Το τέλος του προηγούμενου πρωταθλήματος βρήκε την πλειονότητα των οπαδών του Παναθηναϊκού προβληματισμένη. Απ’ τη μια ο προπονητής Γιοβάνοβιτς ήταν ο ορισμός αυτού που ήθελαν να βλέπουν στον πάγκο της ομάδας τους: Σοβαρός, μετρημένος, κύριος, πήρε έναν Παναθηναϊκό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τον έκανε με πλάνο και πολλή δουλειά, διεκδικητή του τίτλου.
Από την άλλη όμως, ο κόουτς Ιβάν έμοιαζε να έχει φτάσει στο ταβάνι του. Σου έδινε την εντύπωση ότι ακόμα κι αν η διοίκηση του έπαιρνε καλύτερους παίκτες, η φιλοσοφία του δεν θα άλλαζε: 3 κεντρικά χαφ σκυλιά του πολέμου, παράλληλο ποδόσφαιρο, προσοχή στην άμυνα και να κάνουμε γκολ μια από τις 2-3 καλές ευκαιρίες που θα δημιουργήσουμε στο 90λεπτο. Κι ύστερα ήρθαν…οι μέλισσες και η νέα σεζόν κι όλα άλλαξαν. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Ιβάν δεν περίμεναν τέτοια αλλαγή.
Ο Γιοβάνοβιτς που έμοιαζε δογματικός, παρουσίασε ένα νέο μοντέλο, μια άλλη ομάδα, που ελάχιστα θύμιζε εκείνη της προηγούμενης σεζόν. Το πλάνο ήταν πολύ συγκεκριμένο: Δίπλα στον Πέρεθ ένα ποιοτικό οκτάρι που πρώτο του μέλημα θα είναι η δημιουργία (Βιλένα). Παλάσιος και Μαντσίνι (μέχρι να επιστρέψει ο Αϊτόρ) στα άκρα και πίσω από τον φουνταριστό (Σπόραρ) ο παίκτης -κλειδί που θα άλλαζε όλη την εικόνα του Παναθηναϊκού.
Ο τρίτος κεντρικός χαφ, που στην περυσινή version του Παναθηναϊκού ήταν εξάρι ή στην καλύτερη οκτάρι, φέτος θα ήταν ένα δεκάρι που θα μπορούσε να δώσει βοήθειες και ως δεύτερος επιθετικός. Ως σύρτης, σε φάση άμυνας θα γινόταν τρίτος χαφ και σε φάση επίθεσης δεύτερος επιθετικός πίσω από Σπόραρ αρχικά και Ιωαννίδη στη συνέχεια. Και το όνομα αυτού, Τζούρισιτς.
Ο Σέρβος «υδραυλικός» ήταν τόσο κοντά στα θέλω του Γιοβάνοβιτς στις πρώτες του εμφανίσεις που τον ανάγκασε να μην αλλάζει σχηματισμό ακόμα και στα δύσκολα εκτός έδρας ματς. Εάν κάποιος πέρυσι μας έλεγε ότι σε εκτός έδρας ματς για το Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Μπράγκα ο Γιοβάνοβιτς δεν θα κατέβαζε τρία κεντρικά χαφ (Πέρεθ- Βιλένα- Τσέριν), αλλά θα διατηρούσε το σχήμα με το εξάρι (Πέρεθ), το οκτάρι (Βιλένα) και τον Τζούρισιτς μπροστά τους, θα τον περνάγαμε σίγουρα για τρελό.
