Δεν λέμε πως δεν θα είναι η ΑΕΚ αυτή που θα κόψει πρώτη το νήμα τελικά. Θα ήμασταν αφελείς αν υποστηρίζαμε κάτι τέτοιο σε ένα (μαγικό παρεμπιπτόντως, θα το θυμόμαστε για χρόνια) πρωτάθλημα όπως η φετινή Super League. Που μετά την 4η αγωνιστική των playoffs o 1ος με τον 4ο έχουν μόλις 4 βαθμούς διαφορά. Που τα πάντα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή και η μόνη βεβαιότητα είναι πως δεν υπάρχει κάτι… βέβαιο.
Όμως το 2-2 με τον ΠΑΟΚ το βράδυ της Κυριακής (7/4), πιο σωστά ο τρόπος που ήρθε, βάζει ένα μεγάλο «μείον» στο στόχο της Ένωσης να τερματίσει για 2η συνεχόμενη χρονιά στην κορυφή. Έχει να κάνει με το ψυχολογικό κομμάτι.
Ματς που φτάνεις στο 2-0 στο «φλεγόμενο» γήπεδό σου απέναντι στον πιο κοντινό στην παρούσα φάση ανταγωνιστή σου, πρέπει να το καθαρίζεις. Να μην το αφήσεις να πάει καν στο «αμφίβολο», κάτι που οδήγησε στην ισοφάριση στις καθυστερήσεις από την ομάδα του Λουτσέκου.
Η ΑΕΚ όμως έδειξε μια ακατανόητη φοβία στη διαχείριση του παιχνιδιού, του προβαδίσματος που είχε, ειδικά από το 75’ κι ύστερα. Πρώτα «μίλησε» η γλώσσα του σώματος. Καθυστερήσεις με την πρώτη ευκαιρία, καμία θέληση να βγει η ομάδα μπροστά. Μόνο να «κρατήσει».
Όμως αυτήν την αδυναμία οι απέναντι τη μυρίστηκαν. Κατάλαβαν πως «εδώ υπάρχει πεδίο δόξης και ουσίας», το κυνήγησαν, δικαιώθηκαν. Μεγάλη μαγκιά του Ραζβάν Λουτσέσκου και των παικτών του, ακόμα μια, πιο σωστά – μην παραλείψουμε να το πούμε, ο φετινός ΠΑΟΚ ανεβαίνει επίπεδο όταν τίθεται με την πλάτη στον τοίχο. Το έκανε στη ρεβάνς με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, στη ρεβάνς κύπελλου με τον Παναθηναϊκό, το έκανε και όταν βρέθηκε στο 0-1 με την ΑΕΚ στην Τούμπα.
Η ΑΕΚ πάλι, μοιάζει να έχει μείνει στα περσινά μεγαλεία. Τότε που προκαλούσε τρόμο σε πολλούς και μόνο με το που έβγαινε στο γήπεδο, ειδικά στην «OPAP Arena». Αλλά δεν κεφαλαιοποίησε ως όφειλε αυτήν την επιτυχία. Στις δύο μεταγραφικές περιόδους που μεσολάβησαν από το νταμπλ δεν προστέθηκε στο ρόστερ ούτε ένας παίκτης ενδεκάδας. Έστω κι αν στόχος ήταν να παίξει τουλάχιστον 10 παιχνίδια στην Ευρώπη. Αποκλείστηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ από την Αντβέρπ, κάθε άλλο παρά ομάδα – φόβητρο. Έκανε πολύ μεγάλη εμφάνιση στο Μπράιτον, αλλά μετά το 1-1 με τον Άγιαξ στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχει μείνει στάσιμη. Ή για να το θέσουμε σε πιο σωστές βάσεις επιδεικνύει διαρκώς μια ασθένεια, από την οποία αδυνατεί να απαλλαγεί: την αφέλεια.
Το χθερσινό ήταν το 10ο φετινό ματς στο οποίο απέτυχε να νικήσει ενώ είχε προηγηθεί. Είχε 7,5 χρόνια να χάσει προβάδισμα δύο τερμάτων εντός έδρας! Για όλα υπάρχει εξήγηση. Το ποδόσφαιρο που παίζει η ΑΕΚ απαιτεί από το 1ο έως το τελευταίο λεπτό γερά πνευμόνια και κάπου-κάπου το στοιχείο του απρόβλεπτου. Πρόκειται όμως για μια ομάδα χωρίς εφεδρείες πρώτης γραμμής και έχοντας μείνει ίδια και απαραλλάχτη με πέρσι, αρκετά προβλέψιμη πια. Οι αντίπαλοι την διάβασαν, την έμαθαν. O Ματίας Αλμέιδα είναι σταθερά και πάντα το μεγαλύτερο asset της, αλλά είναι πια συχνό το φαινόμενο να μοιάζει και ο Αργεντινός κόουτς άδειος από ιδέες.
Στο Europa League τελείωσε με 0/4 τον όμιλο και εντός συνόρων ισοφαρίστηκε στο 94′ από τον Πανσερραϊκό (που έπαιζε με 10), στο 97′ από τον Άρη και σε 2-2 (από 0-2) από τον Παναιτωλικό. Στα back to back ντέρμπι με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ δέχτηκε τέσσερα αναπαντήτα γκολ, αφότου προηγήθηκε με 1-0 και 2-0 αντίστοιχα.
Αυτή τη στιγμή η ομάδα μοιάζει να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο πάνω μόνο σε αυτό που ξέρει. Το πλάνο της διαχείρισης αποτελέσματος, της δαιτήρησης του προβαδίσματος μέσω της ανασταλτικής λειτουργίας, δεν φαίνεται να υπάρχει (στον ορίζοντα). Η περσινή κυριαρχική εικόνα έχει πάει περίπατο και όταν η ποιοτική διαφορά σου με τους άλλους μονομάχους είναι πολύ μικρή (έως και μηδαμινή), χρειάζεσαι και επαγγελματικές νίκες για να πάρεις πρωτάθλημα. Και όχι, αυτή επί του Ολυμπιακού δεν ήταν τέτοια, στην πραγματικότητα θα μπορούσε η ΑΕΚ τώρα να είναι τελευταία στα πλέι-οφ, αν ο Αθανασιάδης δεν είχε κάνει τόσο σπουδαία εμφάνιση στο ντέρμπι με τους ερυθρόλευκους.
Αυτό που ανησυχεί πλέον περισσότερο τους οπαδούς των «Κιτρινόμαυρων» είναι η εικόνα της ομάδας, όχι η βαθμολογία. Το σενάριο που μοιάζει εφιαλτικό πια δεν είναι να χαθεί ο τίτλος, αλλά ο κίνδυνος να χαθούν τα… πάντα. Ως γνωστόν, η ομάδα που θα τερματίσει τέταρτη, θα παρακαλάει να πάρει το κύπελλο ο Παναθηναϊκός για να βγει και αυτή στην Ευρώπη.
Ναι, θα έμοιαζε με ψέμα πριν από λίγο καιρό ότι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση (και) του φετινού τίτλου, μπορεί να αγχωθεί στο τέλος ακόμα και για την έξοδο στην Ευρώπη, αλλά όταν κλείνεις με αυτή την εικόνα τα τρία ντέρμπι του α’ γύρου των πλέι-οφ (τα δύο μάλιστα εντός έδρας), δεν είναι καθόλου αυθαίρετο να μπει και αυτό το ενδεχόμενο στο τραπέζι.