Η σχέση του Ντέιβιντ Μπέκαμ με τα μαλλιά του ήταν πάντοτε ιδιαίτερη.
Όσο συχνά διέταζε την μπάλα με το δεξί του πόδι, άλλο τόσο συχνά… διέταζε τον κομμωτή του να του φτιάξει ένα καινούργιο χτένισμα.
Και τι δεν λάνσαρε στο κρανίο του (με μια εκνευριστική, ειν’ η αλήθεια, ικανότητα να του πηγαίνουν όλα):
Φράντζες, τσουλούφια, ξυρίσματα, χαίτες, στέκες, κοτσίδια…
Η χαρά των εταιριών σαμπουάν και προϊόντων περιποίησης!
Όχι όμως και του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον…
Είναι γνωστό ότι ο Σκωτσέζος θρύλος δεν έβλεπε με καλό μάτι τις εξεζητημένες στιλιστικές επιλογές των παικτών του.
Περίεργα χτενίσματα, σκουλαρίκια, τατού και λοιπές extreme (για την εποχή) καταστάσεις δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τραβήξεις την προσοχή του ως παίκτης.
Και αυτό δεν ίσχυε μόνο για τους πιτσιρικάδες, αλλά ακόμα και για σούπερ σταρ όπως ο Μπέκαμ…
Σε κάθε ευκαιρία λοιπόν (είτε κατά τη διάρκεια, είτε μετά το τέλος της καριέρας του) ο Άγγλος σταρ αποθεώνει τον ποδοσφαιρικό του «πατέρα».
Παρά τα επεισόδια που υπήρξαν μεταξύ τους (όπως το περιβόητο παπούτσι που είχε φάει κάποτε στο πρόσωπο) παραδέχεται ότι η αυστηρότητα του Σκωτσέζου ήταν από τα μυστικά της επιτυχίας του.
Χαρακτηριστική είναι η… ομολογία του σε συνέντευξη αφότου αποσύρθηκε από τη δράση:
«Έχω πει πολλές φορές ότι ο Σερ Άλεξ δεν ήταν απλώς ο μεγαλύτερος και ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ.
Ήταν επίσης μια πατρική φιγούρα για μένα από τη στιγμή που έφτασα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ηλικία 11 ετών μέχρι τη μέρα που έφυγα.
Ο φόβος ότι θα… μας τα ψάλλει ήταν ένας από τους λόγους που όλοι παίζαμε καλά».
Αυτή η ευλάβεια λοιπόν και αυτή η τυφλή υπακοή στον Σερ Άλεξ περιγράφεται σε απόλυτο βαθμό από ένα συμβάν στο «Γουέμπλεϊ» το 2000…
Λίγες μέρες πριν τον αγώνα που θα έκρινε τον πρώτο τίτλο της σεζόν, το Charity Shield, ο Μπέκαμ είχε λανσάρει μαλλί… μοϊκάνα.
Ξέροντας ωστόσο τι θα ακούσει, δεν τολμούσε να το παρουσιάσει στον προπονητή του.
Και όταν αναγκαστικά το έκανε λίγο πριν τη σέντρα του τελικού, πήγε (όπως αναμενόταν) αδιάβαστος.
Έχει περιγράψει λοιπόν γλαφυρά ο ίδιος:
«Μπήκα στα αποδυτήρια και ως τότε δεν το είχε δει, επειδή φοβόμουν πάρα πολύ να του το δείξω.
Είχα πάει στην προπόνηση την προηγούμενη μέρα με σκούφο, είχα γυμναστεί με σκούφο.
Γύρισα πίσω με τον σκούφο, περπάτησα ως το ξενοδοχείο με σκούφο, έφαγα δείπνο με τον σκούφο, έφαγα πρωινό με τον σκούφο, στο λεωφορείο προς το στάδιο φορούσα τον σκούφο!
Όταν ετοιμάστηκα λοιπόν για το παιχνίδι και τον έβγαλα, με είδε και μου είπε:
“Πήγαινε να το ξυρίσεις”!
Εγώ γέλασα θεωρώντας ότι αστειεύεται, αλλά μου είπε:
“Όχι, σοβαρά μιλάω. Πήγαινε να το ξυρίσεις”!
Οπότε βρήκα ένα ξυραφάκι, γύρισα πίσω και το ξύρισα στα αποδυτήρια του Γουέμπλεϊ.
Κουμάντο κάνει πάντα ο προπονητής».
Επηρεασμένος ίσως από το… ξήλωμα της κουπ, ο Μπέκαμ δεν μπόρεσε να εμποδίσει την ήττα της Γιουνάιτεντ εκείνη τη μέρα με 2-0 από την Τσέλσι.
Δεν παραιτήθηκε όμως από την ιδέα να λανσάρει τη μοϊκάνα.
Και εκμεταλλευόμενος ότι ο Σβεν Γκόραν Έρικσον ήταν ελαφρώς… χαλαρότερος από τον Σερ Άλεξ, τη μόστραρε με τη φανέλα της Εθνικής λίγους μήνες αργότερα!
