Το να γίνεις ίνδαλμα σε μια ομάδα δεν είναι απλό.
Χρειάζεται να ματώσεις χρόνια τη φανέλα της.
Να καταγράψεις επιτυχίες, να πανηγυρίσεις τίτλους, να συνδεθείς με μεγάλες στιγμές της.
Ή απλώς να διανύσεις μερικά… μέτρα με το έμβλημά της.
Και να το χώσεις με θράσος στα μούτρα του μισητού εχθρού!
Ο Γκρέιαμ Σούνες λοιπόν είναι ένας μύθος για τη Λίβερπουλ.
Υπήρξε από τις κολώνες της ομάδας που σάρωνε σε Αγγλία και Ευρώπη.
Μέτρησε 358 συμμετοχές με τη φανέλα της, έγραψε 55 γκολ και 40 ασίστ, σήκωσε πέντε πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών.
Κι όμως!
Σε 16 χρόνια στους «reds» δεν μίλησε ποτέ στην καρδιά των οπαδών με τον τρόπο που το κατάφερε σε λίγους μόλις μήνες στη Γαλατασαράι!
Χάρη σε μια από τις πιο παράτολμες κινήσεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…
Έχοντας αναλάβει λίγους μήνες νωρίτερα ως προπονητής, ο Σκωτσέζος είχε οδηγήσει την «τσιμ-μπομ» στον τελικό του Κυπέλλου του 1996.
Με το τρόπαιο να κρίνεται σε διπλούς αγώνες, είδε την ομάδα του να παίρνει προβάδισμα με το 1-0 του «Αλί Σαμί Γεν».
Και όταν η ρεβάνς οδηγήθηκε στην παράταση, είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την έμπνευση που ακόμα μνημονεύεται στη γειτονική χώρα:
Χάρη σε γκολ του Ντιν Σόντερς στο 119’, η Γαλατασαράι κατέκτησε τον τίτλο.
Ξέρανε την αιώνια αντίπαλο μέσα στο «Σουκρού Σαράτσογλου».
Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό για τους οπαδούς της Φενέρμπαχτσε.
Διότι δεν έφτανε που η μισητή συμπολίτισσα θα σήκωνε κούπα μέσα στο σπίτι τους.
Θα έπρεπε να υποστούν και τη… βεβήλωσή του από τον Σούνες!
Κατά τη διάρκεια λοιπόν των πανηγυρισμών ο Σκωτσέζος πήρε στα χέρια μια γιγάντια σημαία της Γαλατά.
Έτρεξε προς το κέντρο του γηπέδου.
Και αφήνοντας κάγκελο φιλάθλους και τηλεθεατές, την κάρφωσε στη σέντρα!
Όπως εύλογα συμπεραίνει κανείς, ακολούθησε πανδαιμόνιο.
Σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα έξαλλος φίλος της Φενέρ ξερίζωσε τη σημαία.
Τα αντικείμενα από τις εξέδρες άρχισαν να πέφτουν βροχή.
Κι όλα αυτά ενώ εξαγριωμένοι οπαδοί άρχισαν να πηδούν στο γήπεδο και ν’ απειλούν με λιντσάρισμα τον Σούνες!
Ευτυχώς ο Σκωτσέζος πρόλαβε να τρυπώσει άρον-άρον στη φυσούνα.
Απέφυγε, έστω και στο τσακ, τα… σφιχταγκαλιάσματα.
Και όχι μόνο βγήκε ζωντανός, αλλά έγινε και ήρωας για τη Γαλατασάραι!
Χαρακτηριστικό είναι ότι η κίνηση του Σούνες συνδέθηκε με αυτή του Ουλουμπατλί Χασάν:
Ενός στρατηγού που θεωρείται ότι κάρφωσε τη σημαία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα τείχη της Κωνσταντινούπολης λίγο πριν την Άλωση.
Και ενδεικτικό της λατρείας για τον «Ulubatli Souness» (όπως τον αποκαλούν έκτοτε) ήταν το κορεό που έφτιαξαν προς τιμήν του πριν το ντέρμπι με τη Φενέρ του 2014.
Ή το γεγονός ότι στη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2023 υπήρξε επίσημος προσκεκλημένος του συλλόγου:
Ώστε να βγει στον αγωνιστικό χώρο πριν την απονομή και με μια τεράστια σημαία στα χέρια ν’ αναπαραστήσει την ιστορική… προμενάδα του «Σουκρού Σαράτσογλου»!
Όσο παράτολμη όμως (στα όρια της αυτοκτονικής) κι αν ήταν η έμπνευση του Σούνες, δεν έγινε για να πικάρει.
Έχει εξήγηση, τουλάχιστον με βάση τη δική του πλευρά.
Και την έδωσε σε συνέντευξή του στο «Sky Sports» το 2020:
Ulubatlı Souness! 💛❤️ #ŞampiyonunGecesi pic.twitter.com/Z8R1qNryPf
— Galatasaray SK (@GalatasaraySK) June 4, 2023
«Όταν πρωτοπήγα στη Γαλατά ένας από τους αντιπροέδρους της Φενέρ αμφισβήτησε πόσο σοφή ήταν η κίνηση του συλλόγου να συμφωνήσει με έναν “σακάτη”, αναφερόμενος στην εγχείριση καρδιάς που είχα κάνει.
Ένα χρόνο αργότερα κερδίσαμε το Κύπελλο μέσα στην έδρα τους, πήγαμε στο σημείο όπου βρίσκονταν οι οπαδοί μας και μας πέρασαν μια σημαία μέσα από τον κιγκλίδωμα.
Όλοι οι παίκτες κυμάτισαν για λίγο τη σημαία και αφού έκανα κι εγώ το ίδιο, κοίταξα να τη δώσω με τη σειρά μου σε κάποιον.
Δεν υπήρχε όμως κανένας, αφού οι παίκτες είχαν φύγει για την απονομή.
Οπότε αρχίζω να τρέχω προς τη σέντρα με την τεράστια σημαία στην πλάτη μου.
Κοιτάζω τις εξέδρες που άδειαζαν και βλέπω στη σουίτα της διοίκησης το πρόσωπό του.
Στεκόταν όρθιος.
Σκέφτηκα λοιπόν:
«Θα σου δείξω εγώ ποιος είναι ο σακάτης»!
Δεν ήταν το πιο έξυπνο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Κατάφερα να καρφώσω τη σημαία στην τρίτη απόπειρα και όταν γύρισα είδα ήδη οπαδούς να σκαρφαλώνουν τα κάγκελα για να μπουν στο τερέν.
Ευτυχώς βρήκα έναν διάδρομο, έτρεξα προς τη φυσούνα και τη γλίτωσα.
Μετά καθόμουν στ’ αποδυτήρια και σκεφτόμουν:
“Αυτό ήταν, είμαι τελειωμένος, θα μου δώσουν ένα αεροπορικό εισιτήριο και θα με διώξουν αύριο”.
Μετά από 10 λεπτά λοιπόν ήρθαν τα μέλη της διοίκησης με δάκρυα στα μάτια, λέγοντας:
“Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην ιστορία του συλλόγου”!
Δεν έχω φιλήσει ποτέ ξανά στη ζωή μου τόσους… μουστακαλήδες»!