Μάιος του 2012 και οι τιφόζι της Γιουβέντους έγιναν μάρτυρες μία από τις πλέον χρονοβόρες αλλαγές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Από τη στιγμή που σηκώθηκε ο πίνακας με το Νο10 μέχρι ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να βγει από τον αγωνιστικό χώρο κύλησε περισσότερο από ένα λεπτό. Το γήπεδο είχε σειστεί από τις επευφημίες, ο «Μέγας Αλέξανδρος» του ιταλικού ποδοσφαίρου υποκλινόταν, ανταποδίδοντας την αγάπη.
Ήταν το τελευταίο του εντός έδρας ματς με την ασπρόμαυρη φανέλα. Με το που βγήκε, αγκάλιασε έναν-έναν τους συμπαίκτες και το τεχνικό τιμ. Πήγε να κάτσει στον πάγκο, ήταν αδύνατον. Σηκώθηκε σχεδόν αμέσως για να κάνει το γύρο του γηπέδου προκειμένου να χαιρετήσει ξανά τους 40.000 φιλάθλους, όπως του ζητούσαν μετ’ επιτάσεως.
Ενόσω περπατούσε, του πετούσαν κασκόλ από την κερκίδα – αυτά είναι τα «λουλούδια» που ραίνει κανείς έναν ποδοσφαιριστή. Κάποια στιγμή σταμάτησε για να λύσει τα κορδόνια του. Αργότερα θα παραδεχόταν πως το έκανε για να μην δουν πως είχε βουρκώσει…
Πραγματικά και για κοντά 15 λεπτά κανείς δεν έδινε σημασία στο παιχνίδι, κόντρα στην Αταλάντα, το οποίο συνεχιζόταν κανονικά. Όλα τα μάτια ήταν πάνω σε έναν χαρισματικό κύριο. Έναν καλλιτέχνη του αθλήματος, εξ ου και το «Πιντουρίκιο» που τον συνόδευε. Ο original υπήρξε Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης και ο πολύς Τζάνι Ανιέλι, ιδιοκτήτης της Γιούβε, έκανε τη σύνδεση όντας τελικά «νονός» ενός πετυχημένου nickname.
Όρισε την ιστορία του συλλόγου της καρδιάς του ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο με πολλούς περισσότερους του ενός τρόπους. Επί 19 συνεχόμενες σεζόν, οι 11 ως αρχηγός: 1993-2012. Ή διαφορετικά, μέσα από 705 συνολικά ματς σε όλες τις διοργανώσεις και 290 γκολ. Αν και τα νούμερα στην περίπτωση του είναι μάλλον δευτερεύοντα. Πώς να αποτυπωθεί στατιστικά η μαγεία; Γιατί αυτήν εξέπεμπε σε κάθε του άγγιγμα της μπάλας ένας από τους πλέον φαντεζί παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ένας στρατιώτης περισσότερο κι από στρατηγός. Με γνήσια, άδολη και ανόθευτη αγάπη προς την ομάδα, είδος που ολοένα σπανίζει. Γι’ αυτό και είναι τόσο εξέχ0ν όταν συμβαίνει.
Το πόσο πολύ ο Ιταλός μέσος ήταν δεμένος με τη «Μεγάλη Κυρία» το έκανε κρυστάλλινα σαφές στην πιο δύσκολη και μαύρη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. Τον ντροπιαστικό υποβιβασμό ως συνέπεια του περίφημου σκανδάλου Calciopolis.
Θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε φύγει στο λυκαυγές της σεζόν 2006-07. Όπως έκαναν κάμποσοι. Καναβάρο, Έμερσον, Τζαμπρότα, Βιεϊρά, Τιράμ και Ιμπραΐμοβιτς. Όχι αυτός, όμως, όχι. Φόρεσε ξανά το περιβραχιόνιο και επέλεξε απολύτως συνειδητά να μην αφήσει τη Γιουβέντους (του) μόνη στα «αλώνια» της Serie B. Βοηθώντας την εν τέλει να επιστρέψει στο κανονικό, πρότερο status.
Μιλάμε για έναν από τους top παίκτες στον κόσμο εκείνη την εποχή, στα 30 του, δηλαδή στο πικ της ωριμότητας του ποδοσφαιρικά. Ήταν περιζήτητος. Η Ρεάλ Μαδρίτης, που κυνηγούσε με πάθος ό,τι «Γκαλάκτικο» κυκλοφορούσε, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη. Του έκανε πρόταση και η Γιούβε δεν είχε καμία δύναμη πια να «ματσάρει» το οτιδήποτε.
Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο δεν το συζήτησε καν. Χρόνια αργότερα, ο Φάμπιο Καναβάρο θα του έβγαζε το καπέλο γι’ αυτή τη στάση (ζωής). Εξυψώνοντάς τον σε βαθμό μεγάλο, μειώνοντας παράλληλα τον εαυτό του γιατί δεν βρήκε τη δύναμη να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα.
