Το ταξίδι που έκανε ο Παναθηναϊκός στην Ισπανία την Τρίτη, είχε μπροστά του ένα πρέπει και ένα αρκετά μικρό πρέπει.
Μετά τις 4 συνεχόμενες νίκες στο κλείσιμο του πρώτου γύρου της Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός ταξίδευε για να πετύχει μια νίκη και να διεκδικήσει μια δεύτερη, χωρίς να πρόκειται για καταστροφή αν δεν έρθει.
Θα ήταν πιο εύκολο για εκείνον και το άγχος του, ενδεχομένως, αν είχε νικήσει τη Μπασκόνια, που το άξιζε περισσότερο και είχε ένα προβάδισμα 18 πόντων, αλλά ίσως έτσι δεν είχε εξελιχθεί το ματς απέναντι στη Βαλένθια με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει επιτέλους μια εμφάνιση αντάξια του συμβολαίου του ο Λούκα Βιλντόζα.
Απέναντι σε μια από τις πιο… αντιπαθητικές ομάδες στην Ευρωλίγκα, σε μια έδρα που ο Παναθηναϊκός έχει δει τον Ντούμπλιεβιτς και κάποιον Ριβέρο να κάνουν πάρτι εις βάρος του, ο Λούκα Βιλντόζα έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον Αταμάν.
O Τούρκος προπονητής επέμεινε στη χρήση του Ναν, πιστεύοντας ότι θα κάνει όσα έκανε στο Μονακό, όπου για 3 δεκάλεπτα ήταν κακός (για τα δικά του, υψηλότατα δεδομένα). Απέναντι στη Βαλένθια όμως, που είναι σκληρότατη άμυνα και παίζει ξύλο, καθότι απαρτίζεται από ατάλαντους, κατά βάση παίχτες (Ρίβερς, Αροστέγκι, Πραντίγια, Ρίβερς, Οτζελέγιε, Άντερσον, Ίνγκλις), ο Αμερικανός δε θα μπορούσε να κάνει με τιποτα όσα και στο Πριγκιπάτο.
Στο φινάλε του 3ου δεκαλέπτου και στις αρχές του 4ου, σπατάλησε πολλές επιθέσεις (7 αν δεν κάνω λάθος) με αποτέλεσμα η Βαλένθια, από κει που έχασε με 50-59, να προηγηθεί με 69-66 και μετά με 73-66. Πολλά χαμένα lay up από τον Ναν, σουτ που τα έχει για πλάκα, λάθος επιλογές στην επίθεση, με κάποιες να οδηγούν σε αιφνιδιασμούς και τρίποντα, ιδίως από τον Χάρπερ.
Εξίσου ζημιογόνα αποδείχτηκε και η «εκτενής» χρησιμοποίηση του Λεσόρ, με τον Κώστα Αντετοκούνμπο να είναι πολύ καλύτερος στην άμυνα, να είναι πιο αποτελεσματικός στα ριμπάουντ, να κινείται καλύτερα στην άμυνα, αλλά να έχει αυτή τη μαύρη τρύπα με τις βολές.
Την ίδια στιγμή, ο Μήτογλου ήταν σε κακό βράδυ ξανά στην άμυνα, μετά τα δύο τρίποντα, έπαιρνε και κακές επιλογές επιθετικά, ενώ ο Χουάντσο, βοηθούσε αμυντικά, επιθετικά όμως δεν πετύχαινε ούτε ελέφαντα.
Όλα τα παραπάνω είναι δείγμα της ανόδου που έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός, αφού είναι μια τέτοια ομάδα που με τόσους παίκτες σε μέτριο προς πολύ κακό βράδυ, εμφανίζεται ο Βιλντόζα, που δεν είχε ικανοποιήσει ως τώρα, και βάζει 19 πόντους με σουτ σε πολύ κρίσιμα σημεία. Κι υπήρχε κι η σταθερά του Τζέριαν Γκραντ που ένα μικρό αγαλματάκι του το χτίζαμε στο ΟΑΚΑ.
Η εμφάνιση του Βιλντόζα ήταν ίσως ένα καμπανάκι πως πρέπει να τον δει ο Αταμάν με διαφορετικό ρόλο, όχι της εναλλακτικής του Σλούκα (δεν είναι τυχαίο που τα καλύτερα του ματς τα κάνει εν τη απουσία του Σλούκα), αλλά ως το δυάρι με το οποίο πρέπει να παίζει ο Σλούκας στο πλάι του.
