H χρονιά που κάνει φέτος ο Ολυμπιακός μπορεί κάποια στιγμή και να αποτελέσει αντικείμενο… επιστημονικής μελέτης. Τόσο αλλοπρόσαλλη, τόσο κρύο-ζέστη. Σπάνια το συναντάς κάτι τέτοιο σε ομάδα τέτοιου επιπέδου.
Ο λόγος που ακόμα το πάμε τόσο «μεσοβέζικα» ως προς το τελικό πόρισμα είναι ένας και μοναδικός. Λέγεται Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Η έλευση του Ισπανού κόουτς άλλαξε όλη τη διήγηση, τα δεδομένα.
Κάπως έτσι οι «Ερυθρόλευκοι» σε αυτό που έμοιαζε μια παντελώς χαμένη χρονιά, προκρίθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης (Conference League) ενώ αν κάνουν το 3/3 στα ματς που απομένουν στη Super League θα βγουν πρωταθλητές – δεν είναι καθόλου απλό, το ακριβώς αντίθετο, αλλά το ότι ακόμα το συζητάμε, είναι σημαντικό. Μέχρι πρότινος κανείς δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο δυνατά.
Αποδείχθηκε εκ νέου πως στο ποδόσφαιρο παίρνεις αυτό που δίνεις. Με το που ο Ολυμπιακός έκανε μια επιλογή που δομήθηκε στη λογική, στο σεβασμό στο άθλημα και στον ίδιο του τον εαυτό ως κλαμπ, έλαβε ανταπόδοση.
Μπορεί να μείνει με άδεια τα χέρια στο φινάλε. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ όμως, θα είναι ο τελευταίος που θα φταίει αν συμβεί αυτό. Είναι, από πολλές απόψεις, ένας προπονητής που «φωνάζει» πως πρέπει να του δοθεί χρόνος και χώρος να υπηρετήσει εξ αρχής το όραμά του, να κάνει τη δουλειά του με τις βέλτιστες δυνατές συνθήκες.
Εμπιστεύτηκε και κέρδισε τους παίκτες, επανέφερε τα βασικά σε πρώτο πλάνο, εξαφάνισε το «ό,τι να ναι» που βασίλευε ως νοοτροπία πριν από την άφιξή του και δικαιώθηκε.
Το παράδειγμα αυτό έρχεται να μας βάλει σε σκέψεις. Όχι για τον Ολυμπιακό, αυτός φαίνεται πως βρήκε, με τα πολλά και μετά κόπων και βασάνων, αυτό που έψαχνε, που χρειαζόταν. Αν όμως άλλοι «μεγάλοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου χρειαστεί λίαν συντόμως να ψάξουν στην αγορά για προπονητή (ενδεχόμενο κάθε άλλο παρά απίθανο), ποιες περιπτώσεις θα μπορούσαν να κοιτάξουν σε ένα παρόμοιο πλαίσιο; Υπάρχουν δηλαδή εν δυνάμει «νέοι Μεντιλίμπαρ». Ξεδιαλέξαμε 3, στα μάτια μας, εξόχως ενδιαφέρουσες περιπτώσεις:
Αλέσιο Ντιονίζι
Στη Σασουόλο πέτυχε πάρα πολλά με λίγα. Μετά την προϋπηρεσία του σε Έμπολι και Βενέτσια, πήγε στους «νεροβέρντι» το καλοκαίρι του 2021. Την πρώτη χρονιά τους οδήγησε στην 11η θέση, την επόμενη στην 13η. Δεν μοιάζει εντυπωσιακό, όπως και ότι έφυγε φέτος το Φεβρουάριο με την ομάδα προ των πυλών του υποβιβασμού.
Ξαναλέμε όμως, έχει μεγάλη σημασία το πλαίσιο. Το τι μέσα είχε στα χέρια του για να κάνει δουλειά. Κι εκεί κανείς δεν μπορεί να του πει το παραμικρό. Από τη μύγα ξίγκι έβγαλε, με κατά διαστήματα μάλιστα πολύ καλή μπάλα. Δεν έφταιγε αυτός για το φετινό, απόδειξη ότι η Σασουόλο παραμένει προτελευταία τούτη τη στιγμή που μιλάμε.
Ο 44χρονος Ιταλός είναι ελεύθερος προς το παρόν και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τι θα μπορούσε να κάνει σε ομάδα με υψηλούς στόχους και μπάτζετ.
Φάμπιο Γκρόσο
Έρχεται αμέσως στη μνήμη η σοκαριστική φωτογραφία του, μες στα αίματα, αμέσως μετά την επίθεση που δέχτηκε το πούλμαν της Λιόν από οπαδούς της Μαρσέιγ, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Είναι, συμβολικά επίσης, και η σύνοψη της τραυματικής εμπειρίας του στον πάγκο της OL, βασικά δεν έχει υπάρξει πιο βραχύβια παρουσία προπονητή στην ιστορία του συλλόγου (μόλις 7 ματς).
Πέτυχε την ομάδα σε οικτρή φάση σε όλα τα επίπεδα, δεν πήρε ποτέ πραγματικά ευκαιρία, κοντά 2 μήνες δούλεψε. Το καράβι έμπαζε σε διοικητικό επίπεδο και αυτός προσπάθησε να μαζέψει τα αποδυτήρια, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν του βγήκε. Το ακριβώς αντίθετο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει και πως πρέπει να χαντακωθεί. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ως παίκτης έζησε το τοπ επίπεδο ως το… μεδούλι, ενώ το δικό του εύστοχο πέναλτι έχρισε παγκόσμια πρωταθλήτρια την Ιταλία το 2006.
Βέβαια εδώ τον κρίνουμε ως κόουτς. Και θυμόμαστε πως στη διετία του στη Φροζινόνε (2021-23) έδειξε πολύ υποσχόμενα πράγματα. Ίσως για τη Λιόν να μην ήταν έτοιμος, πόσο μάλλον καθώς παρέλαβε καμένη γη από τον Λοράν Μπλαν. Αλλά ουσία είναι πως ποτέ δεν στηρίχθηκε ο 46χρονος Ιταλός. Ίσα ίσα, του έσκαψαν το λάκκο.
Χάβι Καγέχα
Και στις 3 τελευταίες του ομάδες (Βιγιαρεάλ, Αλαβές, Λεβάντε) ο 45χρονος σήμερα κόουτς έκανε κάτι παραπάνω από το χρέος του. Πέτυχε πράγματα, κέρδισε το σεβασμό και «πόντους» στην πιάτσα.
Είχε κάνει θαυμαστό έργο στις ακαδημίες του «Κίτρινου Υποβρυχίου» (2012-17) και δικαίως ανέβηκε επίπεδο. Κάπως σαν να βάλτωσε τον τελευταίο καιρό και ίσως χρειάζεται μια αλλαγή περιβάλλοντος, ενδεχομένως εκτός Ισπανίας, για να δει τα πράγματα αλλιώς, για να πιεστεί περισσότερο εκτός της «ζώνης ασφαλείας» του.
Μια ανανέωση θα του κάνει καλό. Ως κόουτς φημίζεται για το πώς βρίσκει αγωνιστικές ισορροπίες και πως κερδίζει το γκρουπ των παικτών του.