Στη λίστα με τα μεγαλύτερα «what if» του ποδοσφαίρου το όνομα του Αντόνιο Κασάνο θα έκανε πρωταθλητισμό. Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν με την μπάλα στα πόδια (αλλά και να γνωρίζουν τις τρέλες που έκανε χωρίς αυτή) μπορούν να το επιβεβαιώσουν:
Αν δεν τον μπλόκαρε η σκοτεινή (ή μάλλον η ρέμπελη) πλευρά του εαυτού του, ο παλαβιάρης Ιταλός μπαλαδόρος θα μπορούσε να έχει γράψει ιστορία. Να πετύχει δεκάδες περισσότερα πράγματα απ’ όσα πέτυχε στην ούτως ή άλλως αξιοσημείωτη καριέρα του.
Το έχει ομολογήσει εξάλλου (με την ελαφρά υπερβολή που πάντοτε τον χαρακτήριζε σε όλα) ο ίδιος ο «Fantantonio». Και σε εξομολογήσεις αφότου κρέμασε τα παπούτσια του, έχει εξηγήσει κυνικά τη νοοτροπία που τον διέκρινε:
«Αν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής, θα γινόμουν εγκληματίας. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να δουλέψω ούτε μια μέρα στη ζωή μου, γιατί πραγματικά δεν ήξερα να κάνω κάτι. Πρέπει να είμαι ο πρώτος που έχω γράψει περισσότερα βιβλία (σ.σ. την αυτοβιογραφία του) από αυτά που έχω διαβάσει.
Πάντα ήξερα ότι αν δεν έκανα τα πράγματα σωστά, θα ερχόταν το επόμενο τρένο. Και έτσι δεν έκανα τίποτα καλά. Βαριόμουν. Έκανα πάντα τα μισά απ’ όσα μπορούσα. Εάν για 15 χρόνια καριέρας ήμουν πιο σοβαρός και δούλευα, θα ήμουν τώρα όπως ο Μέσι. Δεν μου άρεσε καθόλου να κάνω προπόνηση. Τεμπέλιαζα. Δεν γούσταρα κανέναν προπονητή και μου άξιζε σίγουρα που με έδιωξαν».
Όσο γοητευτικά κι αν ήταν λοιπόν αυτά που έκανε στο γήπεδο, τόσο επίφοβα ήταν αυτά που μπορούσε να κάνει εκτός αγωνιστικού χώρου. Όσο ευλογία ήταν για έναν προπονητή να τον έχει υπό τις οδηγίες του, άλλο τόσο μπελάς μπορούσε να γίνει με τα καμώματά του.
Χαρακτηριστική είναι η λέξη «Cassanata»: Η ορολογία που εφηύρε αποκλειστικά για χάρη του ο Φάμπιο Καπέλο, ώστε να περιγράψει τα αλλοπρόσαλλα και σφοδρά ενίοτε ξεσπάσματά του. Όπως αυτό που τον οδήγησε κάποτε να του πει (επειδή δεν τον έβαλε στο παιχνίδι ενώ τον είχε μισή ώρα να κάνει προθέρμανση:
«Είσαι ένας τιποτένιος. Είσαι πιο ψεύτικος και από τα χρήματα της Monopoly»…
Υπάρχουν λοιπόν άπειρα επεισόδια, περιστατικά και καυγάδες με εμπνευστή και πρωταγωνιστή τον τρελο-Κασάνο. Μαρτυρίες προπονητών, συμπαικτών και αντιπάλων που εξηγούν γιατί δεν έγινε ποτέ αυτό που θα μπορούσε βάσει του τεράστιου ταλέντου του.
Αν υπάρχει όμως μια ιστορία που να περιγράφει απόλυτα την ψυχοσύνθεση (αλλά και την απαράμιλλη ποδοσφαιρική του κλάση) αυτή προέρχεται από τα νεανικά του χρόνια. Από τότε που ξεκινούσε να δείχνει (με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο) τι μπορεί να κάνει με το τόπι στα πόδια. Και την έχει διηγηθεί γλαφυρά ο τότε προπονητής του στις ακαδημίες της Μπάρι, Τονίνο Ράνα:
«Από τον πιτσιρικά Κασάνο έχω αμέτρητες αναμνήσεις… Σε ένα ματς βαριόταν από ένα σημείο κι έπειτα, είχε βάλει πολλά γκολ, οπότε όταν κερδίσαμε ένα φάουλ σε καλή θέση, φώναξε προς τον πάγκο:
“Κοίτα μίστερ, θα τη στείλω στη συμβολή των δοκαριών”. Το έκανε και όταν τον ρωτήσαμε γιατί, απάντησε: “Γκολ μπορούν να βάλουν όλοι, το τέρμα είναι μεγάλο, είναι πιο δύσκολο όμως να βρεις δοκάρι“.
Σε ένα ματς με τους μικρούς της Ρόμα στην Trigoria, μπροστά σε 2.000 άτομα, έκανε τρελά πράγματα. Στο τέλος του ματς με πλησίασε ένας μικρός της Ρόμα και μου είπε “συγγνώμη μίστερ, ποιος είναι αυτός;”. Του απάντησα “ένας παικταράς όπως εσύ”. Αυτός που με ρωτούσε για τον Κασάνο ήταν ο Φραντσέσκο Τότι, ήταν η μοίρα τους…
Σε ένα άλλο ματς, έχοντας για αντίπαλο έναν αμυντικό που δεν συμπαθούσε, του έκανε συνεχώς “τούνελ” και κάποια στιγμή του είπε: “κλείσε επιτέλους τα πόδια σου, μην κάνεις σαν τη μάνα σου”. Ο τσακωμός που ακολούθησε δεν περιγράφεται»…
