Είναι πολλές οι φορές που η καριέρα ενός ποδοσφαιριστή καθορίζεται ολόκληρη από έναν αγώνα, ίσως και από μία μόνο φάση. Κάποιος βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, πετυχαίνει ένα γκολ το οποίο μένει για πάντα στη μνήμη όλων για τη σημασία ή την ομορφιά του και στη συνέχεια όλα παίρνουν τον δρόμο τους με τις πόρτες να ανοίγουν ξανά και ξανά. Ευκαιρίες, δεύτερες ευκαιρίες, τελευταίες ευκαιρίες. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό, συνέβη στα πρώτα βήματα ενός Αργεντίνου πιτσιρικά με όνομα «Ρομπέρτο Περέιρα»…
Μεγαλωμένος από οικογένεια άρρωστων με την Ρίβερ Πλέιτ, πριν καν ενηλικιωθεί υπέγραψε στην αγαπημένη του ομάδα, έκανε ντεμπούτο στα 17 και στα 19 του, τον Νοέμβριο του 2010, ξεκίνησε στο πρώτο του Superclasico κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς και για 60 λεπτά έπαιξε δίπλα στο είδωλο της παιδικής του ηλικίας, Αριέλ Ορτέγκα. Η νίκη με 1-0 στο Monumental με τον ίδιο βασικό ήταν σαν σενάριο για τον πιτσιρικά, ο οποίος εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί ότι το όνειρο, σε μερικούς μήνες θα γινόταν εφιάλτης.
Στο φινάλε της σεζόν, οι Millonarios, μια από τις κορυφαίες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, υπέστησαν τις συνέπειες μιας παρατεταμένης κακοδιαχείρισης καθώς έφτασαν στο σημείο να παίξουν την παραμονή στη μεγάλη κατηγορία με την Μπελγράνο σε διπλούς αγώνες. Στο πρώτο ματς ήρθε ήττα 2-0 εκτός οπότε η πίεση ήταν ακόμα μεγαλύτερη στην έδρα της Ρίβερ. Το 1-0 έδωσε ελπίδες, όμως η Μπελγράνο ισοφάρισε και προκάλεσε σοβαρά επεισόδια με τους οπαδούς να μπαίνουν στο γήπεδο και να απειλούν τους παίκτες της ομάδας τους.
Τη μέρα που η Ρίβερ υποβιβάστηκε για πρώτη φορά σε 110 χρόνια ιστορίας, ο Περέιρα βρισκόταν στο γήπεδο. Οι ποδοσφαιριστές δέχθηκαν ακόμα και φωτοβολίδες και έφυγαν τρέχοντας από τον αγωνιστικό χώρο ενώ ακολούθησε μάχη με δακρυγόνα, τραυματισμοί αστυνομικών και συλλήψεις. «Ήταν μια μαύρη μέρα για όλους όσους είχαν σχέση με την Ρίβερ» είπε αργότερα στο Sky Sports ο Αργεντινός δημοσιογράφος, Γκαμπριέλ Κασάτσα.
«Ο Ρομπέρτο δεν έπαιξε καλά εκείνη την ημέρα, όπως και όλη η ομάδα. Όταν οι οργανωμένοι εισέβαλαν, ο προπονητής, Λόπες, τον ρώτησε πώς ήταν. Εκείνος είπε ότι δεν μπορεί να παίξει άλλο και όταν το ματς ξεκίνησε ξανά, τον αντικατέστησε. Ήταν κάτι που έδειχνε έλλειψη χαρακτήρα. Δυστυχώς, έπαιζε με φόβο αφού δεν είχε την εμπειρία και δεν μπόρεσε να κάνει πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες θα του έβγαιναν πολύ εύκολα» είπε φωτογράφος – οπαδός της Ρίβερ που έζησε από κοντά το όλο σκηνικό.
«Ήταν μια πολύ σκληρή στιγμή, κάτι πραγματικά πολύ στενάχωρο» σχολίασε αργότερα στον αγγλικό Τύπο ο Περέιρα για την τραυματική εμπειρία που έζησε στο Monumental. «Όμως ήμασταν μια πολύ νεαρή ομάδα, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρό ήταν αυτό. Ήταν ντροπή να παίζεις για ένα τόσο μεγάλο club και να έχεις τέτοιο αποτέλεσμα».
