Ο Μάσιμο Μοράτι δεν υπήρξε ποτέ ο συμβατικός ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικού συλλόγου.
Λειτουργώντας πάντα με το συναίσθημα και αρνούμενος να χαλιναγωγήσει τον παρορμητισμό του, περισσότερο με πρόεδρο ελληνικής (παρά ευρωπαϊκής) ομάδας έμοιαζε.
Είναι αμέτρητοι οι παίκτες και οι προπονητές που τον λάτρεψαν συνεργαζόμενοι μαζί του.
Είναι ανεξάντλητες οι αποδείξεις ότι διοικούσε ως οπαδός (και όχι ως τεχνοκράτης) την αγαπημένη του Ίντερ.
Και είναι ατελείωτες οι ιστορίες για το πώς καθοδηγούνταν από το πάθος του ως ηγέτης των «νερατζούρι».
Με κορυφαία ίσως εξ αυτών τη μεταγραφή του Γουέσλι Σνάιντερ!
Πίσω στο 2009 ο Ολλανδός παιχταράς δεν έχαιρε της εκτίμησης που θα ήθελε στη Ρεάλ.
Παρόλο που είχε αποκτηθεί με τεράστιες προσδοκίες (και 27 εκατ. ευρώ) από τον Άγιαξ, η διετία που έμεινε στη Μαδρίτη ήταν μακριά απ’ αυτό που φανταζόταν.
Έχοντας φορέσει λοιπόν 52 φορές τη φανέλα της «βασίλισσας» κι έχοντας πετύχει 11 γκολ, ένιωθε ότι δεν υπολογιζόταν ως βασικό στέλεχος.
Ώσπου το σύμπαν συνωμότησε με ένα μνημειώδη τρόπο για να βρει τον ποδοσφαιρικό του παράδεισο.
Γιατί έτσι έμοιαζε η θητεία του στην Ίντερ στα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκε με τη φανέλα της.
Έγραψε 116 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με συνολικό απολογισμό 22 γκολ και 35 ασίστ.
Μετατράπηκε στον απόλυτο «εγκέφαλο» της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο στο γήπεδο.
Και έζησε μαζί της στιγμές ανεπανάληπτες για τον ίδιο (αλλά και τον σύλλογο):
Πρωτάθλημα.
Κύπελλο.
Και ολοκλήρωση της ονείρωξης με την κατάκτηση του τρεμπλ, έπειτα από τον θρίαμβο επί της Μπάγερν στον τελικό του Champions League!
Τα εύσημα λοιπόν για μια τόσο πετυχημένη μεταγραφή θα έπρεπε να τα πάρει θεωρητικά ο προπονητής.
Ο τεχνικός διευθυντής (αν τον είχε επιλέξει εκείνος).
Άντε ο πρόεδρος, που τον πλήρωσε στο κάτω-κάτω (δαπανώντας 15 εκατ. ευρώ για να τον φέρει στο Μιλάνο).
Ωστόσο στην περίπτωση του Σνάιντερ, οι φίλοι της Ίντερ σε άλλου το όνομα πρέπει να πίνουν νερό.
Ή μάλλον ένα… ποτό.
Σε αυτό ενός μπάρμαν που συνάντησε τυχαία τον Μοράτι το καλοκαίρι του 2009.
Δεν χρειάζεται λοιπόν περαιτέρω ανάλυση της ιστορίας.
Γιατί την έχει διηγηθεί με χαρακτηριστικά γλαφυρό τρόπο ο ίδιος ο ηγέτης των «νερατζούρι»:
«Ένα βράδυ βρέθηκα στο Forte dei Marmi.
Ένας μπάρμαν με σταμάτησε και μου είπε με μεγάλη ταραχή:
“Πρόεδρε, μας λείπει ένας παίκτης μόνο.
Αυτός που θα κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο κέντρο και στην επίθεση.
Σνάιντερ τον λένε…”
Ήταν τόσο πειστικός που με έβαλε σε σκέψεις.
Πήρα τηλέφωνο τον Μπράνκα (σ.σ. τεχνικός διευθυντής) και του ζήτησα να μιλήσει με τον Μουρίνιο.
Ο Μπράνκα μου τηλεφώνησε λίγα λεπτά αργότερα και μου είπε ότι ο Ζοσέ αναφώνησε ενθουσιασμένος:
“Μακάρι”!
Δεν είδα ποτέ ξανά τον συγκεκριμένο μπάρμαν.
Θα ήθελα πολύ να τον ευχαριστήσω από κοντά.
Έχασε…»