Να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή: Όταν η ΑΕΚ αποκλείεται από κάποια Νόα, το κάζο είναι ιστορικό. Όταν μένει εκτός Ευρώπης από τον Δεκαπενταύγουστο η αποτυχία είναι τεράστια. Δεν θα ‘ναι καλό για την ίδια την «Ένωση» να μην αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα ή να επιχειρήσει να τη μακιγιάρει:
Η ομάδα (ή ο σύλλογος αν προτιμάτε συνολικά) αντιμετωπίζει κρίση. Ο κόσμος έχει δίκιο να ξεσπά. Ο προπονητής δικαίως (και ανεξαρτήτως των όσων έχει πετύχει) βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής. Και οι γενναίες αποφάσεις για να ισιώσει το πράγμα, όσο η κατάσταση είναι ακόμα αναστρέψιμη, μοιάζουν πιο επιβεβλημένες από ποτέ.
Όχι τόσο από τον ιδιοκτήτη, που στην τελική δεν έχει μερίδιο ευθύνης για το τωρινό πατατράκ, όσο από τον ίδιο τον Ματίας Αλμέιδα. Όταν δεν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, όταν οι παίκτες είναι πληρωμένοι, όταν γίνονται μεταγραφές (και μάλιστα ακριβές), αλλά παρόλα αυτά η ομάδα δεν τσουλάει, το πρόβλημα είναι κατά κύριο λόγο αγωνιστικό. Και όταν το πρόβλημα είναι αγωνιστικό (ή έστω ψυχολογικό ταυτόχρονα) ο πρώτος που ευθύνεται είναι ο προπονητής.
Διότι ναι, ο αντίκτυπος της αλλαγής ιδιοκτησίας (σε ολόκληρο τον οργανισμό και όχι μόνο στην ομάδα) είναι εύλογο να υπάρχει. Η μετάβαση σε τέτοιες περιπτώσεις, ειδικά όταν έχει αποχωρήσει ένα μέγεθος όπως ο Δημήτρης Μελισσανίδης, είναι αναπόφευκτο να επηρεάσει τους πάντες. Το θέμα είναι όμως ότι οι αγωνιστικές παθογένειες της ΑΕΚ, που πληρώθηκαν σκληρά με τον φετινό αποκλεισμό, υπάρχουν από πέρυσι.
Η εύθραυστη ψυχολογία της ομάδας, η φθίνουσα πορεία στην παραγωγικότητά της, η κακή διαχείριση αγώνων που στράβωσαν από το πουθενά, τα απίστευτα ατομικά λάθη και η γενικότερα αυτοκτονική συμπεριφορά ήταν οι λόγοι που χάθηκε ένα πρωτάθλημα σχεδόν σίγουρο. Και αυτό που τρομάζει τους φίλους της «Ένωσης» είναι ότι μοιάζουν να μην έχουν διαγνωστεί ακόμα οι αιτίες.
Γι’ αυτό στραπάτσα όπως το τωρινό μπορούν (και πρέπει) να χρησιμεύσουν ως ηλεκτροσόκ. Να γίνουν η αφορμή για τη βαθιά ενδοσκόπηση που απαιτείται. Να φέρουν στο φως τα προβλήματα και όχι να τα κρύψουν κάτω από το χαλάκι, όπως μπορεί να συνέβαινε σε περίπτωση πρόκρισης. Τότε που μπορεί να επικρατούσε η λογική «έλα μωρέ, νωρίς είναι ακόμα, σημασία έχει ότι περάσαμε».
Σε αυτό το πλαίσιο προκύπτει το μόνο «θετικό» (αν μπορεί να εντοπιστεί κάτι τέτοιο) από τον σκληρό αποκλεισμό της ΑΕΚ: Η αντίδραση του Ματίας Αλμέιδα στην αναμφίβολα μεγαλύτερη αποτυχία της ομάδας με τον ίδιο στο τιμόνι. Το γεγονός ότι ανέλαβε ξεκάθαρα την ευθύνη. Ότι δεν συμμερίστηκε απλώς την οργή του κόσμου, αλλά δήλωσε αποφασισμένος να τη μετατρέψει ξανά σε πανηγυρισμούς. Και ότι γενικότερα ότι δεν έδειξε «φευγάτος».
Κακά τα ψέματα, η ανασφάλεια για το μέλλον του Αργεντινού στον πάγκο (και αν αυτό υπάρχει περίπτωση να επηρεαστεί) ήταν διάχυτη μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας. Γι’ αυτό ο Δημήτρης Μελισσανίδης αποκάλυψε ότι από τους πρώτους που ενημερώθηκαν ήταν ο προπονητής, γι’ αυτό ο Μάριος Ηλιόπουλος ξεκαθάρισε από την πρώτη κιόλας στιγμή (και με τον πλέον παραστατικό τρόπο) τι κεφάλαιο θεωρείται για την ΑΕΚ, γι’ αυτό τον υπέδειξε ως τον «μαέστρο» της ορχήστρας ακόμα και στα γκάζια που έριξε μετά το πρώτο ματς με τη Νόα.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τη γνώμη που μπορεί να έχει ή να διαμόρφωσε κανείς στην πορεία για τον Αλμέιδα, ανεξάρτητα από τη μεγάλη ευθύνη που έχει ο ίδιος (και αναλύθηκε παραπάνω), ένα πράγμα είναι αναμφισβήτητο: Ότι με τα καλά του και τα κακά του δεν είναι απλώς προπονητής επιπέδου ΑΕΚ, αλλά και ένας από τους πιο επιτυχημένους στην ιστορία της. Και ότι έχει τη δυνατότητα να γυρίσει το χαρτί.
Το πώς ανέλαβε την «Ένωση» (διαλυμένη και εκτός Ευρώπης) και πού την έφτασε στην πρώτη του κιόλας χρονιά (νταμπλούχο και αναγνωρισμένη ως την θεαματικότερη ομάδα) θα ‘ναι πάντοτε ακαταμάχητο επιχείρημα για το αν μπορεί και μάλιστα γρήγορα ν’ αντιστρέψει την κατάσταση.
Αρκεί να δείξει την επίγνωση που έδειξε αμέσως μετά το κάζο από τη Νόα. Αρκεί να σταματήσει ολόκληρη η κοινωνία του συλλόγου (όπως συχνά συμβαίνει στην ΑΕΚ) να κάνει τον ίδιο ή οποιονδήποτε άλλο να νιώθει ότι είναι πάνω από την ομάδα. Αρκεί να επαναφέρει το δεύτερο αρχικό (Ένωση), όπως δήλωσε αποφασισμένος το δύσκολο βράδυ της Πέμπτης.
Η γενναία κίνηση να μαζέψει την ομάδα στο κέντρου του γηπέδου την ώρα που εκείνο έβραζε και ξεσπούσε εναντίον της έδειξε ότι η φλόγα καίει ακόμα μέσα του. Και ότι εφόσον τη συνοδεύσει με αντίστοιχα γενναίες αποφάσεις, μπορεί ν’ ανάψει ξανά τη «σπίθα» που τόσο πολύ έχει λείψει από την ΑΕΚ του…
