Οι ποδοσφαιριστές γράφονται στην ιστορία των ομάδων για τα επιτεύγματά τους στο γήπεδο.
Για τα γκολ που σημειώνουν, για τις μεγάλες εμφανίσεις τους, για τη μακροχρόνια πορεία τους, για τους τίτλους που κατακτούν…
Υπάρχει όμως και μια κατηγορία παικτών που περνούν στην αιωνιότητα των συλλόγων τους χωρίς να συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά.
Που η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να μην ξεχαστούν ποτέ, ακόμα κι αν δεν πρόλαβαν να προσφέρουν αγωνιστικά.
Ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις λοιπόν δεν σήκωσε κάποια κούπα με την ΑΕΛ.
Δεν υπήρξε μέλος κάποιας από τις ομάδες της που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Επτά φορές φόρεσε όλες κι όλες τη φανέλα της, χωρίς να καταφέρει να βάλει ούτε γκολ.
Ο τρόπος που «έφυγε» όμως, ο αβάσταχτος πόνος που προκάλεσε η απώλειά του, θα κάνει το όνομά του να μνημονεύεται για πάντα από τους φίλους της ομάδας…
Όταν αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2009 από την ΑΕΛ ο «Ελ Τάνο» (όπως ήταν το παρατσούκλι του) προκάλεσε εύλογο ενθουσιασμό.
Το βιογραφικό του υποσχόταν ότι φορώντας τη φανέλα με το νούμερο «9» θα μπορούσε, αν μη τι άλλο, να προσφέρει αρκετά γκολ:
Διεθνής επιθετικός ήταν (με 17 συμμετοχές και 4 τέρματα στην εθνική Μεξικού).
Παρουσία σε αρκετές ομάδες της χώρας του είχε να επιδείξει μετά την «έκρηξη» του στη Μοντερέι (με 36 γκολ σε 82 ματς).
Πέρασμα από την Primera Division είχε κάνει (με τη φανέλα της Βιγιαρεάλ).
Και από τιμιότατη παρουσία στην Τουρκία προερχόταν (μετρώντας 27 γκολ σε τρία χρόνια με Γκαζιάντεπσπορ, Άνκαρασπορ και Ανκαραγκιουτσού).
Μόνο που ανάμεσα στις αγωνιστικές του συστάσεις υπήρχε και μια ιατρική, που ήταν κι ο λόγος της αποχώρησής του από τη γειτονική χώρα.
«Στην αρχή της σεζόν, πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, είχαμε κάνει αναλυτικά καρδιολογικά τεστ σε όλους τους ποδοσφαιριστές και στον Ντε Νίγκρις είχε διαγνωστεί γενετική διαφορά στην καρδιά.
Πρόκειται για ένα είδος δυσπλασίας, που μετά την ηλικία των 30 δημιουργεί μεγάλο ρίσκο ξαφνικού θανάτου», είχε εξηγήσει εκ των υστέρων ο γιατρός, Μπουράκ Κουντουρατσίογλου στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Hurriyet».
Για να εξιστορήσει έπειτα την αποδέσμευση του Ντε Νίγκρις από τον σύλλογο:
«Του το είχαμε πει, αλλά εκείνος το αρνήθηκε, λέγοντάς μας ότι τόσα χρόνια έχει περάσει από πολλές εξετάσεις.
Και από τη στιγμή που έχει αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο ως εν ενεργεία διεθνής με την εθνική ομάδα του Μεξικού, δεν μπορεί να υφίσταται.
Όμως το 5% των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα που είχε εντοπισθεί στον Ντε Νίγκρις οδηγούνται στο θάνατο.
Από την πλευρά μας ενημερώσαμε για το πρόβλημα την τουρκική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και τις αρχές του ποδοσφαίρου της χώρας.
Μας απάντησαν ότι ο παίκτης μπορεί να αγωνιστεί με ευθύνη της ομάδας και του ίδιου του ποδοσφαιριστή, αρκεί να συνυπογράφαμε ένα χαρτί ότι θα την αναλαμβάναμε από κοινού.
Η ομάδα δεν το δέχθηκε και ο παίκτης αναχώρησε για την Ελλάδα και πήγε στη Λάρισα, όπου και υπέγραψε νέο συμβόλαιο».
Κάπως έτσι ο Ντε Νίγκρις βρέθηκε στα μέρη μας.
Αρνούμενος να πιστέψει ότι το πρόβλημα μπορεί ν’ αποδειχθεί μοιραίο και έχοντας ως όνειρο μια θέση στην εθνική του για το Μουντιάλ του 2010, φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΛ.
Δυστυχώς όμως για πολύ λίγο…
Το βράδυ της Κυριακής, 16 Νοεμβρίου ο Αντόνιο καληνύχτισε την 4χρονη κορούλα του, τη Μιράντα.
Αγκάλιασε, όπως κάθε νύχτα, τη γυναίκα του τη Σόνια.
Ήταν ωστόσο η τελευταία φορά…
Λίγες ώρες αργότερα (περίπου στις 3 τα ξημερώματα) ξύπνησε επειδή αισθάνθηκε δυσφορία.
Η Σόνια κάλεσε τον συμπαίκτη του, Γκαστόν Κάσας και όταν δεν κατάφερε να τον βρει, επικοινώνησε με μέλος της διοίκησης της ΑΕΛ.
Πριν φτάσει όμως με το ασθενοφόρο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας, ο Αντόνιο είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.
Ένα έμφραγμα του μυοκαρδίου τερμάτισε άδικα και πρόωρα τη ζωή του.
Και η Λάρισα (όπως και σύσσωμο το ελληνικό ποδόσφαιρο) βυθίστηκε στη θλίψη για τον χαμό ενός ανθρώπου μόλις στα 31 του χρόνια.
Ήταν ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις και οι φίλοι της ΑΕΛ τηρούν (και θα συνεχίζουν να τηρούν για πάντα) την υπόσχεση που έδωσαν τότε ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ…
