Μπορεί να φαίνεται εύκολο να το πούμε μετά το τέλος του ματς, αλλά όταν βλέπεις στο ξεκίνημα ο Κώστας Σλούκας να έχει πετύχει τους πρώτους 5 πόντους του Παναθηναϊκού απέναντι στη Μακάμπι, ξέρεις ότι έχει αφήσει πίσω του όσα έγιναν την Τρίτη.
Αυτό που αναρωτηθήκαμε σε εκείνο το σημείο είναι αν θα δούμε μια βραδιά στην οποία θα ταυτιστεί η απόδοση του Σλούκα με του Ναν και ποιος θα είναι ο αναγκαίος τρίτος πόλος που χρειάζεται για να πάρει ο Παναθηναϊκός το διπλό.
Όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ήταν σίγουρο πως δεν θα υπάρξει εύκολος νικητής. Αλλά και πως οι Σλούκας-Ναν θα κάνουν ταυτόχρονα από πολύ καλό ως σπουδαίο ματς. Με τους Λεσόρ-Μήτογλου-Παπαπέτρου να δίνουν πράγματα, ο Παναθηναϊκός είχε το ελαφρύ προβάδισμα.
Παρόλα αυτά, κάποιες λανθασμένες κινήσεις του Αταμάν, έφεραν τη Μακάμπι μπροστά στο πρώτο δεκάλεπτο με 29-26 και στο ημίχρονο με 50-49. Αυτές εντοπίζονται κυρίως στην επιθυμία του να χρησιμοποιήσει τόσο τους Γκραντ-Γκριγκόνις, ενώ δεν είναι σε κατάσταση που μπορούν να βοηθήσουν.
Ο Γκραντ είδαμε ότι φοβήθηκε τρεις φορές να σουτάρει ενώ είχε πεδίο βολής, τη μία μάλιστα ο Αταμάν του γκρίνιαξε γιατί δεν σούταρε. Ο δε Γκριγκόνις, έχει πεσμένη ψυχολογία γιατί ο Κόλσον του έχει πάρει τον αέρα και τον είδαμε να κάνει 2 φορές drive για να καταλήξει να χάσει τη μπάλα.
Ναι, έβαλε 8 πόντους, αλλά αν ο Αταμάν είχε κάνει το εύλογο, να βάλει Καλαϊτζάκη στο 2 όταν έβγαζε τον Ναν και Παπαπέτρου στο 3, ή στο 3 και το 4 όταν δεν έπαιζε ο Μήτογλου, οι Πράσινοι θα είχαν γλυτώσει κάποιους πόντους που δέχτηκαν από τον Κόλσον ή από παίκτες που βρέθηκαν ελεύθεροι λόγω Κόλσον.
Ευτυχώς, στο 4ο δεκάλεπτο, στο σημείο που η Μακάμπι είχε κάνει σερί 13-1 και ήταν στο +7, έβαλε μέσα αυτούς που έπρεπε και είχε τον Καλαϊτζάκη για μπαλαντέρ. Αφού όλη τη χρονιά πήγε με 6-7 παίκτες, ας το διατηρήσει και απέναντι στη Μακάμπι, απλώς με διαφορετικούς 6-7. Δηλαδή ίσως πρέπει να έχει Βιλντόζα στο 2 για να μπαίνει στη θέση του Ναν ή του Σλούκα και να παίξουν λίγο οι Γκραντ-Γκριγκόνις.
Δεν είναι κακό, δεν τους μειώνει αυτό ως παίκτες, έχουν δικαίωμα μετά από τόση κούραση να μην είναι καλοί, έχουν δικαίωμα να μην τους ταιριάζει ο αντίπαλος. Αν πάει ο Παναθηναϊκός στο final-4 και παίξει με τη Φενέρ, ίσως πάλι να ταιριάζουν περισσότερο ο Γκριγκόνις με τον Γκραντ.
Γι’ αυτό και λέμε πως ο Σλούκας είναι που έκανε τη δουλειά σήμερα, καθοδήγησε προπονητικά την ομάδα και άλλαξε το τσιπάκι στο πιο κρίσιμο σημείο, βάζοντας τα χέρια του στα ριμπάουντ που χάνονταν εύκολα από τον Ριβέρο και τον Νίμπο σε όλο το 4ο δεκάλεπτο μέχρι το τελευταίο δίλεπτο.
Το τεράστιο επιθετικό ταλέντο των παικτών είναι που έφερε αυτή την τεράστια νίκη και έδωσε φιλί ζωής στον Παναθηναϊκό. Ο Μήτογλου με 5 κρίσιμους πόντους. Ο Παπαπέτρου με ένα τεράστιο τρίποντο. Ο Ματίας Λεσόρ με τις μάχες που έδωσε, την αντοχή στο ξύλο που έφαγε όταν έπαιζε με πλάτη, με τις 2/2 βολές που έβαλε επιτέλους.
Κυρίως όμως, ο Ναν με τα δύο δίποντα και την ασίστ στον Λεσόρ και ο Κώστας Σλούκας με τα ριμπάουντ, τις 2 βολές, το δίποντο που σφράγισε τη νίκη. Αυτοί υπέγραψαν την τεράστια νίκη και αυτοί οι 5 θα πρέπει να σφίξουν τα δόντια και να ετοιμαστούν για ένα 30λεπτο την Τρίτη, με τους Γκραντ-Γκριγκόνις-Αντετοκούνμπο-Βιλντόζα-Καλαϊτζάκη να συμπληρώνουν με 7-8 λεπτά ο καθένας για τις ανάσες.
ΥΓ. Η αλαζονεία δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος και η Μακάμπι επέδειξε πολύ μεγάλη.
ΥΓ1. Η απουσία του Μπάλντουιν την κάνει πιο επικίνδυνη, γιατί αφαιρεί μια αμυντική στόχευση από τον Παναθηναϊκό, μιας και ο Μπλατ μοιάζει δυσκολοκατάβλητος.
ΥΓ2. Ιωάννης Παπαπέτρου. Η ψυχή της ομάδας. Το βλέπουμε στα αποδυτήρια μετά τα ματς, πώς υποδέχεται τους συμπαίκτες του. Και αποδεικνύει ότι δεν ξέχασε το μπάσκετ, ότι είναι πολύ χρήσιμος και σωματικά και για να πάρει επιθέσεις. Δε μπορούμε να φανταστούμε από δω και πέρα να μην είναι βασικό τριάρι.
ΥΓ3. Πολλά ειπώθηκαν για τον Σάρας όσο ήταν στη Μπαρτσελόνα, πως είναι υπερτιμημένος και άλλα τέτοια, αλλά σε αυτή τη Μπαρτσελόνα και ο Ομπράντοβιτς λίγος θα φαινόταν. Με τη Φενέρ αποδεικνύει πως είναι πολύ καλός προπονητής.