Αθήνα. Ο χρόνος γυρίζει στη δεκαετία του 1980. Οι οπαδοί της εποχής φορούν στενά τζιν και fly μπουφάν με κονκάρδες. Έχουν περασμένα στα χέρια λεπτά δίχρωμα κασκόλ. Οι μετακινήσεις επιτρέπονται. Τα βράδια μαζεύονται στα ροκ κλαμπ της εποχής. Οmbre, Rainbow, Άρης, Skylab, Χωρίς Ανάσα, Mariner, Victoria…
Μετρό δεν υπάρχει παρά μόνο ΗΣΑΠ. Κινητά δεν έχουν εφευρεθεί. Οι νέοι έχουν μόνο στέκια. Καβαλάνε Yamaha, Kawasaki (οι παλιοί θα θυμούνται το Ninja 900), Suzuki, Honda. Σπανίως βλέπεις γένια. Τα μουστάκια έχουν αρχίσει να καταργούνται. Τα μαλλιά είναι συνήθως μακριά και σχεδόν πάντα ατημέλητα. Τις νύχτες κυκλοφορούν φρικιά, πανκιά, new wave, μεταλάδες, καρεκλάδες…
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ, οι εντάσεις και τα επεισόδια είναι πολλά. Δεν αφορούν μόνο τα μάτια μιας γυναίκας, αλλά τις μουσικές επιλογές και τις συλλογικές προτιμήσεις. Πολλοί ανεβαίνουν στις πίστες των κλαμπ για να χορέψουν άτσαλα και να προκαλέσουν καβγά. Τα χάπια και τα σιρόπια παίζουν τον ρόλο τους.
Τότε οι οπαδοί δεν πλακώνονταν σε συνδέσμους. Εξάλλου ήταν ελάχιστοι. Στις εξέδρες των γηπέδων και στα ροκ κλαμπ γίνονταν τα επεισόδια. Στους δρόμους μόνο πριν από ντέρμπι, με το Μουσείο να έχει την τιμητική του, ιδίως το διάστημα 1985-1988.
Ο πιο ένθερμος πυρήνας των υποστηρικτών του Παναθηναϊκού, η Θύρα 13 άρχισε σταδιακά να σκαρώνει μελωδικά συνθήματα και να αφήνει πίσω τις σύντομες ιαχές, επηρεασμένη και απ’ τις οπαδικές τάσεις της Λατινικής Αμερικής. Ομολογουμένως, εν αντιθέσει με τον αιώνα που διανύουμε, τα περισσότερα εξ αυτών ήταν εμπνευσμένα και αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στον «σύλλογο μεγάλο».
Η ίδρυση των Mad Boys το 1988 από «πράσινους» των Αμπελοκήπων και του Γκύζη κατά βάση, άλλαξε μια για πάντα την οπαδική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Τα περίφημα γηπεδικά σλόγκαν “Glory Days” και “The Nightmare Returns” προέρχονται από τα -πρωτοποριακά- πανό τους. Η καθιέρωση της ασταμάτητης φωνής από την εξέδρα οφείλεται εν πολλοίς σε εκείνους.
Στα τέλη των 80s’ με αρχές των 90s’, λοιπόν, μπήκε ο σπόρος για το θρυλικό πλέον «χόρτο μαγικό». Μην φανταστείτε μεγάλη απόκλιση. Το 1988 ή το 1989 φημολογείται ότι πρωτοακούστηκε. Όμως δεν είχε σχέση με τη σημερινή του απόδοση. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ.
Το τωρινό δεύτερο κουπλέ, δηλαδή από το «Πανάθα μου σε αγαπώ» ως το «όπου κι αν παίζεις πάντα θα ‘μαστε μαζί», ήταν εκείνο που ακουγόταν αρχικά. Υπάρχει και ντοκουμέντο να το τραγουδούν οπαδοί σε πορεία στο κέντρο της Αθήνας πριν από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Τότε μάλιστα είχαν ξεσπάσει και σοβαρά επεισόδια στον σταθμό του ΗΣΑΠ στη Βικτώρια.
Το πρώτο κουπλέ που περιλαμβάνει τη φράση «χόρτο μαγικό» και συνδυάζεται με το χαρακτηριστικό τρέμουλο στα παρατεταμένα χέρια, δημιουργήθηκε στις αρχές του 2000. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είχε επιστρέψει στο «Απ. Νικολαΐδης» έπειτα από 16 χρόνια στο ΟΑΚΑ, πλην μερικών μηνών της σεζόν 1988-89.
Τότε ακόμη η γενική παρουσία των οργανωμένων παρέπεμπε περισσότερο στα 80s’. Κοινώς, ναι μεν ήταν λιγότερο συντονισμένοι και… πειθαρχημένοι στις οδηγίες του οργανωτή, αλλά έβγαζαν περισσότερο λαρύγγι και ενέργεια. Τουλάχιστον στο συγκεκριμένο σύνθημα.
Σταδιακά, το κουπλέ των αρχών του 2000 ενώθηκε με το παλιό και κάπως έτσι φτάσαμε σε ένα σύνθημα-υπερπαραγωγή (ας μας επιτραπεί η φράση) που περιλαμβάνει το τρέμουλο στα χέρια, τη «σχιζοφρένεια», το μισό-μισό και τα παλαμάκια. Πραγματικά είναι ίσως αυτό με τη μεγαλύτερη «ποικιλία» παγκοσμίως.
«Για σένα ΠΑΟ… μερακλώνει όλη η Γη!» Κι αν δεν μας πιστεύετε…
Στη Βραζιλία, τη χώρα δηλαδή που το ποδόσφαιρο λατρεύεται όσο πουθενά αλλού, έχει γίνει πασίγνωστο χάρη στους οπαδούς της Φλουμινένσε:
Και υπάρχει κανάλι στο YouTube από τη συγκεκριμένη χώρα που το έχει μεταφράσει σε ισπανικά-πορτογαλικά:
Το φωνάζουν, λίγο διαφορετικά, οι οπαδοί της Ρουχ Χορζόφ, της ομάδας δηλαδή που αγωνιζόταν ο Κριστόφ Βαζέχα προτού έρθει στον Παναθηναϊκό:
Μέχρι την Αυστραλία (βλ. Κρις Καλαντζής, Λούης Χριστοδούλου, Τζέισον Πόλακ, Άντριου Βλάχος) χάρη στους fans της Μέλμπουρν Βίκτορι έχει φτάσει το σύνθημα:
Το έχουν τιμήσει οι οπαδοί της ΑΕΛ στην Κύπρο:
Οι οπαδοί της Λιόν:
Οι οπαδοί της Άντερλεχτ:
Οι οπαδοί της Στεάουα Βουκουρεστίου:
Οι οπαδοί της ημιεπαγγελματικής AFC Λίβερπουλ:
Οι οπαδοί της Κάρλαϊλ:
Οι οπαδοί της Παρτιζάν, της Βίτζεβ Λοτζ (Πολωνία), της Πολιτέκνικα Τιμισοάρα (Ρουμανία) κ.λπ.:
Ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου η λέξη «οπαδός» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο, τουλάχιστον με την έννοια που την ξέρουμε εμείς, οι φίλοι της Ορλάντο Σίτι βγάζουν πάθος:
Και τέλος ολίγη από γνήσια, ατόφια Θύρα 13 Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εν έτει 2003: