Η ήττα της ΑΕΚ στο Βέλγιο από την Άντβερπ χαρακτηρίστηκε από μια φαινομενική παραδοξότητα: η Ένωση ήταν πιο απειλητική, πιο απρόβλεπτη, πιο ελκυστική στο μάτι στο πρώτο ημίχρονο, όταν δηλαδή μέσα στο γήπεδο επικρατούσε αριθμητική ισότητα ανάμεσα στις δυο ομάδες, και ανούσια, φλύαρη και προβλέψιμη στην επανάληψη όταν παρά την αριθμητική της υπεροχή δεν κατάφερε να διασπάσει το «πούλμαν» της πρωταθλήτριας Βελγίου. Μια απλοϊκή εξήγηση για αυτό έχει να κάνει φυσικά με το πόσο απενοχοποιημένα οπισθοδρόμησε η Άντβερπ μετά την κόκκινη κάρτα που δέχθηκε. Μια πιο περίπλοκη έχει να κάνει με μια άλλη παράμετρο του ματς: είχε προηγηθεί η αναγκαστική αποχώρηση του Λιβάι Γκαρσία από το γήπεδο.
Σε αυτό το ημίχρονο βέβαια, ο Γκαρσία, για πέμπτο συνεχόμενο ημίχρονο (μετά τα τέσσερα κόντρα στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ) είχε προλάβει να μείνει ξανά «άσφαιρος» και μάλιστα, όντας πρωταγωνιστής σε όλες τις χαμένες ευκαιρίες της ΑΕΚ. Κάποιοι βιάστηκαν να (ξανα)πουν ότι ο Γκαρσία δεν έχει το εύκολο γκολ κι αυτό η ΑΕΚ το πληρώνει. Να μας συμπαθάτε αλλά η όλη συζήτηση μας μοιάζει ελαφρώς κωμική. Από τη μέρα που ο Αλμέιδα πήρε τον Γκαρσία από τα άκρα και τον τοποθέτησε στην κορυφή της επίθεσης η ΑΕΚ βρήκε έναν επιθετικό των 30 εκατομμυρίων που τα έχει σχεδόν όλα. Εάν είχε και το γκολ σε κάθε άγγιγμα της μπάλας, τότε πιθανότητα θα κόστιζε σήμερα 50 μύρια…
Και όμως, ας μην το ξεχνάμε: μπορεί ο Λιβάι να τραυματίστηκε χωρίς να σκοράρει στα προκριματικά του Champions League, αλλά χωρίς αυτόν, η ΑΕΚ έκανε το χειρότερο 45λεπτό της. Ναι, ο Λιβάι σπαταλάει ευκαιρίες, αλλά χωρίς αυτόν η ΑΕΚ δεν χάνει απλά έναν απειλητικό παίκτη, χάνει συνολικά την απειλητικότητά της. Ο επιθετικός πλουραρισμός της μοιάζει ευθέως εξαρτώμενος από την παρουσία του.
Αυτός είναι και ο λόγος που η συζήτηση για το Λιβάι είναι περιττή. Η διαρκής κινητικότητά του, η ταχυδύναμή του, η εκρηκτικότητά του, η ικανότητά του στο ψηλό παιχνίδι και κατ’ επέκταση στις μονομαχίες αέρος, όλα αποτελούν στοιχεία που επιτρέπουν στην μεσοπεπιθετική γραμμή της ΑΕΚ να παράγει φάσεις. Μην έχει κανείς αμφιβολία: αν με όλα αυτά συνυπήρχε και το εύκολο γκολ, δεν θα υπήρχε καν συζήτηση για το αν ο Γκαρσία θα έμενε έστω και φέτος στην Ελλάδα. Για την ώρα, ο Αλμέιδα γνωρίζει πολύ καλά πως παίκτη με τα στοιχεία του Λιβάι δεν μπορεί να βρει εύκολα για το ελληνικό πρωτάθλημα.
Για να το πούμε εντελώς σχηματικά: στην Ελλάδα ένας φορ με «δολοφονικό» ένστικτο σκόρερ απαιτεί μια μεσοεπιθετική λειτουργία που θα δουλεύει αποκλειστικά για εκείνον. Σε αυτήν την ΑΕΚ, ο Αλμέιδα προτιμά έναν βασικό φορ που θα δουλεύει εκείνος για την μεσοεπιθετική λειτουργία της ομάδας. Τον έχει βρει στο πρόσωπο του Λιβάι και έτσι, η ΑΕΚ είναι μια απειλητική ομάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που μέσα στην πληθώρα ποιότητας που διακατέχει το ρόστερ των «κιτρινόμαυρων» από την μέση και μπροστά, μόνο ο Λιβάι μπορεί να προσεγγίσει τον χαρακτηρισμό «αναντικατάστος»: κανένος άλλου παίκτη η απουσία δεν απαιτεί τόσο μεγάλο ανακάτεμα τράπουλας σε επίπεδο τακτικής.
Αν ο Λιβάι καταφέρει να δώσει το «παρών» στην κρίσιμη ρεβάνς της άλλης εβδομάδας με την Άνβερπ είναι δεδομένο πως ο Ματίας Αλμέιδα θα αποφορτιστεί από έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Όχι επειδή ντε και καλά ο Λιβάι θα σκοράρει απέναντι στους Βέλγους αλλά γιατί με την παρουσία στο γήπεδο και όλα όσα κάνει, οι προοπτικές της ΑΕΚ να γίνει ουσιωδώς απειλητική πολλαπλασιάζονται: το αν θα βρει τα γκολ από τον ίδιο ή από κάποιους από τους άλλους πολύ καλούς της παίκτες είναι τελικά, αδιάφορο για την οικονομία ενός αγώνα.
Οι Βέλγοι θα κατεβάσουν ξανά «πούλμαν» στην Νέα Φιλαδέλφεια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Το δεύτερο ημίχρονό τους στο πρώτο ματς ήταν απλά το πρελούδιο για την αγωνιστική τους προσέγγιση εδώ μέσα. Στην Νέα Φιλαδέλφεια βέβαια, με ομάδες τέτοιου βεληνεκούς, η ΑΕΚ είναι πάντα φαβορί. Χωρίς τον Λιβάι όμως θα είναι πιο αδύναμο φαβορί σε σχέση με την πιθανότητα της παρουσίας του.