Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς δεν ήταν ποτέ… εύκολο παλικάρι.
Όσο παικταράς υπήρξε, όσο τεράστια προσωπικότητα κι αν κουβαλούσε (η αλήθεια είναι ότι) πάντοτε ήθελε ειδικό χειρισμό.
Ανά πάσα στιγμή, χωρίς προειδοποίηση ή αφορμή, εντός ή εκτός γηπέδου, ελλόχευε ο κίνδυνος κάποιου ξεσπάσματος.
Κάποιας παρεξήγησης, έντασης ή αιχμηρής δήλωσης στα ΜΜΕ.
Κατά καιρούς εξάλλου από το στόχαστρο του τρελο-Ζλάταν έχει περάσει κόσμος και κοσμάκης:
Από τον Πεπ Γκουαρντιόλα και άλλους προπονητές που είχε στη διάρκεια της καριέρας του, μέχρι προέδρους, αντιπάλους και δημοσιογράφους.
Το φοβερό όμως είναι ότι στην περίπτωσή του δεν ίσχυε αυτό που λένε για όλους τους μεγάλους παίκτες.
Ότι δηλαδή καλύτερα να τον έχεις συμπαίκτη, παρά αντίπαλο.
Γιατί ακόμα και στην ίδια ομάδα να έπαιζες μαζί του, υπήρχε πάντα η πιθανότητα να σε… περάσει δικαστήριο.
Να σε κράξει, να σε ειρωνευτεί ή να «σου την πει», ακόμα κι αν είσαι ο οποιοσδήποτε.
Ή μάλλον… σχεδόν ο οποιοσδήποτε.
Διότι υπήρξε ένας αρχηγός -από τους μεγαλύτερους στην ιστορία του ποδοσφαίρου- που τον έβαλε στη θέση του.
Που έγινε ενδεχομένως ο μοναδικός στην μακρόχρονη καριέρα του Σουηδού σταρ που τον έκανε να το… βουλώσει!
Ήταν ο τεράστιος Χαβιέ Ζανέτι!
Ακόμα κι αν κάποιος αγνοούσε τι σημαίνει ο εμβληματικός Αργεντινός για την Ίντερ (αλλά και συνολικά για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο), θα έφταναν οι αριθμοί για να του εξηγήσουν:
Σχεδόν 19 χρόνια (τα περισσότερα εκ των οποίων φορώντας το περιβραχιόνιο) στην ίδια ομάδα.
Συνολικά 858 συμμετοχές, οι περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία των «νερατζούρι».
Απολογισμός 16 τροπαίων (5 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 4 Σούπερ Καπ, 1 Champions League, 1 Κύπελλο UEFA και 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), εκ των οποίων τα 15 σηκώθηκαν από τα δικά του χέρια ως αρχηγός.
Μα πάνω απ’ όλα μια ηγετική φυσιογνωμία που έχαιρε καθολικής αναγνώρισης, κάνοντας συμπαίκτες και αντιπάλους να υποκλίνονται.
Ακόμα κι αν αυτοί λέγονταν… Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και δεν λογάριαζαν ποτέ και κανέναν.
Δεν χρειάστηκε λοιπόν ούτε να τσακωθεί μαζί του, ούτε να το παίξει νταής, ούτε να του επιβάλλει τον σεβασμό που άξιζε.
Όπως περιγράφει γλαφυρά η σχετική εξιστόρησή του, χρειάστηκε απλά να του υπενθυμίσει με τον τρόπο του (και τη μαεστρία που πάντα απαιτείται από έναν αρχηγό) ότι μαζί του… δεν τον παίρνει:
«Μια μέρα ο Ζλάταν έκανε προπόνηση στα φάουλ, δίνοντας στη μπάλα κάθε πιθανό φάλτσο.
Δεν ήμουν πολύ μακριά του και είδα ένα κενό όπου θα μπορούσε να στείλει την μπάλα για να βάλει γκολ στον Ζούλιο Σέζαρ, ο οποίος ήταν ο νέος τερματοφύλακάς μας.
Δεν ήταν ένα χτύπημα για όλους, αλλά πίστευα ότι ο Ίμπρα μπορούσε να το κάνει.
Γύρισα προς το μέρος του λοιπόν και με απόλυτη ηρεμία του λέω:
“Ζλάταν, αν την πας λίγο πιο εκεί και βάλεις εσωτερικό φάλτσο, ίσως…”
Αν του έχωνα τις τάπες στο καλάμι μπορεί και να αντιδρούσε καλύτερα.
“Τι θες να πεις;”, άρχισε να φωνάζει ψυχρά.
“Έλα να το εκτελέσεις εσύ”.
Και αφού έκανε μια παύση δευτερολέπτων -με θεατρικό στυλ και κοιτώντας με την άκρη του ματιού του- προσέθεσε:
“Φαινόμενο…”
Υπήρξα αντίπαλος ή συμπαίκτης με τους σπουδαιότερους και τις μεγαλύτερες προσωπικότητες:
Από τον Μαραντόνα και τον Μέσι, μέχρι τον Ρονάλντο, τον Κακά, τον Ζέεντορφ, τον Ντελ Πιέρο, τον Μπέκαμ.
Αυτό το “φαινόμενο” που μου φώναξε ο Ίμπρα έχει μόνο ένα αποτέλεσμα σε μένα:
Με κάνει να γελάω.
Αν το είχα αφήσει έτσι όμως, αν δεν τον έβαζα στη θέση του, θα ένιωθε ότι είχε το ελεύθερο να το ξανακάνει.
Να φερθεί ξανά έτσι σε οποιαδήποτε στιγμή, μπροστά σε συμπαίκτες και προπονητή, κάνοντας περίπλοκη τη σεζόν μας, αντί να κάνει το καθήκον του ως σκόρερ και να σκοράρει.
Αν και ήμουν ήρεμος λοιπόν, γύρισα προς το μέρος του και του φώναξα κάνοντας τον εκνευρισμένο:
“Ζλάταν, σου είπα απλά τι σκεφτόμουν.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υψώσεις τη φωνή σου, κατάλαβες;
Κανένα φαινόμενο δεν υπάρχει εδώ.
Και τώρα κάνε αυτό που σου είπα.
ΟΚ;”
Σιωπή από όλους, αλλά ο Ίμπρα με τη συναίσθηση του μεγάλου παίκτη κατάλαβε ότι έκανε λάθος.
Μουρμούρισε κάτι που εγώ αποδέχθηκα ευγενικά σαν να μου είπε συγγνώμη, εκτέλεσε όπως του είπα και… γκολ.
“Μπράβο”, του είπα, “είμαι ο πρώτος που σε συγχαίρει”»!
