Παρατηρώντας κανείς την 12αδα της Λιθουανίας στο παιχνίδι με την Εθνική Ελλάδος στο Μουντομπάσκετ, δεν θα έβλεπε παίκτες, πλην 4, που θα έλεγε ότι τους θέλει σαν τρελός στην ομάδα του ή στην Εθνική του.
Ο Βαλαντσιούνας είναι σούπερ ψηλός ο εκ των 2-3 κορυφαίων Ευρωπαίων. Ο Μοντεγιούνας ένα καλό σέντερ, αλλά δεύτερος στην ιεραρχία, παίκτης των 15 λεπτών.
Ο Γιοκουμπάιτις έχει τρομερό potential, αλλά μη μου πει κανείς ότι θαμπώθηκε από την χρονιά που έκανε στη Μπαρτσελόνα. Και τέλος ο Μπραζντέικις, ένας πραγματικά πολύ καλός παίκτης της Ζαλγκίρις, που δεν ξέρω πολλούς εδώ στην Ελλάδα να ενθουσιάζονταν αν τον έφερνε ο Γιαννακόπουλος στον ΠΑΟ ή οι Αγγελόπουλοι στον Ολυμπιακό. Δεν θα τον έβαζε σχεδόν κανείς στους 3-4 κορυφαίους της θέσης του στην Ευρωλίγκα.
Θέλετε να δούμε τους υπόλοιπους παίκτες που αντιμετωπίσαμε; Ντίμσα, Μπέντζιους, Καρινιάουσκας, Νορμάντας, ο Σεντεκέρσκις και ο Κουζμίνσκας που θα παίζει στην ΑΕΚ και είναι σε κάθετη πτώση παικτικά. Αυτοί οι 9 έπαιξαν επί της ουσίας απέναντι μας. Ο Μαλντούνας και ο Σιρβίντις έπαιξαν λιγότερο από δύο λεπτά.
Και απέναντι σε αυτούς είχαμε να αντιπαρατάξουμε τους εξής παίκτες: Γουόκαπ, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Λαρεντζάκης, Ρογκαβόπουλος, Λούντζης, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Δημήτρης Μωραΐτης, Λευτέρης Μποχωρίδης, Μάνος Χατζηδάκης.
Αν διαβάσουμε ένα προς ένα τα ονόματα των παικτών στις δύο χώρες και τα συνδυάσουμε με το επίπεδο στη χρονιά που πέρασε, δεν είναι ότι υπάρχει χαοτική διαφορά. Υπερέχουν στο 5, αλλά υπερέχουμε στο 3 και στον 1. Και στο 2 είναι μηδαμινή η απόσταση υπέρ της Λιθουανίας. Επιπλέον, όπως εμείς, έτσι και οι Λιθουανοί έχουν μπόλικες απουσίες (Σαμπόνις, Γκιεντράιτις, Λεκαβίτσιους, Γκριγκόνις).
Δεν είναι εύκολα κατανοητό λοιπόν πώς μπορεί να είναι εύπεπτη σε Τύπο και κοινό μια ήττα με 25 πόντους διαφορά από τη Λιθουανία.
Δεν λέω ότι θα έπρεπε να κερδίσουμε πανηγυρικά ή ότι θα έπρεπε να πάμε στους 8. Λέω όμως ότι η δικαιολογία των απουσιών και της κούρασης είναι τουλάχιστον φθηνή. Απέναντι σε 10 παίκτες παίξαμε και είχαμε 8.5 ικανούς για να παίξουν σε αυτό το ματς.
Αυτό σημαίνει πως είτε έχουμε υπερεκτιμήσει τις ικανότητες των παικτών μας είτε αγνοούμε πως το ταβάνι τους αν τους δεις αυτόνομα, είναι χαμηλό, απλά στις ομάδες τους στη διάρκεια της χρονιάς, το ανεβάζουν χάρη στο σύνολο. Ένα σύνολο που δεν υπάρχει στην Εθνική.
Βλέπεις για παράδειγμα κάθε καλοκαίρι τον Παπανικολάου στην Εθνική και αναρωτιέσαι αν είναι ο ίδιος παίκτης με αυτόν του Ολυμπιακού. Δεν έχει κάνει ποτέ ένα καλό τουρνουά με την Ελλάδα. Για ποιον λόγο; Δεν βολεύεται σε αυτό το σύνολο, προφανώς.
Βλέπεις τον Παπαπέτρου, που έκανε βέβαια τραγική χρονιά με την Παρτιζάν, να κάνει μόλις φέτος ένα καλό ματς με την Εθνική και κάτι να δείχνει.
Ακούμε διαρκώς την αποθέωση του Παπαγιάννη, αλλά το παιδί δεν κάνει για πρώτος ψηλός, μη σας πω δεν κάνει ούτε και για δεύτερος. Τον πήρε ο Ιτούδης στη Φενέρ και αν ήμουν στη θέση του στην Εθνική θα σκεφτόμουν «ωχ, έκανα πατάτα, θα με κυνηγάνε τα αφεντικά».
Έχουμε έναν Θανάση Αντετοκούνμπο που βρίσκεται 3 χρόνια στο NBA και έχει γίνει το σουτ του χειρότερο από αυτό το μετριότατο σουτ που είχε στον Παναθηναϊκό και τα δύο καλά του στοιχεία είναι το άλμα και οι κραυγές. Από μπάσκετ μηδέν εις το μηδέν.