Και όντως, η ομάδα μπορεί να είχε ταλέντο αλλά ήταν πολύ μικρή. Ρομπέρτο Περέιρα και Έρικ Λαμέλα ήταν μόλις οι δύο από τους 6 της Ρίβερ που εκείνο το καλοκαίρι ήταν στην αποστολή της U20 της Αργεντινής που έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κολομβίας. Εβδομάδες αργότερα, ο «Τούκου» άφησε πίσω την Λατινική Αμερική για χάρη της Serie A και της Ουντινέζε. Ίδια διαδρομή ακολούθησε και ο Λαμέλα, για να φορέσει τη φανέλα της Ρόμα.
Το 2011-12 προσαρμόστηκε στην Serie A και τα επόμενα δύο χρόνια μπήκε ψηλά στις λίστες από τους παίκτες των μικρομεσαίων ομάδων που αξίζει να ρίξεις μια παραπάνω ματιά. Ούτως ή άλλως η Ουντινέζε έχει σπάνια παράδοση στο να εντοπίζει ταλέντα και να φτιάχνει μελλοντικούς παικταράδες. Τα επόμενα δύο χρόνια έδειξε από τι είναι φτιαγμένος καθώς έπαιξε σε 89 αγώνες και παρουσίασε ένα πακέτο που δεν βρίσκεται εύκολα, ειδικά για επιθετικογενή παίκτη.
Αρχικά ως εξτρέμ, ο Περέιρα είχε να δώσει ταχύτητα, ντρίμπλα, διαφορετικούς τύπους τελειώματος, ικανότητα στη σέντρα και πάνω απ’ όλα, αντοχή και σταθερότητα, όπως αποδεικνύουν οι 89 αγώνες σε δύο σεζόν. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Μπέπε Μαρότα, στην Γιουβέντους τότε, τον τσίμπησε με συνοπτικές διαδικασίες, δανεικό με option αγοράς και με «λίγα λεφτά» που λέει και μια ψυχή. Η πρώτη του σεζόν στο Τορίνο ήταν ίσως η καλύτερη της καριέρας του.
Στην πιο επιτυχημένη ομάδα εντός συνόρων, έπαιξε σε 52 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις και αποδείχθηκε πολύτιμο εργαλείο σε μια σεζόν που κατέκτησε το double και έπαιξε στον τελικό του Champions League. Σε αυτό τον χρόνο στον ιταλικό βορρά ο Περέιρα απογείωσε το παιχνίδι του καθώς έπαιζε ακόμα και σε τριπλέτα επίθεσης μαζί με τους Τέβες και Μοράτα, ενώ μπορούσε να καλύψει κάθε ρόλο, πέρα από αυτόν του εξτρέμ.
Γρήγορος, δυναμικός, με υψηλό αίσθημα της αμυντικής δουλειάς, με απίστευτη αντοχή, με δύο τρομερά πόδια, λύση για μπροστά, για κεντρικό χαφ, στα πλάγια σε 4-4-2, σαν 10άρι, σαν δεύτερος επιθετικός. Το work-ethic και η δουλειά του εντός και εκτός γηπέδου τον είχαν κάνει να φαίνεται η απόλυτη «κλοπή» στο Campionato. Για να καταλάβει κανείς τι έκανε στο 1v1, αρκεί ότι εκείνη τη χρονιά είχε 56/98 επιτυχημένες ντρίμπλες. Στην Serie A.
Λογικό που το φινάλε της χρονιάς τον βρήκε στην αποστολή της Εθνικής που έφτασε στον τελικό του Copa America. Με την Albiceleste έχει 19 εμφανίσεις και 2 γκολ.
