Όλα για τη μητέρα του. Κάθε σπριντ, κάθε σουτ, κάθε πάσα, κάθε γκολ. Δεν είναι, φυσική παρουσία, μαζί του. Την κουβαλάει, ωστόσο, στην καρδιά του συνεχώς. Γιατί μπορεί μετά την τραγωδία ο Ζοάο Κανσέλο να σκέφτηκε να σταματήσει την μπάλα, νιώθοντας ανήμπορος να συνεχίσει. Αλλά ήταν τελικά η θύμηση, η βαθιά αγάπη που τον έκανε να βρει τη δύναμη. Να προχωρήσει και τελικά να φτάσει τόσο ψηλά.
Εκείνο το Σάββατο του Ιανουαρίου του 2013 έμοιαζε φαινομενικά με οποιοδήποτε άλλο από τόσα και τόσα προηγούμενα. Είχαν μόλις πάει στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας, να αφήσουν τον μπαμπά Ζόζεφ να πάρει την προγραμματισμένη πτήση του για την Ελβετία, όπου δούλευε εκείνη την εποχή. Μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, Pedro και τη μητέρα του, η οποία και οδηγούσε, μπήκαν στο αμάξι για να γυρίσουν σπίτι. Και τότε, συνέβη.
Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Τα 2 παιδιά κοιμόντουσαν στο πίσω κάθισμα, ξύπνησαν από την ένταση του τρακαρίσματος. Δεν τραυματίστηκαν παρά ελαφρά. Δυστυχώς δεν ίσχυσε το ίδιο και για τη Φιλομένα Κανσέλο. Τα μάτια της δεν θα άνοιγαν ποτέ ξανά.
Νεκρός μέσα του
Ο Joao Cancelo ήταν τότε 18 ετών, έπαιζε στη β’ ομάδα της Μπενφίκα. Το σοκ ήταν τεράστιο, η θλίψη ανείπωτη. Πόσο μάλλον καθώς το είχε δει να συμβαίνει μπροστά του.
Χρόνια αργότερα μόνο μπόρεσε να βρει τις λέξεις και τη δύναμη να περιγράψει πώς ένιωσε. Η αφήγησή του είναι συγκλονιστική με όλη τη σημασία της λέξης, δίχως δηλαδή ίχνος της γνωστής δημοσιογραφικής υπερβολής που συνήθως συνοδεύει τη χρήση της.
«Όταν έχασα τη μητέρα μου, ένιωσα πως βρίσκομαι στον πάτο ενός πηγαδιού. Είχα χάσει το φως της ζωής μου και ήμουν νεκρός μέσα μου. Ένιωθα σαν ρομπότ που πρέπει να πάει να κάνει τη δουλειά του, μετά να γυρίσει σπίτι, μετά το ίδιο την άλλη μέρα και κάθε μέρα. Είχα πάψει να χαίρομαι το οτιδήποτε. Έπαιζα μόνο γιατί έπρεπε. Πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω, δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να συνεχίσω».
Δύο πράγματα τον κράτησαν. Το πρώτο ήταν η επιμονή της Μπενφίκα. Οι άνθρωποι των «Αετών» πίστευαν πολύ στο ταλέντο του και του έδωσαν χρόνο και χώρο να διαχειριστεί το πένθος του. Υπέγραψαν μάλιστα μαζί του επαγγελματικό συμβόλαιο ενώ εμφανώς δεν ήταν στο σημείο που μπορούσε βάσει ικανοτήτων. Και το δεύτερο, η συνειδητοποίηση πως έπαιζε μπάλα ακριβώς λόγω της μαμάς του – και ο πατέρας του φρόντισε να του το υπενθυμίσει μόλις πέρασε λίγο ο καιρός και μπορούσαν να μιλήσουν για το θέμα.
Πόσες και πόσες ώρες είχε περάσει ο Ζοάο Κανσέλο μαζί με τη Filomena να συζητάνε για ποδόσφαιρο, τα όνειρά του. Πόσες θυσίες έκανε αυτή για να τον πηγαίνει παντού, σε όλα τα γήπεδα, στις προπονήσεις. Η μεγαλύτερη οπαδός του, αυτή που τον είχε πιστέψει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Καμουφλάροντας το κενό
Σταδιακά το πάθος για το ποδόσφαιρο βγήκε μπροστά. Του έδωσε δύναμη ότι αυτό ακριβώς θα ήθελε η μητέρα του, να κυνηγήσει έως τέλους το όνειρο του. Όσο μεγάλη κι αν ήταν η απώλεια, έπρεπε να βρει τρόπο και δύναμη να σηκωθεί και να κοιτάξει μπροστά. Να αποδεχτεί κάτι απίστευτα δύσκολο: Πως ενώ θα κοιτάει προς την εξέδρα, τα μάτια του δεν θα συναντήσουν τα δικά της.
