Του Νίκου Σάρρου
Βρισκόμαστε στο 60ο λεπτό, και ο Μπαρτ Σένκεφελντ κόβει τον Φελίπε μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής του Παναθηναϊκού. Στην Παναθηναϊκή πραγματικότητα τις περισσότερες φορές σε παρόμοια κατάσταση ο Ολλανδός θα έβρισκε την πιο ασφαλή πάσα για να κρατήσει την κατοχή, πιθανότατα στα πλάγια μπακ ή ακόμα πιο σίγουρα πίσω στον Λοντίγκιν, ώστε όλοι να πάρουν τις θέσεις και να ξεκινήσει το build up.
Πρέπει του γύρισε η βίδα στο μυαλό εκείνη την στιγμή του Ολλανδού, δεν εξηγείται αλλιώς. Κουβάλησε την μπάλα διαγώνια δεξία και ξαφνικά πάτησε το γκάζι και πέρασε το κέντρο.
Ο Ιωαννίδης που είχε βγεί στα πλάγια να υποδεχτεί, σάστισε στο θέαμα και έκανε στην άκρη. Στον πάγκο ο Γιοβάνοβιτς θα πρέπει ήδη να είχε ιδρώσει με αυτό που έβλεπε, αφού υπήρχε εν εξελίξει μία ανισσοροπία, την οποία σύχνα φέτος πλήρωσε ο Παναθηναϊκός στο transition. Ο Ολλανδός δεν μάσησε. Συνέχισε κάθετα και μόλις πήγε να βγεί πάνω του ο αριστερός μπακ τον Κρητικών, πέταξε την μπάλα προς το κέντρο στον Παλάσιος και αυτός αριστερά στον Αϊτόρ για να γίνει το 2-0.
Χρειάζονται δευτερόλεπτα για να λήξει το παιχνίδι και ο Λοντίγκιν έχει μπλοκάρει την μπαλα. Στην περιοχή του είναι καμια 10αρια άτομα, που έχουν ξεκινήσει με βαριά βήματα να γυρίζουν προς το κέντρο. Το σκορ είναι 3-0. Στην Παναθηναϊκή, αλλά και στην παγκόσμια πραγματικότητα, 100 στους 100 τερματοφύλακες θα «μπιστούσαν» 5-6 φορές την μπάλα, θα έκαναν νόημα σε συμπαίκτες να φύγουν από δίπλα τους για να κάνουν βολε και μόλις αυτοί έφευγαν, θα άφηναν την μπάλα κάτω, θα περίμεναν τον αντίπαλο επιθετικό να πιέσει και όταν η μπαλα βρίσκονταν στον αέρα θα ακουγόταν το τριπλό σφύριγμα του διαιτητή.
Ο Λοντίγκιν όμως, με βαθύ ευθόβολο βολέ βρήκε τον Ιωαννίδη στο ξέφωτο και έτσι γράφτηκε το 4-0, που εκστασίασε κόσμο και παίκτες. Δεν ήταν το σκορ μόνο που ενθουσίασε τον κόσμο. Ήταν η αίσθηση που υπήρχε στην ατμόσφαιρα από το 2-0 και μετά, ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα πατήσει φρένο. Ότι θα παίξει μπάλα! Ότι δεν θα αρχίσει τις οκνηρές μεταβιβάσεις προς τα πίσω, παίζοντας με το χρόνο. Δεν θα κάνει την περίφημη….διαχείριση.
Δεν είναι λίγοι που βλέποντας την ευκαιρία του Φελίπε στο 57′ και τον τρόπο που είχε μπει ο ΟΦΗ στο δεύτερο ημίχρονο, σκεφτόνταν «αν συνεχίσουμε έτσι, θα το φάμε». Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμβεί, που άλλες διορθώθηκε και άλλες όχι. Όταν στην σκέψη του ποδοσφαιριστή μπαίνει το «παμε να ρίξουμε το ρυθμό και να παίξουμε στα σίγουρα», του αφαιρείς τη χαρά του παιχνιδιού και τον βάζεις σε υπερασπιστικό mode. Και όταν αυτό το mode μπαίνει στο on, πιο έυκολα σου βγαίνει το πίσω βήμα, παρά το μπροστά.
Την διαχείριση την αγαπά το αποτέλεσμα, αλλά το ποδόσφαιρο θέλει και να το τιμάς. Και ο Παναθηναϊκός χτες το τίμησε δεόντως, αφού χρειάστηκε η «αλητεία» αρχικά του Σένκεφελντ και κατόπιν του Λοντίγκιν…