Για τους φίλους της Φλουμινένσε (και όχι μόνο), ο Ντινίζ ήταν εκείνος που υπενθύμισε ότι οι άσοι της «χώρας του καφέ» μπορούν να παίξουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, χωρίς να μπαίνουν σε ευρωπαϊκά καλούπια. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έδωσαν μία πιο εθνική διάσταση στο ζήτημα. Διότι, ως γνωστόν, το ποδόσφαιρο αποτελεί τρόπο ζωής.
Το ερώτημα είναι αν το “Dinizismo” θα εφαρμοστεί με την ίδια επιτυχία και στο μέλλον. Η λογική λέει ότι μόνο στη Βραζιλία της «τζίνγκα», της φαβέλας και των χαοτικών αντιθέσεων θα ήταν εφικτό να επαναληφθεί. Ακόμη κι αν ο πρωταγωνιστής του αφιερώματος αναλάβει π.χ. μία ομάδα από άλλο νοτιοαμερικανικό κράτος ή από Ασία/Αφρική, αν το ρόστερ δεν διαθέτει πολλούς συμπατριώτες του, φαντάζει ουτοπικό να εμπεδωθεί και, άρα, να αποδοθεί στο χορτάρι.
Πιθανότατα ο Ντινίζ να το γνωρίζει αυτό. Στα 15 προπονητικά του χρόνια, δεν έχει εργαστεί ποτέ πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του. Και δεν έχει λίγες συνεργασίες στο βιογραφικό του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα, κι όχι μόνο από τους λάτρεις του παραδοσιακού βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Διότι ξέφυγε από τις νόρμες και συνδύασε ένα δικό του στυλ με μεγάλες διακρίσεις. Από μία αδιάφορη έως και γραφική φιγούρα, έφτασε στο σημείο να αναδεικνύεται κορυφαίος Νοτιοαμερικανός τεχνικός του 2023 και να κάθεται στον πάγκο της «σελεσάο», έστω και ως υπηρεσιακός.
Και, βέβαια, χάρη σε εκείνον, η επόμενη ομάδα του θα αποκτήσει αυτομάτως επιπλέον δημοσιότητα. Οι φίλαθλοι θα την παρακολουθούν για να διαπιστώσουν αν υφίσταται “Dinizismo” και αν αποδίδει. Προς το παρόν, ο Ντινίζ καθαρίζει το μυαλό του, χωρίς να βγάζει από το μυαλό του το “futebol arte“, τον όρο δηλαδή που χρησιμοποιείται στη χώρα για το «ωραίο παιχνίδι».