Καθότι ο Αταμάν παίζει με 3 κοντούς στην ουσία, θα είχε ενδιαφέρον μια πεντάδα με 3άρι τον Γκραντ ή τον Γκριγκόνις και στο 2 τον Βιλντόζα, με playmaker τον Σλούκα.
Ο Βιλντόζα έδειξε από το πρώτο κιόλας σουτ ότι είναι σε θέση να το κάνει όλο το βράδυ. Το πρώτο του σουτ μάλιστα από το τρίποντο, έγινε σε στιγμή που είχε υπάρξει σφύριγμα για φάουλ του Λεσόρ στην επίθεση, με τον Βιλντόζα να σουτάρει 2 δευτερόλεπτα μετά και να σκοράρει, χωρίς όμως να μετράει.
Μετά, που έβαλε το δεύτερο, το πρώτο που μέτρησε, έπρεπε ο Αταμάν να καταλάβει πως είναι από αυτές τις φορές που θα σκοράρει κατά ριπάς και πρέπει να εστιάσει τις επιθέσεις του πάνω στον Λούκα. Ήταν λάθος που ξεκίνησε το 3ο δεκάλεπτο με τον Ναν κι όχι με τον Αργεντινό.
Ο Βιλντόζα φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα ως δυάρι, γιατί η δημιουργία δεν είναι το φόρτε του, ούτε το χει με το κατέβασμα της μπάλας σε συνθήκες πίεσης και δείχνει πως δεν είναι αυτός ο αδιάφορος παίκτης που έχουμε δει στην πλειοψηφία των ματς, αλλά ότι θέλει διαφορετική χρήση.
Σε κάθε περίπτωση, η μία νίκη ήρθε, έστω με αυτόν τον τρόπο, έστω η πιο απροσδόκητη με βάση το πώς εξελίχθηκαν τα δύο ματς, αλλά πάντα μετράει το σακούλι και δη απέναντι σε μια ομάδα που διεκδικεί θέση στην 8άδα, άρα ο Παναθηναϊκός έχει βάλει από κάτω τη Βαλένθια στην ισοβαθμία, έχει βάλει τη Μπασκόνια, του αρκεί νίκη με 1 πόντο απέναντι στον Ολυμπιακό για να τον έχει στην ισοβαθμία και το ίδιο και με Μακάμπι.
Τα δύο ματς αυτά βέβαια, είναι μακρινά. Ο Παναθηναϊκός οφείλει (και θα το κάνει) να κοιτάζει μόνο το Περιστέρι και μετά μόνο την Εφές.
Εξυπακούεται επίσης πως οι περισσότερες κρίσεις για παίκτες ή τον προπονητή, δε γίνονται με απολυτότητα. Αφορούν μόνο τη συμπεριφορά και τη δράση στο εκάστοτε παιχνίδι που μας δίνει αφορμή συζήτησης κι ανάλυσης, μιας και η συνολική εικόνα μιλάει πια μόνη της.
Κι αυτή λέει πως ο Παναθηναϊκός που πήγαινε εκτός έδρας για να μετρήσει λιγότερα από 20, τώρα πιάνει τη νίκη και την παίρνει ή την χάνει για λεπτομέρειες. Κι αυτή η διαφορά είναι το βήμα παραπάνω, η σωστή και σταδιακή εξέλιξη μιας ομάδας με τόση απόσταση από την περσινή.
ΥΓ. Αν ο Αντετοκούνμπο δεν είχε αυτή την αστοχία στις βολές, θα μπορούσε να λογιστεί ως και πρώτος σέντερ σε αυτά τα δύο ματς όπου ο Λεσόρ ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
ΥΓ1. Ανεξήγητα κακές διαιτησίες, δεν εξηγείται πώς δεν δόθηκε επιθετικό του Κρις Τζόουνς, πώς δόθηκε επιθετικό του Μούσα στη Μαδρίτη αλλά μέτρησε το καλάθι, πώς δεν δόθηκε επιθετικό το χτύπημα του Μούσα στον Μπράιαντ στην 1η παράταση…Κι όλα αυτά μάλιστα με τη βοήθεια του replay…