Το είχε τραγουδήσει κάποτε ο Πασχάλης Τερζής:
«Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις».
Και όντως έτσι συμβαίνει.
Προς διάψευση του κλισέ του Πάολο Κοέλιο, το σύμπαν σπανίως συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ.
Και αντιθέτως, εκπλήσσεσαι ευχάριστα όταν δεν έχεις ελπίδες ή απαιτήσεις από συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ο Πάολο Ντι Κάνιο λοιπόν πιθανότατα δεν έχει σεκλετιστεί με κάποιο σουξέ του Τερζή.
Δεν έχει μερακλώσει με κάποιο άσμα του (ούτε είχε ποτέ τη διαχρονική απορία ποια είναι η οδός… Γραφειμόνος).
Επιβεβαιώνοντας όμως τον στίχο του Πασχάλη, έχει αποτελέσει την πιο ευχάριστη έκπληξη στην ιστορία της Premier League…
Διότι η ποδοσφαιρική του αξία του ουδέποτε αμφισβητήθηκε.
Μιλούν γι’ αυτή οι 585 συμμετοχές, τα 124 γκολ και οι 61 ασίστ στη διάρκεια της καριέρας του.
Το γεγονός ότι φόρεσε τις φανέλες ομάδων όπως οι Λάτσιο, Γιουβέντους, Μίλαν, Νάπολι, Γουέστ Χαμ και Σέλτικ.
Η ατάκα του Χάρι Ρέντναπ ότι «μπορεί να κάνει πράγματα με την μπάλα που άλλοι παίκτες δεν μπορούν ούτε καν να τα ονειρευτούν».
Και φυσικά η προσπάθεια (έστω και ανεπιτυχής) του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να τον πάρει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Μιλούν όμως και για τον χαρακτήρα του (ή τελοσπάντων την ιδιοσυγκρασία του) τα πάμπολλα επεισόδια που ενεπλάκη στην καριέρα του.
Η μανούρα με τον Μάρτιν Κίον σε ένα παιχνίδι της Σέφιλντ Γουένστεϊ με την Άρσεναλ.
Το ιστορικό φρικάρισμα όταν αποβλήθηκε, που είχε ως αποτέλεσμα να πετάξει τον διαιτητή στο χορτάρι…
Αλλά κυρίως ο διαβόητος πανηγυρισμός του σε γκολ με τη Λάτσιο, όταν χαιρέτισε ναζιστικά τους οπαδούς.
Κακά τα ψέματα λοιπόν…
Από έναν τέτοιο τύπο δεν περιμένεις ευαισθησίες.
Από κάποιον που έχει δώσει βάσιμα δικαιώματα να κατηγορηθεί ως φασίστας, δεν ελπίζεις σε επίδειξη ηθικής.
Κι όμως…
Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο ίσως Fair Play της Premier League!
Τον Δεκέμβριο του 2000 λοιπόν η Γουέστ Χαμ αγωνιζόταν στην έδρα της Έβερτον.
Ως το 75’ δεν υπήρχε γκολ.
Στο τελευταίο τέταρτο όμως το ματς έγινε ροντέο.
Ο Ντάνι Κανταμάρτερι έβαλε μπροστά τους γηπεδούχους.
Ο Φρεντερίκ Κανουτέ απάντησε οκτώ λεπτά αργότερα για τους Λονδρέζους.
Κι ενώ εκείνοι πίεζαν για την ανατροπή και το φινάλε είχε γίνει δραματικό, ήρθε η φάση που γράφτηκε στην ιστορία.
Σε μια έξοδο στη γωνία της μεγάλης του περιοχής ο τερματοφύλακας, Πολ Τζέραρντ, τραυματίστηκε.
Ενώ έμεινε πεσμένος στο τερέν, κρατώντας το γόνατό του, οι παίκτες της Γουέστ Χαμ συνέχισαν.
Όχι όλοι όμως…
Γιατί στη σέντρα που έγινε προς τον Ντι Κάνιο ο Ιταλός δεν έκανε αυτό που οι περισσότεροι θα περίμεναν.
Έδειξε σπάνια ανωτερότητα.
Και αντί να πετύχει το νικητήριο γκολ, έπιασε την μπάλα με τα χέρια για να δοθούν οι πρώτες βοήθειες στον αντίπαλό του.
Who remembers when Paolo Di Canio sportingly stopped the game to allow the opposing player to get treatment? pic.twitter.com/h0hp9pFhHh
— 90s Football (@90sfootball) November 8, 2021
Οι αντιδράσεις ήταν ενδεικτικές της ευχάριστης έκπληξης:
Οι παίκτες της Έβερτον έσπευσαν να τον συγχαρούν.
Οι εξέδρες του «Γκούντισον Παρκ» του χάρισαν ένα θερμό standing ovation.
Ο αντίπαλος προπονητής τον επαίνεσε στις δηλώσεις του.
Και λίγους μήνες αργότερα η FIFA επιβράβευσε τη χειρονομία του με το βραβείο Fair Play της χρονιάς!
Χαρακτηριστικό του κόστους που είχε η κίνηση του Ντι Κάνιο είναι το γεγονός ότι δεν προκάλεσε ακριβώς ικανοποίηση στη Γουέστ Χαμ.
Απόδειξη, δε, ότι επρόκειτο για μια απόφαση που ήθελε κότσια (και όχι για «τσάμπα μαγκιά») αποτελούν οι δηλώσεις που έκανε έπειτα από χρόνια ο τότε προπονητής, Χάρι Ρέντναπ:
«Θεέ μου, η μέρα που έπιασε την μπάλα με την Έβερτον, ενώ χρειαζόμασταν τόσο πολύ τους βαθμούς!
Έφυγα από τον πάγκο στο τέλος του αγώνα και αναρωτιόμουν:
“Τι έκανε;”
Ο Στιούαρτ Πιρς ήρθε έξαλλος στα αποδυτήρια και μου είπε:
“Με με αφήσεις να τον πλησιάσω, θα τον σκοτώσω!
Θα τον σκοτώσω, θα του… ξεριζώσω το κεφάλι»!
Δυο λεπτά αργότερα έπρεπε να κάνω δηλώσεις στο Sky Sports, έρχεται ο δημοσιογράφος και μου λέει:
“Τι υπέροχη μέρα για το ποδόσφαιρο”…
Το παιχνίδι όμως δεν ήταν τόσο υπέροχο.
Μου λέει μετά “εξαιρετική συμπεριφορά από τον Ντι Κάνιο, πρέπει να είστε πολύ περήφανος για εκείνον”.
Και ήθελα να του πω:
“Ναι, φυσικά, ήταν υπέροχο, αλλά πραγματικά θέλουμε να τον σκοτώσουμε»!
