Έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Έχει συζητηθεί σε καφενεία, ποδοσφαιρικά στέκια και δημοσιογραφικά γραφεία. Στο πέρασμα των χρόνων έχει λάβει τις διαστάσεις αστικού (όσο και ιντριγκαδόρικου) μύθου. Και ακόμα και σήμερα είναι δύσκολο κανείς να το ξεστομίσει χωρίς τον κίνδυνο αντιδράσεων του τύπου «άσε μας ρε μ…α»!
Τι κι αν μεγαλώσαμε λοιπόν (κι εμείς κι αυτός)… Τι κι αν κρέμασε πια τα παπούτσια του… Τι κι αν θαυμάζουμε πλέον από video τα όργια που έκανε στα γήπεδα… Ακόμα αιωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά του ελληνικού ποδοσφαίρου:
Θα μπορούσε όντως ο Ρονάλντο να έχει παίξει στην Καλαμάτα;
Το στόρι του θρύλου που δεν χάνει ποτέ τη γοητεία του αναφέρει πώς υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις: Έχοντας αγοράσει την ομάδα της Μεσσηνίας από το 1992, ο ιστορικός πρόεδρος, Σταύρος Παπαδόπουλος, ανέπτυξε σχέσεις με τον μεγάλο Ζαϊρζίνιο. Στο πλαίσιο των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων στη Βραζιλία, συνεργαζόταν και με τη μεγάλη μορφή της «σελεσάο».
Δεδομένου λοιπόν ότι ο πρώτος σκόρερ του Μουντιάλ του 1970 ήταν εκείνη την εποχή προπονητής στη Σάο Κριστοβάο, τον συμβουλευόταν και επί ποδοσφαιρικών θεμάτων. Ένα εξ αυτών φέρεται να ήταν και η μεταγραφή του Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο Ντε Λίμα: Του παιχταρά που λίγα χρόνια αργότερα γνωρίσαμε και θαυμάσαμε ως «φαινόμενο»!
Έχοντας εντοπίσει από νωρίς το ταλέντο του, ο Ζαϊρζίνιο είχε εισηγηθεί την απόκτηση του 15χρονου Ρονάλντο από τη Σάο Κριστοβάο. Κάτι που έγινε έναντι 10.000 δολαρίων. Την αμέσως επόμενη χρονιά λοιπόν συνέστησε στον Παπαδόπουλο να πάρει τον πιτσιρικά στην Ελλάδα. Του εγγυήθηκε ότι θα κάνει θραύση.
Και εκεί προκύπτουν οι δυο εκδοχές για τον λόγο που δεν έγινε η πιο ιστορική μεταγραφή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σύμφωνα με την πρώτη, ο Παπαδόπουλος θεώρησε πολλά τα 50.000 δολάρια που του ζητήθηκαν και το deal χάλασε στα παζάρια. Σύμφωνα με τη δεύτερη, ο πρόεδρος της Καλαμάτας δεν ήθελε να διώξει κάποιον από τους έμπειρους Αλντεμάρ και Τονίνιο (που κάλυπταν τις θέσεις ξένων) για χάρη ενός 16χρονου που ήταν αμφίβολο αν θα τα έβγαζε πέρα στη σκληρή Β’ Εθνική.
Όπως και να ‘χει, η ιστορία γράφτηκε: Ο Ρονάλντο μετακινήθηκε έναν χρόνο μετά στην Κρουζέιρο. Το 1994 η Αϊντχόφεν τον απέκτησε έναντι 5,5 εκατ. ευρώ. Και από ‘κει ξεκίνησε την εκτόξευση και την καθιέρωσή του ως ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) επιθετικούς όλων των εποχών…
Στο ενδιάμεσο ωστόσο υπήρξε μια μαρτυρία που έδειξε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Ότι το στόρι Ρονάλντο και Καλαμάτας μόνο «φίδι» δεν ήταν. Και επιβεβαίωσε ότι το «φαινόμενο» δεν φόρεσε τη φανέλα της Μαύρης Θύελλας για ένα ποσό της πλάκας!
Κάποτε λοιπόν ερωτήθηκε για το θέμα ο Αλεσάντρε Σοάρες. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός που έκανε παπάδες στην Καλαμάτα (ενώ αργότερα αγωνίστηκε και στην ΑΕΚ). Και εξήγησε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, ο οποίος ήταν ένας από τους λόγους που λατρεύτηκε από τους Έλληνες φιλάθλους:
«Όταν πήγα εγώ στην Κρουζέιρο, μόλις είχε έρθει ο Ρονάλντο στην ακαδημία της ομάδας. Αυτός ήταν 15-16 χρονών, εγώ λίγο πιο μεγάλος περίπου στα 18. Μόλις πήγα εκεί στην πρώτη προπόνηση με ρώτησαν τι θέση παίζω.
Τους λέω είμαι επιθετικός… Μου λένε: “Μ…α, μη λες ότι είσαι επιθετικός, γιατί ήρθε ένας εδώ που είναι φοβερός. Τους ρωτάω ποιος είναι; Μου λένε “ο Ρονάλντο, από το Ρίο ντε Τζανέιρο, είναι πολύ καλός, μην πας εκεί”. Τους λέω τι να πω; Αφού είμαι επιθετικός. Τι να πω, ότι είμαι στόπερ; Επιθετικός είμαι…
Και μετά έγινε αυτό που έγινε, ο Ρονάλντο το “φαινόμενο”. Φαινόταν από τότε ότι ήταν τρομερός.
Υπήρχε η πιθανότητα ο Ρονάλντο να έρθει στην Καλαμάτα. Τότε στην ομάδα είχε έρθει ο Ζαϊρζίνιο. Έφυγε μετά από λίγο καιρό και ήρθε ο Τεννές. Ο Ζαϊρζίνιο ήταν φίλος με τους ατζέντηδες του Ρονάλντο. Ζήτησε να έρθει στην Καλαμάτα και η μεταγραφή χάλασε για 10.000 δολάρια.
Θα μπορούσε η Καλαμάτα να έχει τον Ρονάλντο. Δεν ξέρω αν θα γινόταν αυτός ο Ρονάλντο, αλλά θα μπορούσε. Όταν ήρθα στην Καλαμάτα, μου το είπε ο ίδιος ο Ζαϊρζίνιο…»