Η Γιούβε τον αγόρασε, όμως όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, η συνέχεια δεν ήταν όπως τη σχεδιάζεις στο μυαλό σου. Τραυματισμός, αμυντικογενή πλάνα του Αλέγκρι και μεγάλος ανταγωνισμός με Πίρλο, Βιδάλ, Πογκμπά, Μαρκίζιο, τον κράτησαν στις 13 εμφανίσεις και στην πρώτη ευκαιρία πουλήθηκε. Και αυτή την ευκαιρία την άρπαξε η Γουότφορντ, ομάδα που επί σειρά ετών είχε τον ίδιο ιδιοκτήτη με την Ουντινέζε, τον Τζαμπάολο Πότσο. Έδωσε 13 και τον έκανε δικό της.
Η αντοχή και η σκληρή δουλειά ήταν χαρακτηριστικά που είναι προαπαιτούμενα για να παίξει κανείς στην Premier League και αυτό το έκανε και στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης ο Αργεντινός, ο οποίος πέτυχε κάποια γκολ που δύσκολα ξεχνάς. Με curler στην απέναντι γωνία, με το να ντριμπλάρει μια ολόκληρη ομάδα. Στα χρόνια του στο Vicarage Road ο Ρομπέρτο σκόραρε μέσα/έξω σε βάρος της Τσέλσι και προκάλεσε το ενδιαφέρον της.
Στα 3 τελευταία χρόνια του στην Αγγλία έπαιξε σούπερ γεμάτες σεζόν με 32+ συμμετοχές και συνολικά 16 γκολ και έφερε την ομάδα ακόμα και στην 8η θέση του πίνακα. Στη διαδρομή αυτή, είχε επίσης τη συγκυρία να συνεργαστεί με ανθρώπους που έχουν σχέση με την Ελλάδα. Ήταν συμπαίκτης του παλιού άσου της Εθνικής, Χοσέ Χολέμπας και τέθηκε υπό τις οδηγίες του [πρώην τεχνικού των Ολυμπιακού Βόλου, Κέρκυρας] Χάβι Γκράθια, όπως και του «δικού μας», Βλάνταν Ίβιτς.
Στο πρωτάθλημα με τις μακράν μεγαλύτερες απαιτήσεις, ο Περέιρα έβγαλε τον πιο σκληρό εαυτό της καριέρας του. Ένας «σκύλος» μέσα στο γήπεδο, κάποιος που έδινε μάχη σε κάθε σημείο του τερέν. «Ο κόσμος δεν το βλέπει αλλά κάνει απίστευτη δουλειά, είναι μπροστά, γυρίζει πίσω να για να βοηθήσει στην περιοχή μας, τα κάνει όλα» είχε πει ο παλιός επιθετικός της , Τρόι Ντίνι, σε μια εποχή που ο Ρομπέρτο ήταν top σε ανακτήσεις σε όλη την Premier League με 41.
Ο παίκτης που κάποτε κατηγορήθηκε για έλλειψη χαρακτήρα, ήταν ο ίδιος που 10 χρόνια αργότερα ο προπονητής τον εκθείασε για την προσωπικότητά του. Κάποιος που στα 19 του έζησε τον απόλυτο ποδοσφαιρικό εφιάλτη, σκληραγώγησε τον εαυτό του μέσα από αυτή την οδυνηρή εμπειρία και τη χρησιμοποίησε προς όφελός του αφού πιθανότητα δεν θα εξελισσόταν σε ένα τόσο all-around παίκτη αν δεν είχε ζήσει από την πρώτη γραμμή κάτι τέτοιο.
«Είχα πει στους γονείς μου ότι θα το προσπαθήσω. Ήταν μια κρίσιμη περίοδος τότε γιατί κανείς δεν πίστευε σε μένα, όμως το φώναζα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής ακόμα και όταν δεν με έπαιρναν στα σοβαρά». Στην τελική, ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. «Έχω φίλους που είχαν πραγματικά προβλήματα, που βρέθηκαν στη φυλακή. Όταν πρέπει να βοηθήσεις την οικογένειά σου, το έγκλημα μπορείς να βρεθεί στο δρόμο σου και να κάνεις τα λάθος πράγματα. Κάποιοι ξεκίνησαν από μια θέση πολύ χειρότερη από εκείνη που βρισκόμουν εγώ…».