Διάβασε ιστορίες για παλιούς πολεμιστές και πώς αυτοί ξεπέρασαν τις όποιες δυσκολίες τους και όλα αυτά τον βοήθησαν να ταξινομήσει τα συναισθήματά του. Πήρε κουράγιο με παρηγοριά τη σκέψη πως η μητέρα του είναι κάπου ψηλά και τον παρακολουθεί. Όποτε πετυχαίνει κάτι σημαντικό, νιώθει πως είναι δίπλα του. Αν σκοράρει κοιτάει πάντα προς τον ουρανό και δείχνει με τα δάχτυλα ψηλά, της αφιερώνει τη στιγμή του.
Στην Πορτογαλία επίσης, κάθε φορά που ο Κανσέλο γυρίζει στην πατρίδα του, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να επισκεφτεί το νεκροταφείο. Δίπλα στο μνήμα της, κοιτώντας τη φωτογραφία της «ηρεμώ, γεμίζω κάπως αυτό το κενό που νιώθω πάντα μέσα μου. Καθαρίζει η ψυχή μου, φεύγει η κακή ενέργεια».
Η οικογενειακή αγάπη, αλλιώς
Βαλένθια, Ίντερ, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Σίτι, Μπάγερν Μονάχου και τώρα Μπαρτσελόνα (ως δανεικός από τους «Πολίτες»), ο Joao Cancelo, σε ηλικία 29 ετών πλέον, έχει αγωνιστεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη. Έχοντας παγιωθεί ως ένα από τα καλύτερα φουλ μπακ στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη.
Έχει, επίσης, δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια. H μικρή Alicia προστέθηκε στην παρέα αυτού και της Daniela το 2019 και τον μπόλιασε με ακόμα περισσότερη δύναμη.
Δεν είναι όλα μέλι-γάλα πάντα. Να το Δεκέμβριο του 2021 βίωσαν τεράστιο φόβο όταν ληστές μπήκαν στο σπίτι τους. Ο Πορτογάλος διεθνής άσος τραυματίστηκε μάλιστα στην προσπάθεια του να τους σταματήσει και να προστατεύσει την οικογένεια του. Ευχάριστο δεν ήταν ούτε το conflict με τον Πεπ Γκουαρδιόλα, που τον έστειλε δανεικό στην Μπάγερν τον περασμένο Ιανουάριο. Αλλά μετά απ’ όσα έχει αισθανθεί για το χαμό της μητέρας του και με την οικογένεια του να αποτελεί πια το απόλυτο στήριγμα τίποτε που στερείται ζωτικής σημασίας δεν μπορεί να τον οδηγήσει ξανά σε ψυχολογικά αδιέξοδα.
Κοιτάει πια μπροστά. Δεν ξεχνάει, έχει βρει όμως τον καλύτερο τρόπο να προσπαθεί ακόμα παραπάνω.«Νόμιζα ότι τίποτα δεν θα ξεπερνούσε ποτέ την αγάπη που είχα για τη μητέρα μου – μέχρι που γεννήθηκε η κόρη μου, μια αγάπη που δυσκολεύομαι να βρω τα κατάλληλα λόγια για να την εξηγήσω. Το καλύτερο πράγμα μετά από μια δύσκολη και κουραστική μέρα στη δουλειά είναι να γυρίσεις σπίτι και να πάρεις μια αγκαλιά και ένα φιλί από την κόρη σου. Μερικά πράγματα είναι απλά ανεκτίμητα. Όσα χρήματα κι αν βγάζουμε και όσο καλή κι αν είναι η ποιότητα της ζωής μας, το καλύτερο πράγμα στη ζωή είναι οι μικρές στιγμές που μας φέρνουν τα παιδιά μας…», λέει ο 29χρονος Πορτογάλος, ο οποίος μια δεκαετία μετά την τραγωδία ξανά το χαμόγελο του, ακόμα και όταν κοιτάζει προς τον ουρανό…