Αν διάβαζε κανείς τα στατιστικά μετά το τέλος του Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, θα έβλεπε κάτι που δεν θα έβγαζε νόημα σε σχέση με το αποτέλεσμα. Κάτι που μόνο ο Αταμάν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι γίνεται και θα το έκανε και πράξη.
Στα προηγούμενα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Ματίας Λεσόρ είχε βαρεθεί 30άρια και τα είχε βρει σκούρα απέναντι σε Φαλ-Ράι και Μιλουτίνοφ. Στο χθεσινό ματς έπαιξε μόλις 15 λεπτά.
Η σκέψη που έρχεται είναι πως ο Αταμάν έδωσε χρόνο σε Μπαλτσερόφσκι και Αντετοκούνμπο και λίγο και στον Μήτογλου. Μόνο που ο Κώστας ήταν εκτός αποστολής και ο Πολωνός έγραψε ακόμα ένα DNP.
Πωτς γκένεν ατό;
Ο Αταμάν φαίνεται πως είχε αποφασίσει από πριν το ματς, ανεξαρτήτως του πώς ήρθαν τα φάουλ, να βάλει τον Μήτογλου να παίξει εναλλάξ τη θέση με τον Λεσόρ στο 5 και να πάει με Χουάντσο-Παπαπέτρου στο 4. Απλώς τα φάουλ του Λεσόρ, έφεραν τον Ντίνο παραπάνω χρόνο στο 5.
Αυτό το τρικ το είχαμε δει και στο ΣΕΦ στο ματς του πρώτου γύρου, στην πρώτη νίκη του Παναθηναϊκού έναντι του Ολυμπιακού την τελευταία 3ετία (η περσινή με το τρίποντο Πονίτκα στους τελικούς δεν προσέφερε κάτι ουσίωδες) και από τότε δεν το είχαμε δει ξανά, ώστε αναρωτιόμασταν γιατί δεν το χρησιμοποιεί ο Αταμάν.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου, δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι ο Χουάντσο ήταν τραυματίας και μετά είχε επιστρέψει πολύ ανέτοιμος. Αλλά τόσο στον τελικό όσο και στο ματς της Ευρωλίγκας στο ΣΕΦ, ήταν ένα σχήμα που ίσως να είχε αποσοβήσει την ήττα. Στο δεύτερο κυρίως και λιγότερο στο πρώτο.
Σε κάθε περίπτωση, το πώς αντιμετώπισε ο Λεσόρ στα προηγούμενα ματς τους Φαλ-Ράιτ, συν την απουσία Αντετοκούνμπο, ανάγκασε τον Αταμάν να φέρει τον Μήτογλου πάνω στον Φαλ αρκετή ώρα, για να τον τραβάει έξω και να δίνει παραπάνω ελεύθερο χώρο, ειδικά στον Ναν που στα προηγούμενα δύο ματς έδειξε να έχει κόμπλα απέναντι στον Φαλ.
Στο πρώτο ματς πρωταθλήματος, στο ΣΕΦ, είχαμε δει τον Παναθηναϊκό να παίζει με Ντίνο-Λεσόρ-Χουάντσο στο 3-4-5 και με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισε τους Φαλ-Μιλουτίνοφ, ιδίως στο δικό του επιθετικό κομμάτι.
Στο χθεσινό ματς του ΟΑΚΑ δεν είδαμε τόσο ψηλό σχήμα, αλλά υπήρξαν στιγμές που είχαμε Παπαπέτρου-Χουάντσο-Ντίνο, για πολύ λίγο όμως.
Φαίνεται πως οι δύο ομάδες μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν καλύτερα τον αντίπαλο χωρίς βαριά κορμιά και δεν είναι τυχαίο πως στο 2ο ματς πρωταθλήματος, στο ΟΑΚΑ, τον Γενάρη, ο Παναθηναϊκός πήγαινε για νίκη 15 πόντων μέχρι που ο Μπαρτζώκας έπαιξε με Παπανικολάου στο 4 και στο 5, ελλείψει Φαλ-Μιλουτίνοφ, ενώ στο κύπελλο και την Ευρωλίγκα πριν ένα μήνα, MVP ήταν ο Ράιτ.
Ίσως είναι ένας οδηγός για το μέλλον, εν όψει τελικών πρωταθλήματος και (μακάρι) τελικό Ευρωλίγκας.
Σε κάθε περίπτωση, το ματς, όσο κι αν το λένε αδιάφορο, ήταν το πιο σημαντικό στο πρωτάθλημα, ειδικά για τον Παναθηναϊκό που δεν θα άντεχε 3η σερί ήττα από τον Ολυμπιακό, δη στην έδρα του, θα χαλούσε την ψυχολογία του εν όψει play offs Ευρωλίγκας και θα είχε το άγχος και το πρέπει στα επόμενα 3 ματς πρωταθλήματος για νίκη, ώστε να παραμείνει με το πλεονέκτημα.
ΥΓ. Για να είσαι σπουδαίος προπονητής, πρέπει να παραδέχεσαι πού και πού και τον αντίπαλο όταν σε κερδίζει. Δε σε μειώνει, σε κάνει ανύπαρκτο, αντιθέτως μεγεθύνει το διαμέτρημά σου. Πες κι ένα μπράβο στον αντίπαλο, μην είσαι μόνιμα στην τοξικότητα και την υποτίμηση, δεν θα είσαι λιγότερο καλός προπονητής…
ΥΓ1. Ο Σλούκας άλλαξε οριστικά τον διακόπτη του!