Η λέξη «χάλι» με τη λέξη «χαλί» είναι πανομοιότυπες.
Η μόνη τους διαφορά είναι ένας τόνος.
Ειδικά στην Ελλάδα όμως τις έχουμε δει να χρησιμοποιούνται αμφότερες για να περιγράψουν το ίδιο πράγμα:
Κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο…
Από τα θρυλικά νταμάρια του Βύρωνα, ως τον βούρκο στη στρούγκα της Προοδευτικής και τη λίμνη των «Ζωσιμάδων» (που στραγγιζόταν με το ιστορικό χειροκίνητο μηχάνημα) έχουμε δει σκηνικά απείρου κάλλους.
Ακόμη όμως και τερέν-χωράφια, ακόμα και αγωνιστικοί χώροι που ενδείκνυνται περισσότερο για βοσκή παρά για μπάλα έχουν ένα κοινό σημείο με τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς «ναούς» του κόσμου.
Τη ριγέ (κατά κύριο λόγο) εμφάνιση του χλοοτάπητα.
Το μοτίβο με τις γραμμές στο γρασίδι είναι μια από τις κλασικότερες εικόνες που έχουν συνδεθεί με το άθλημα.
Τα πλάνα που το απεικονίζουν (ειδικά τα πανοραμικά) αποτελούν μέρος της κατάνυξης πριν από κάποιο ντέρμπι ή σπουδαίο αγώνα.
Γιατί όμως το τερέν είναι ριγέ (ή καρό και σε σπανιότερες περιπτώσεις κυκλικό);
Και πώς επιτυγχάνεται αυτό το οπτικό αποτέλεσμα;
Οι εναλλασσόμενες ανοιχτόχρωμες και πιο σκούρες ρίγες δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για διαφορετικού τύπου χόρτο.
Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει.
Το φαινόμενο προκύπτει από το κούρεμα του ίδιου γκαζόν προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις.
Και οι δύο διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου δημιουργούνται αλλάζοντας την κατεύθυνση της κοπής.
Με τον ίδιο τρόπο, εξάλλου, επιτυγχάνεται και το μοτίβο της «σκακιέρας»:
Απλά o χλοοτάπητας κόβεται δύο φορές, μία κατά μήκος και μία κατά πλάτος του αγωνιστικού χώρου.
Όσο για τη σκοπιμότητα της εμφάνισης του γηπέδου σε αυτές τις μορφές, δεν έχει να κάνει μόνο με αισθητικούς λόγους.
Με το γεγονός ότι διαμορφώνει μια όντως ελκυστική εικόνα και απογειώνει ακόμα περισσότερο την εμπειρία παρακολούθησης ενός αγώνα.
Κατά πολλούς έχει και πιο πρακτικό στόχο:
Να μην κουράζεται το μάτι του φιλάθλου που βρίσκεται στο γήπεδο ή αυτού που παρακολουθεί τηλεοπτικά από ένα μονότονο μοτίβο.
Πριν κάποια χρόνια, δε, η συγκεκριμένη πρακτική στο κούρεμα του γκαζόν είχε σημαντικά βοηθητικό ρόλο και στο ίδιο το παιχνίδι.
Διότι την εποχή πριν το VAR αποτελούσε ένα πολύτιμο εργαλείο για διαιτητές (ή μάλλον βοηθούς διαιτητές) και τηλεθεατές:
Ώστε οι μεν να σηκώνουν το σημαιάκι και οι δε να βγάζουν συμπέρασμα σε οριακές φάσεις.
Τότε που οι γραμμές από το χόρτο βοηθούσαν να διαλευκανθεί αν ο επιθετικός βρισκόταν ή όχι στην ίδια ευθεία με τον τελευταίο αμυντικό.