Ένας Γουόκαπ κι ένας Λαρεντζάκης έκαναν δουλειά κι αυτό γιατί είναι παίκτες που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο σε όποιο σύνολο κι αν ανήκουν. Ο Λαρεντζάκης σαφώς σε χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με τον Γουόκαπ, αλλά δείχνει να ενισχύεται η αυτοπεποίθησή του όταν βλέπει κενό ηγεσίας στον αγωνιστικό χώρο και παίρνει την ευθύνη να το καλύψει.
Απέναντι στη Λιθουανία εμφανίστηκε από το πουθενά ο Μωραΐτης και επειδή σε μια επίθεση δεν γύρισε τη μπάλα, λες και δεν το έκανε αυτό άλλες 20 φορές η Εθνική σε όλο το ματς, τον έστειλε στον πάγκο. Ήταν κάπως επαρκής για να ξεκουράσει 2-3 λεπτά τον Γουόκαπ ο Μποχωρίδης και δεν τον έβαλε λεπτό στο β’ ημίχρονο.
Ήταν ο Γουόκαπ σκασμένος ο άνθρωπος γιατί είχε παίξει 27 στα 31 λεπτά, κατεβάζοντας τη μπάλα, κυνηγώντας στην άμυνα, έχοντας τη μπάλα σε πολλές περιπτώσεις ολόκληρη την επίθεση στο χέρι του, έχοντας πάρει πολλά σουτ, που έφτασε σε ένα σημείο να κρύβεται στην άμυνα για να διαχειριστεί τις δυνάμεις του. Ποιος, ο Γουόκαπ ο Ρόμποκοπ..;
Σε αρκετές επιθέσεις της Λιθουανίας ο Γουόκαπ κάλυπτε χώρο και όχι παίκτη και όταν γινόταν κίνηση στην κορυφή του τριπόντου, δεν άντεχε να ακολουθήσει. 3 ελεύθερα τρίποντα βγήκαν από την κούραση του Γουόκαπ.
Κι όμως, ο Ιτούδης, ενώ είχε την ευκαιρία να τον αποσύρει για 2-3 λεπτά στο φινάλε της τρίτης περιόδου, με το σκορ σε διαχειρίσιμα επίπεδα, στα όρια της ισοπαλίας, δεν το κάνει. Και δεν το κάνει ούτε στο πρώτο δίλεπτο της τέταρτης περιόδου. Τον κρατάει συνεχόμενα από το 20ο λεπτό μέχρι το 36ο. Και αμυντικός εξολοθρευτής και playmaker, δεν γίνεται.
Η διαφορά της Εθνικής από αυτή τη Λιθουανία δεν είναι 25 πόντοι. Δεν πρόκειται περί ξεφτίλας ή ντροπής ή δεν ξέρω γω τι άλλο υπερβολικό. Για μπάσκετ μιλάμε, για αθλητισμό. Απλή κριτική κάνουμε. Που δεν έχει σκοπό τον μηδενισμό. Ούτε να κατηγορήσει παίκτες.
Περισσότερο να αναρωτηθεί πράγματα. Να αναρωτηθεί γιατί οι Λιθουανοί που αν τους βγάλεις εκτός Ζαλγκίρις και γενικά Λιθουανίας, που δεν έχουν ανώτερο πρωτάθλημα από το δικό μας, με ρόστερ που δεν είναι για πάνω από τους 16 του Μουντομπάσκετ, μας κέρδισαν με 25 πόντους και παίκτες όπως ο Μπέντζιους γίνονται παίκτες ευρωπαϊκής ελίτ σε αυτό το προστατευμένο περιβάλλον; Το ίδιο συμβαίνει και με την Ζαλγκίρις.
Γιατί ο Ιτούδης, προπονητής με 2 Ευρωλίγκες, ηττήθηκε κατά κράτος από τον Μακσβίτις, που είναι κατ’ εμέ προπονητάρα, αλλά κι αυτός σε ένα προστατευμένο λιθουανικό περιβάλλον;
Τι πάει τόσο στραβά που βλέπουμε μια Εθνική να παίζει σε 4 ματς με επιθέσεις που θυμίζουν τον Παναθηναϊκό της περασμένης τριετίας, όπου το playmaker τρυπάει το παρκέ με την ανελέητη ντρίμπλα και δεν γυρίζει καθόλου η μπάλα;
Μήπως έχουμε εκτιμήσει παντελώς λάθος πρόσωπα ή καταστάσεις; Μήπως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι εκτός από καλά πρώτα βιολιά, δεν παράγει και καλούς ρολίστες; Έχει δηλαδή αυτή η Εθνική, των τελευταίων 4-5 ετών, έναν Χατζηβρέττα, έναν Ντικούδη, έναν Τσαρτσαρή, έστω έναν Περπέρογλου;
Ή έχει παίκτες που αποδίδουν πολύ καλά στα 25 λεπτά και είναι ανύπαρκτοι στα 10 και 15 λεπτά, άρα καταλήγουν να χάνονται και να μοιάζουν χειρότεροι από τους Μπέντζιους και τους Ντίμσα αυτού του κόσμου;
Για αυτή την 25αρα πάντως, δεν εντοπίζω καμία αιτιολογία περί απουσιών ή κούρασης ως επαρκή. Ηττηθήκαμε κατά κράτος από μια ομάδα που στην χειρότερη ήταν στο 5% παραπάνω από εμάς κι αυτό λόγω Βαλαντσιούνας.