Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στην Μπράγκα για να αντιμετωπίσει μια ομάδα με απείρως περισσότερη ευρωπαϊκή εμπειρία, καλύτερη ομάδα, σε ποιοτικότερο πρωτάθλημα, μια ομάδα φαβορί σε ποσοστό 65-35, που παίζει και μη συμβατό προς τον ΠΑΟ ποδόσφαιρο.
Ναι, ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός απέκλεισε τη Μαρσέιγ, ένα όνομα σαφώς μεγαλύτερο της Μπράγκα, αυτή τη φορά δεν είχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ούτε ο αντίπαλος ήταν σε διαδικασία μονταρίσματος.
Η Μπράγκα δεν είχε σκοπό να την πατήσει όπως η Μαρσέιγ που υποτίμησε τον Παναθηναϊκό. Και παρότι ήταν ψυλλιασμένη, στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός, ως μια ακόμα απόδειξη ότι πνευματικά μεγαλώνει, ήταν κυρίαρχος, δεν έφαγε φάσεις και θα μπορούσε σε μια-δυο περιπτώσεις να ανοίξει το σκορ.
Δεν το έκανε καθαρά και μόνο γιατί έχει ένα έλλειμμα ποιότητας στα τελειώματα, το οποίο δεν θα φτιαχτεί φέτος, εκτός και αν πάρει κάποιος παίκτης μπρος. Θα παράγει περισσότερες καθαρές ευκαιρίες, αλλά τα τελειώματα θα παραμένουν κακά, γιατί αυτοί είναι οι παίκτες. Ίσως ο Τζούρισιτς να μπορέσει να αλλάξει την πρόβλεψη, όχι όμως δραματικά. Ελαφρά.
Ειδικά ο Παλάσιος, είναι ένας παίκτης που δεν κάνει τίποτα σωστά μέσα στο γήπεδο, έχει κακές επιλογές όταν είναι στην αντίπαλη περιοχή ή πλάγια και είναι η μόνη αλλαγή που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Όχι δεξί μπακ, δεξί εξτρέμ και αποχώρηση Παλάσιος χρειάζεται.
Και πάλι όμως, ο Παναθηναϊκός θα πάει να παίξει πρόκριση σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ στην έδρα του, σε ένα ΟΑΚΑ με 50-60.000 φιλάθλους του, αναζητώντας 1 γκολ και κάτι ψιλά.
Κι αυτό το πετυχαίνει γιατί ο Ιβάν έχει αντιληφθεί πως ο μόνος τρόπος να προσφέρει αποτελεσματικότητα στην ομάδα του όταν παίζει με ανώτερους αντιπάλους, είναι να χρησιμοποιεί τον Σπόραρ ως αναλώσιμο.
Πάρα πολλοί γκρινιάζουν που τον βλέπουν βασικό και λένε πως αν έπαιζε ο Ιωαννίδης η ομάδα θα κέρδιζε. Υπεραπλουστευτικό. Δεν σκέφτεται κανείς ότι ο Ιωαννίδης, όπως και ο Μπερνάρ, κάνουν όσα κάνουν, γιατί ακριβώς μπαίνουν ως αλλαγή.
Ο Ιωαννίδης είναι κατάλληλος για να εκπλήσσει τον αντίπαλο και να τον αποδιοργανώνει. Αν είσαι αμυντικός και έχεις συνηθίσει στις συγκεκριμένες κινήσεις του Σπόραρ για 60-65 λεπτά, κατεβάσεις λίγο την αντίληψή σου, παίζεις με σιγουριά, στο ρελαντί. Ώσπου μπαίνει ένας άλλου είδους επιθετικός, που κάνει κοντρόλ με πλάτη, που σπάει σωστά, που έχει άρτια τεχνική. Και παίρνει χρόνο μέχρι να καταλάβεις πώς κινείται.
Ο Γιοβάνοβιτς το έχει καταλάβει αυτό και γι’ αυτό ο Ιωαννίδης είναι η πιο σίγουρη αλλαγή που θα κάνει. Έχει κιόλας την ικανότητα ο Φώτης να διαβάζει την αντίπαλη ομάδα από τον πάγκο και να μπαίνει στο κάθε ματς με το άγγιγμα του Μίδα, βγάζοντας ασίστ ή σκοράροντας.
Κατανοητή η γκρίνια για Σπόραρ, προφανώς ανάμεσα σε αυτόν και έναν γκολτζή, προτιμούν όλοι τον γκολτζή. Όμως, αυτοί οι γκολτζήδες πληρώνονται πολύ και ο Παναθηναϊκός, όσο κι αν ανέβασε το μπάτζετ, δεν μπορεί ακόμα να βρει τέτοιον επιθετικό.
Ο Σπόραρ δεν είναι τόσο κακός όσο φαίνεται. Απλώς, δεν είναι συμβατός με το στυλ παιχνιδιού. Μοιάζει να αδιαφορεί, αλλά στην ουσία νιώθει έξω από τα νερά του. Σε ματς που οι Πράσινοι θα βγάζουν 10-15 φάσεις, εκεί θα καταλάβουμε αν κάνει ή δεν κάνει. Και πέρσι δεν υπήρξαν πολλά τέτοια ματς.
Στην Ευρώπη θα τον βλέπουμε να κουράζει τους αντίπαλους αμυντικούς για να μπει ο Ιωαννίδης και να αποδιοργανώσει την αντίπαλη άμυνα, στην Ελλάδα θα βρει τις ευκαιρίες για να σκοράρει και να κερδίσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Όπως και να ‘χει, ο Παναθηναϊκός έφτασε εδώ που έφτασε και μη αναμενόμενα, όπως πέρσι με τον πρωταθλητισμό, ανάγκασε τους φιλάθλους να ανεβάσουν κατακόρυφα τις απαιτήσεις τους. Από κει που είχαν προετοιμαστεί για ομίλους Europa League, τώρα βλέπουν μια χρυσή ευκαιρία και ο Σπόραρ είναι ένα προφανές θύμα.
Μην ξεχνάμε όμως, το έχουν πει και ο Ιβάν και ο Φώτης, η παρουσία του Σπόραρ ώθησε τον Φώτη να εξελιχθεί και ο τρόπος που δουλεύουν στις προπονήσεις αναπτύσσει το παιχνίδι του νεαρού.