Τι βράδυ ήταν αυτό; Ένα βράδυ που αν είσαι απλά φίλαθλος και όχι φανατισμένος και τυφλωμένος, θα πρέπει να το απόλαυσες περισσότερο από ποτέ. Μια ΑΕΚ να κάνει ανατροπή στην Κροατία κι ένας Παναθηναϊκός να περνάει στα πέναλτι κοτζάμ Μαρσέιγ.
Είναι από τα ματς που το μεταμεσονύκτιο τελείωμά τους σου προκαλεί τέτοια υπερένταση, που ακόμα κι αν δεν κοιμηθείς, δε θα νιώσεις την επόμενη μέρα ότι νυστάζεις. Η αδρεναλίνη είναι στο φουλ και θες να μιλήσεις με φίλους, να πανηγυρίσεις με όσους αντιλαμβάνονται αυτό που επετεύχθη μέσα στο Βελοντρόμ.
Ναι, υπήρξε και τεράστια τύχη. Ασυζητητί. Αλλά για να περάσει ο Παναθηναϊκός ή ακόμα και ο Panathinaikos την Μαρσέιγ, δε γίνεται χωρίς και την τύχη. Μπορείς να σοκάρεις και να μπλοκάρεις μια ομάδα για ένα ματς, αλλά είναι απίθανο να το κάνεις και για δεύτερο.
Ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που βρέθηκε σήμερα σε θέση σοκαρισμένου, απλά είχε την ικανότητα να μην τιμωρηθεί ανεπιστρεπτί για αυτό. Δεν περίμεναν οι Πράσινοι να φάνε γκολ στο πρώτο δίλεπτο και από τις 6-7 πολύ καλές ως και κλασικές φάσεις της Μαρσέιγ, οι 4 ήταν προϊόν αυτού του σοκ, αυτής της πνευματικής αναρχίας που επικρατούσε.
Το έβλεπες στο πρώτο ημίχρονο πως ο Παναθηναϊκός δεν λειτουργούσε ως ένα μυαλό όπως λειτουργεί η ομάδα επί Ιβάνοβιτς. Λειτουργούσε ο καθένας μόνος του.
Ευτυχώς όμως, ανάμεσα σε αυτούς που λειτουργούσαν μόνοι τους, υπήρξαν 3 που η ατομική τους λειτουργία προσέφερε στιγμές τρομερά καθοριστικές ώστε ο Παναθηναϊκός να πάρει την πρόκριση.
Πρώτος και καλύτερος, σαφώς, ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι, ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην Ελλάδα. Τρομερές αποκρούσεις, τρομερή καθοδήγηση, τρομερή ψυχραιμία και φυσικά το ένα πέναλτι που αρκούσε να πιάσει. Ο Γκεντούζι φαινόταν στο βλέμμα του πως δεν έχει την ψυχολογία να βαρέσει πέναλτι και ο Μπρινιόλι το μυρίστηκε.
Είναι το πιο κρίσιμο πέναλτι. Δεν θα είχε εξελιχθεί έτσι η διαδικασία για τον Παναθηναϊκό αν ο Ιταλός απέκρουσε το 3ο ή το 4ο πέναλτι. Αφαίρεσε από την πρώτη στιγμή το βάρος από τα πόδια των συμπαικτών του και τους επανέφερε την πίστη μετά από μισή ώρα παράτασης όπου είχαν βρεθεί και πάλι στα σχοινιά.
Τρίτος ο Φώτης Ιωαννίδης. Δεν τον νοιάζει είτε μπει αλλαγή είτε είναι βασικός, ξέρει τι πρέπει να κάνει, πώς να το κάνει. Κι αν του λείπει η ποιότητα στα τελειώματα σε ροή αγώνα, δεν του λείπει με τίποτα στα τελειώματα στα πέναλτι.
Ποιος είναι ο ενδιάμεσος; Είναι αυτός που αναβαθμίζει την πράσινη άμυνα. Ο Τιν Γεντβάι έδειξε και στα δύο ματς ότι είναι παίκτης που ήρθε για να είναι βασικός. Πιστεύουμε πως αν δεν είχε τραυματιστεί ο Σένκεφελντ, ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε προκριθεί. Κάθε εμπόδιο για καλό και η αναγκαστική χρησιμοποίηση του Γεντβάι στο 2ο ημίχρονο στο Κόζιτσε, τον έβαλε πιο γρήγορα στο κλίμα της ομάδας και στη συνεννόηση με Μάγκνουσον-Μπρινιόλι-Πέρεθ και δεξί μπακ.
Αυτό που κάνει στο 2ο ημίχρονο και της κανονικής διάρκειας και της παράτασης, είναι ο ορισμός της αυταπάρνησης και του «θυσιάζομαι για την ομάδα». Έβαζε παντού τα πόδια και το κεφάλι του και είναι δική του κατάκτηση που ακυρώθηκε το γκολ του Βιτίνια. Πήγε και χώθηκε πίσω από τον Σαρ και ανάγκασε τον VAR και τον διαιτητή να θεωρήσουν πως επηρεάζει τη φάση.
Είναι η απόδειξη πως η ομάδα αναβαθμίζεται κι επειδή η Μπράγκα σίγουρα δεν έχει την ποιότητα της Μαρσέιγ, και, με εξαίρεση την ΑΕΚ, καμία άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα δεν είναι ούτε στο 50% της Μαρσέιγ, αυτή η αναβάθμιση θα φανεί στην πορεία της σεζόν.
Για να φανεί φυσικά, θα πρέπει να επενδύσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και ο Παναθηναϊκός σε ένα παιχνίδι με λιγότερη διαχείριση και περισσότερη επίθεση.
Αυτή η αναβάθμιση βέβαια, δεν του εξασφαλίζει τίποτα. Η Μπράγκα είναι καλύτερη ομάδα, είναι ομάδα που δεν ήταν η Μαρσέιγ, έχει δεμένο σύνολο, δεν παίζει πρώτα επίσημα με τον Παναθηναϊκό και έχει απείρως μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εμπειρία.
Είναι όμως παιχνίδια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του Ιβάν και ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενε. Οικονομικά και ψυχολογικά. Και θα έχει άλλα 8 παιχνίδια ευρωπαϊκά. Μάνι μάνι μέσα σε μια χρονιά παίζει τόση Ευρώπη όση δεν έπαιξε τα προηγούμενα 7 χρόνια.
Τα σταδιακά βήματα είναι τα πιο στέρεα και αυτό είναι το λογικό επόμενο βήμα. Και στους ομίλους θα πρέπει να παίξει χωρίς άγχος και πάλι. Κι όπου βγει.
ΥΓ. Ανησυχητικά κακή η παρουσία του Παλάσιος που δεν μπορούσε να κόψει, είχε πάλι ένα κάκιστο τελείωμα, άφηνε σε όλη την παράταση τον Βαγιαννίδη μόνο του απέναντι σε 2 και 3 της Μαρσέιγ και γενικώς επιβάρυνε με περισσότερο τρέξιμο τους συμπαίκτες του γιατί δεν γύριζε πίσω. Ίσως δεν υπάρχει λόγος αναμονής και θα πρέπει να δει η ομάδα μια προσθήκη στα εξτρέμ αντί για δεξί μπακ.
ΥΓ Εκεί όπου ο Βαγιαννίδης δείχνει ραγδαία πρόοδο στο αμυντικό κομμάτι και γεμίζει με αυτοπεποίθηση και εμπειρία με αυτά τα δύο ματς. Αφού τα έβαλε με Λόντι, Ουνάχι, Ντιαγέ και όλους της Μαρσέιγ, να δειλιάσει πού;