Επειδή ο Γιοβάνοβιτς έβλεπε ότι ο Τζούρισιτς ήταν ο παίκτης που άλλαζε τον Παναθηναϊκό, κάνοντας τον πιο ελκυστικό και επιθετικό προσπάθησε να χωρέσει και τον Μπερνάρ στην 11άδα, αλλάζοντάς του θέση. Ο Βραζιλιάνος έπαιζε έξω αριστερά για να εκμεταλλευτεί την ποιότητά του το «τριφύλλι» χωρίς να χρειαστεί να θυσιαστεί ο Τζούρισιτς. Δυστυχώς για τον Γιοβάνοβιτς όμως το συγκεκριμένο πλάνο με τη συνύπαρξη των δυο δεν του βγήκε. Ο Τζούρισιτς άρχισε να ρίχνει στροφές και η πτώση του συνέπεσε με την αγωνιστική κατρακύλα του Παναθηναϊκού. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…
Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει αδυναμίες που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού:
@ Οι κεντρικοί του αμυντικοί ξέρουν περισσότερη μπάλα… απ’ όση χρειάζεται για τη θέση. Κάθε προπονητής θέλει στην ομάδα του έναν εγκεφαλικό αμυντικό τύπου Ρενέ Χένρικσεν, αλλά για να φανεί χρειάζεται δίπλα του κι έναν σκληροτράχηλο Κυργιάκο να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Κι ο φετινός Παναθηναϊκός έχει το δύσκολο (αμυντικούς που ξέρουν μπάλα και παίζουν με μυαλό) και δεν έχει το εύκολο (ένα δυναμικό στόπερ που να καθαρίζει φάσεις ψηλά και χαμηλά).
@ Ο Βιλένα ξεκίνησε πολύ δυνατά, αλλά στην πορεία χάθηκε. Μικρό το κακό βέβαια εάν αναλογιστεί κανείς ότι ο Τσέριν είναι πλέον ένα ολοκληρωμένο οκτάρι που καλύπτει τη θέση με ευκολία.
@ Ο Αράο μπορεί να αποδειχτεί καλύτερος παίκτης από τον Πέρεθ στο μέλλον. Μπορεί επίσης να είναι πιο γρήγορος, πιο δυνατός και να πρεσάρει καλύτερα. Το βέβαιο όμως είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα τόσο επιδραστικός όσο ο Πέρεθ. Ο Γιοβάνοβιτς έφτιαξε μια ομάδα, της οποίας ο εγκέφαλος ήταν ο Ισπανός. Όλο το παιχνίδι του «τριφυλλιού» περνούσε από τα πόδια του. Ήταν ένας προπονητής εντός αγωνιστικού χώρου και αυτό φαινόταν ακόμα και στα ματς που το σώμα του δεν μπορούσε να ακολουθήσει το πνεύμα. Ο Αράο μπορεί να κάνει πολλά άλλα πράγματα, όχι όμως κι αυτό…
@ Το ντεφορμάρισμα του Μπρινιόλι.
Ταπεινή μας γνώμη είναι ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να βρει λύση στα υπόλοιπα προβλήματα, για να παραμείνει σε τροχιά τίτλου όμως πρέπει να λύσει τον γρίφο του Τζούρισιτς. Το «τριφύλλι» διαθέτει 3 εξαιρετικούς σέντερ φορ που δεν μπορούν όμως να φτιάξουν δυάδα στην επίθεση. Και οι 3 είναι φουνταριστοί κι εάν υποθέσουμε ότι ο Ιωαννίδης θα μπορούσε να παίξει λίγο πιο πίσω στην τρύπα πίσω από τον φουνταριστό, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχανε σε σκληράδα στον άξονα. Θα αναγκαζόταν να παίξει με δυο κεντρικά χαφ και το κενό ανάμεσα στις δυο γραμμές θα μεγάλωνε επικίνδυνα. Το πρόβλημα θα λυνόταν εάν ένας από τους 3 μπορούσε να παίξει στα πλάγια. Δυστυχώς όμως ούτε ο Ιωαννίδης ούτε ο Σπόραρ ή ο Γερεμέγεφ μπορούν.
Γι’ αυτό καλά τα πανηγύρια για την απόδοση του Σουηδού, αλλά την πραγματική διαφορά στον Παναθηναϊκό όπως είναι χτισμένος από τον Γιοβάνοβιτς μπορεί να την κάνει ο Τζούρισιτς. Άλλος παίκτης που να μπορεί να παίξει στο κενό μεταξύ των κεντρικών χαφ και του στράικερ και να δίνει βοήθειες ως δεύτερος επιθετικός, δεν υπάρχει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ο Μπακασέτας, ναι, θα μπορούσε να αποτελέσει μια, κάποια λύση για τη συγκεκριμένη θέση, εάν αποκτηθεί, αλλά Τζούρισιτς δεν είναι…