Αδημονία. Ανυπομονησία. Υπέρμετρος- και υπερβάλλων- ενθουσιασμός.
Λογικό, λογικό και (μισό λεπτό να τσεκάρουμε…) λογικό: όταν έχει προηγηθεί το καλοκαίρι που προηγήθηκε με τον πρόεδρο της ομάδας να βάζει το χέρι όχι απλά βαθιά στην τσέπη αλλά να φτάνει… αστράγαλο, όταν έχεις καταφέρει να φέρεις στο ΟΑΚΑ τον πιο πετυχημένο, με βάση τ’ αποτελέσματα πάντα, προπονητή των τελευταίων ετών και όταν έχεις ντύσει στα πράσινα μια σειρά από μεγάλα (έως πολύ μεγάλα- και δεν αναφερόμαστε στον αριθμό των συλλαβών των επιθέτων τους…) ονόματα, τότε η υπομονή δεν είναι ακριβώς και η πρώτη επιλογή του ψυχισμού σου. Ιδίως αν, χοντρικά, από το 2018 κι έπειτα δεν σαρώνεις ακριβώς εντός παρκέ, την στιγμή, μάλιστα, που στη φανέλα σου φιγουράρουν 6 αστέρια.
Απολύτως κατανοητά, λοιπόν, οι φίλοι του Παναθηναϊκού «βιάζονται». Θέλουν τον μπασκετικό κόσμο και τον θέλουν τώρα- ει δυνατόν, ακόμα καλύτερα, και χθες. Επαναλαμβανόμαστε, αλλά είναι λογικό: όταν κάθεται στην άκρη του πάγκου σου ο Αταμάν και, μεταξύ άλλων, έχεις φέρει Σλούκα, Χουάντσο, Βιλντόζα, Λεσόρ και σία (όχι Κοσιώνη, το άλλο), τότε είναι φυσικό επακόλουθο ο πήχυς των διαφαινόμενων απαιτήσεων να έχει φτάσει κάπου εκεί στην στρατόσφαιρα.
Το ξεκίνημα της σεζόν, ωστόσο, δεν είναι υπερηχητικό όπως πολύ θα φαντάζονταν, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όμως; Εδώ μιλάμε για ένα σύνολο με περίπου 457 νέα πρόσωπα και για μια κοσμογονική αλλαγή αγωνιστικής προσέγγισης με τον Τούρκο coach. Αν συνυπολογίσει κανείς και τους ουκ ολίγους τραυματισμούς (με αυτόν του Παπαπέτρου να είναι αυτό που οι γραμματιζούμενοι αποκαλούν back-breaker), τότε καταλαβαίνει κανείς πως μόνο με θαύμα το Τριφύλλι θα ήταν άκρως ανταγωνιστικό από την πρώτη ημέρα. Ωστόσο…
Ωστόσο, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, το ποτήρι δεν είναι απαραιτήτως μισοάδειο, αλλά ρέπει προς το να χαρακτηριστεί ακόμα και μισογεμάτο: τη εξαιρέσει του παιχνιδιού για το Super Cup όταν και η (άψογα λαδωμένη εδώ και μια διετία) μηχανή του Ολυμπιακού λειτούργησε άριστα, ο Παναθηναϊκός πήρε στην Α1 τα ματς που «όφειλε» να πάρει- έστω κι αν με το Περιστέρι του βγήκε η ψυχή- ενω το ρεκόρ των 2 νικών και των 3 ηττών στην Ευρωλίγκα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 4-1 αν, φερ’ ειπείν, το σουτ του Σλούκα στο τέλος της κανονικής διάρκειας του ματς με τους Ερυθρόλευκους έβρισκε στόχο αντί για ταμπλό-στεφάνι κι έξω κι αν στον αγώνα με την Μακάμπι ο γηπεδούχος διασφάλιζε, απλά, ένα ριμπάουντ μετά από άστοχη βολή των φιλοξενούμενων στα ακροτελεύτια δευτερόλεπτα.
Με τα αν, βεβαίως, δεν γράφεται μπασκετική ιστορία κι εκείνο που μετράει είναι το τι έχει στα χέρια του αυτή την στιγμή ο «Εξάστερος»: ένα πενιχρό 2-3, ιδίως από την στιγμή που από τα 5 παιχνίδια στην Euroleague τα 4 ήταν εντός έδρας.
Πίσω, όμως, στο μισογεμάτο ποτήρι: ο Αταμάν έχει πια την ευτυχία να διαθέτει ενεργό και ολοένα και καλύτερο τον παίκτη εκείνο που του λύνει, σε μεγάλο βαθμό, τα χέρια- τον Ντίνο Μήτογλου.
Ο Έλληνας φόργουορντ έδειξε τα πρώτα σοβαρά δείγματα «επιστροφής» απέναντι στην Μακάμπι και χθες με την Μπασκόνια ήταν, πραγματικά, χάρμα ιδέσθαι.
Το μεγάλο συν με τον Μήτογλου στο παρκέ είναι πως απλοποιούνται πασιφανώς και τα πράγματα για τον Λεσόρ: ο Γάλλος δε χρειάζεται να τα κάνει όλα μόνος του στην ρακέτα στο πίσω μισό και στο μπροστά υπάρχει το παιχνίδι κοντά και μακριά από το ζωγραφιστό του Ντίνου που ξεκλειδώνει χώρους και για τον ίδιο.
Ο πρώην παίκτης της Παρτιζάν ήταν εκθαμβωτικός με τους Ισπανούς, ακριβώς γιατί πέραν του ότι βρίσκει σιγά-σιγά τα πατήματά του είδε στο πλευρό του τον 27χρονο Έλληνα να «κολλάει» απόλυτα μαζί του σε άμυνα κι επίθεση.
Τα ριμπάουντ (επιθετικά και αμυντικά) με τον Ντίνο παρόντα γίνονται πολύ πιο εύκολη υπόθεση, ιδίως από την στιγμή που ο Μπαλτσερόφσκι θέλει χρόνο για να προσαρμοστεί στο κορυφαίο επίπεδο και ο Ερνανγκόμεθ ακόμα δεν έχει… φτάσει στο ΟΑΚΑ.
Και, προσέξτε: ο Μήτογλου είναι δεδομένο πως χρειάζεται ακόμα 1.5-2 μήνες σε φουλ ρυθμούς για να καλύψει το χάντικαπ της διετούς, σχεδόν, απουσίας του από τα παρκέ. Η εικόνα του με την Μακάμπι να μην έχει καθόλου ανάσες (κάτι που, σε μικρότερο βαθμό, συνέβη και χθες) ή τα νεκρά του διαστήματα είναι «μαθηματικώς» βέβαιο πως σε λίγο καιρό θ’ αποτελούν παρελθόν.
Αν ρίξει κανείς στο μπλέντερ και την άνοδο του Σλούκα που με την Μπασκόνια ήταν κανονικό κομπιούτερ χωρίς τραβηγμένες ενέργειες και με τρομερό συντελεστή ασίστ/λαθών, τότε καταλαβαίνει κανείς πως οι καλύτερες ημέρες βρίσκονται μπροστά για τον Παναθηναϊκό.
Το πόσο καλύτερες εξαρτάται εν πολλοίς από το πότε θα εμφανιστεί ο… κανονικός Βιλντόζα και πότε θα παίξει στα υψηλότατα στάνταρ του ο Χουάντσο, όπως επίσης και από το ποιος ή ποιοι θα προστεθούν στο ρόστερ μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Γιατί είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να τελειώσει την σεζόν 2023-2024 όπως την άρχισε…