Οι δηλώσεις του Ιταλού, βετεράνου σήμερα, αμυντικού αποτελούν ένα μνημείο ταπεινοφροσύνης, παράλληλα, συνιστώντας παράλληλα μια τεράστια υπόκλιση σε αυτόν που δεν κατάφερε να του… μοιάζει.
«Όταν έριξαν τη Γιουβέντους στη Serie B τηλεφώνησα στον Ντελ Πιέρο και του ζήτησα να έρθει μαζί μου στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η διοίκηση ήταν έτοιμη να του προσφέρει ένα πολύ δυνατό συμβόλαιο, αλλά όταν τον κάλεσα μου είπε αμέσως “όχι”. Του είπα ότι βρισκόταν σε μια βάρκα που βούλιαζε και μου απάντησε ότι ο καπετάνιος είναι ο τελευταίος που εγκαταλείπει τη βάρκα όταν βουλιάζει, ότι προτιμάει να βουλιάξει και να πεθάνει μαζί της παρά να την εγκαταλείψει.
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όταν πήγαμε στη Γερμανία για το Μουντιάλ, του είχα προτείνει να πάρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Αρνήθηκε και μου είπε ότι θα πρέπει να μάθω τι σημαίνει να είσαι καλός αρχηγός, να είσαι έτοιμος να δώσεις τη ζωή σου για την ομάδα σου. Πήρα ένα μάθημα ζωής από τον Αλεξ…
Όταν επέστρεψα στη Γιούβε (σ.σ.: 2009) ντρεπόμουν πολύ. Σκεφτόμουν ότι επιστρέφω στη βάρκα που είχα εγκαταλείψει και ότι ο αρχηγός θα με περιμένει με μια ερώτηση: “Πού ήσουν όταν είχε κακοκαιρία, όταν η βάρκα βούλιαζε;”.
Ο Ντελ Πιέρο είναι το σύμβολο της Γιουβέντους και για τους οπαδούς της θα παραμείνει για πάντα αθάνατος. Γιατί ένας ιππότης δεν εγκαταλείπει ποτέ την κυρία του».
Πόσο πιο έντονο έγινε όλο αυτό το Νοέμβριο του 2008, όταν ο Ντελ Πιέρο, σε μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις στην ιστορία του Champions League, σκόραρε δις στο «Μπερναμπέου» οδηγώντας τη Γιουβέντους σε διπλό επί της «Βασίλισσας» (2-0). Λίγο πριν γίνει 34 ετών, «χτύπησε» πρώτα με ένα «δυναμίτη» εκτός περιοχής, και εν συνεχεία με απευθείας εκτέλεση φάουλ – παλιά του τέχνη κόσκινο. Όταν, στο 90’, ο Κλαούντιο Ρανιέρι τον έβγαλε αλλαγή, οι οπαδοί της Ρεάλ του χάρισαν ένα καθηλωτικό standing ovation. Δεν το έχουν κάνει με πολλούς. Μαραντόνα, Ροναλντίνιο και Ντελ Πιέρο.
Εκείνη τη στιγμή, οι φαν των «Μερένγκες» δεν αναγνώριζαν μόνο την κλάση του στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ήταν ένα γενικότερο «μπράβο ρε μάγκα». Για το σύνολο της καριέρας του. Ακόμα και για το «όχι» που είχε πει προ 2ετίας στην ομάδα τους. Γιατί αναγνώριζαν το μεγαλείο του ανδρός, τη δύναμη του να αντισταθεί στους πειρασμούς με κυρίαρχη την αγάπη για τη φανέλα. Κώδικας τιμής, αυστηρά ποδοσφαιρικός.
Ο «Πιντουρίκιο» ήταν ξεχωριστός σε όλα του. Θα το έδειχνε περίτρανα και το καλοκαίρι του 2012, όταν δηλαδή έφυγε από τη Γιουβέντους. Μπορούσε να πάει στη Λίβερπουλ και όχι στη Syndey FC όπως τελικά έκανε. Δεν πήγε λόγω «Χέιζελ».
Ήταν σχεδόν 10 χρονών παιδάκι όταν έγινε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του αθλητισμού και κουβαλούσε το ψυχικό τραύμα. Δεν άντεχε στη σκέψη, συνυφασμένος ων με τους «Μπιανκονέρι», να φορέσει τη φανέλα των Reds. Ήταν ένας συμβολισμός, ένα όριο που του ήταν αδύνατον να ξεπεράσει.
Πόσο ξένα φαίνονται όλα αυτά σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και ο κυνισμός σαρώνει με δύναμη το συναίσθημα. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ωστόσο, δεν αλλοιώθηκε ποτέ. Ο καλός ο καπετάνιος (και) στη φουρτούνα φάνηκε…