Η ζωή των ποδοσφαιριστών (ειδικά των διάσημων) είναι ζηλευτή:
Δόξα, λεφτά, αναγνωρισιμότητα…
Δεν υπάρχει πόρτα που να μην ανοίγει διάπλατα μπροστά τους, δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να το αποκτήσουν.
Κι όμως!
Υπάρχει κάτι που πολλοί απ’ αυτούς δεν μπόρεσαν (και δεν μπορούν) να χαρούν, όσο κι αν το λαχταράει η καρδιά τους:
Μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς…
Θα πει τώρα κανείς «ναι, έχεις δίκιο, ας συμπονέσουμε το δράμα εκατομμυριούχων που έχουν κάνει το χόμπι τους επάγγελμα και έχουν λυμένα όλα τα προβλήματά τους».
Όπως έχει αποδειχθεί όμως (και με δραματικό τρόπο μάλιστα) σε πολλές περιπτώσεις, τα λεφτά και η φήμη δεν είναι από μόνα τους αρκετά για την ευτυχία.
Τα ψυχολογικά προβλήματα και η κατάθλιψη δεν κάνουν διακρίσεις.
Και συχνότατα χτυπάνε την πόρτα και θεωρητικά «ευτυχισμένων» ανθρώπων…
Είχε πει λοιπόν κάποτε ο Φραντσέσκο Τότι ότι για να μπορέσει να πάει για ψώνια στη Ρώμη έπρεπε να… κλείσει όλο το εμπορικό κέντρο.
Είναι άπειρες οι περιπτώσεις σταρ (όχι μονάχα του αθλητισμού) που υποφέρουν από το γεγονός ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σαν κανονικοί άνθρωποι.
Και ενδεικτική της ανάγκης για λίγες στιγμές απλότητας, ξεγνοιασιάς, αυθόρμητης συμπεριφοράς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας είναι μια ιστορική φωτογραφία με πρωταγωνιστές τους Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και Ζινεντίν Ζιντάν…
Κυρίως για τον λόγο που την έχει χαρακτηρίσει αγαπημένη του ο Ιταλός θρύλος της Γιουβέντους.
Έχει περιγράψει λοιπόν γλαφυρά:
«Βράδυ. Autostrada (σ.σ. αυτοκινητόδρομος) Μιλάνο – Τορίνο.
Ο Ζιζού, η Σόνια ( και εγώ επιστρέφουμε μετά από μια εκδήλωση της Adidas.
Φύγαμε τρέχοντας, χωρίς καμία… επίσκεψη στο μπουφέ, για να φτάσουμε σπίτι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Αλλά η πείνα είναι πείνα!
Σταματάμε, μέσα δεν υπάρχει κανείς, μόνο ο ταμίας και η κυρία στο μπαρ.
Η συνηθισμένη ματιά στον πάγκο, σάντουιτς με κοτολέτες κλπ.
Στο τέλος η επιλογή είναι ένα κομμάτι πίτσα μαργαρίτα, αυτές που ξεμένουν για το τέλος, λίγο… ελαστικές σαν να μασάς τσίχλα.
Όπως είπα όμως, η πείνα είναι πείνα.
Δείτε τον Ζιζού!
Εγώ ήμουν πιο γρήγορος.
Το πλαστικό πιάτο είναι ήδη τσαλακωμένο στο τραπέζι δίπλα στα κλειδιά του αυτοκινήτου, πεταμένα εκεί, ενώ η κυρία στον πάγκο φτιάχνει καφέ αδιάφορη.
Ο συμπαίκτης μου είναι πολύ συγκεντρωμένος στην πίτσα, αλλά εγώ έχω άλλα ενδιαφέροντα…
Κλικ!
Η κάμερα του Τζάνι Τζανσάντι, που είχε πάντα περασμένη στο λαιμό του, αποτυπώνει αυτή τη στιγμή.
Δεν ποζάραμε, δεν περιμέναμε ότι θα έβγαζε φωτογραφία.
Το ανακαλύψαμε μόνο αφότου το έκανε.
Και τελικά αυτή είναι μία από τις φωτογραφίες με τις οποίες είμαι πιο δεμένος, γιατί σε αυτή υπάρχουν όλα:
Η αγάπη, η φιλία, η απλότητα, η ομαλότητα, η ξεγνοιασιά, η τρυφερότητα, η επιθυμία να είμαστε μαζί νιώθοντας τυχεροί, γεμάτοι ζωή.
Η ανάμνηση μιας βραδιάς στην autostrada με τη Σόνια, τον Ζιζού, τον Τζάνι, μια πίτσα και μια φωτογραφική μηχανή που μας έβλεπε με τα μάτια ενός ανθρώπου που ήξερε τι υπάρχει πίσω από αυτή τη φωτογραφία».
