Στο PlayStation (ανεξαρτήτως του ποιο ποδοσφαιράκι έπαιζες) μπορούσε να συμβεί: Να μη συμφωνούν οι δυο αντίπαλοι αν θα παίξουν με εθνικές ή συλλόγους. Να μην κάνει κανένας από τους δυο πίσω. Και να προχωρούν τελικά στο ματσάκι, αδιαφορώντας αν έμοιαζε ρεαλιστικό.
Όπως συμβαίνει όμως και σε άλλους τομείς της ζωής, η πραγματικότητα ξεπερνά ενίοτε τη φαντασία. Αυτό που φαίνεται απίθανο μπορεί να το δεις μπροστά στα μάτια σου. Όπως το είδαν τα μάτια χιλιάδων τυχερών που βρέθηκαν το βράδυ της 28 Απριλίου 1999 στο «Καμπ Νου»: Για ν’ απολαύσουν ένα από τα πιο περίεργα (αλλά και γεμάτα αστέρια) παιχνίδια όλων των εποχών:
Το φιλικό της Μπαρτσελόνα με την εθνική Βραζιλίας!
Στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου οι «μπλαουγκράνα» είχαν μια φοβερή ιδέα: Να βάλουν την ομάδα τους αντιμέτωπη με τον πιο θεαματικό αντίπαλο του πλανήτη. Και να σερβίρουν στο ποδοσφαιρικό κοινό του πλανήτη ένα ανεπανάληπτο… κοκτέιλ παιχταράδων!
Μπορεί λοιπόν να υπήρχε πικρία για τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Champions League. Να είχε σβήσει πρόωρα το όνειρο για παρουσία στον τελικό, ο οποίος τη σεζόν εκείνη θα γινόταν στη Βαρκελώνη. Ούτε αυτό όμως, ούτε η βροχή που έπεφτε αδιάκοπα εκείνο το βράδυ εμπόδισε τους Καταλανούς από το να κατακλύσουν τις εξέδρες.
Γιατί το δέλεαρ παραήταν μεγάλο. Και η ευκαιρία να δεις από κοντά μαζεμένους τόσους θρύλους του ποδοσφαίρου δεν είναι απ’ αυτές που έρχονται κάθε μέρα. Όπου και να γυρνούσες λοιπόν το βλέμμα εκείνο το βράδυ στο «Καμπ Νου» έβλεπες είδωλα της μπάλας:
Λούις Φίγκο, Λουίς Ενρίκε, Πεπ Γκουαρντιόλα και Πάτρικ Κλάιφερτ από τη μια. Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ρομάριο και Ρομπέρτο Κάρλος από την άλλη. Όλοι αυτοί πλαισιωμένοι από επίσης σημαντικούς παίκτες της εποχής και υπό τις οδηγίες δυο εξίσου εμβληματικών προπονητών, όπως οι Λούις Φαν Χάαλ και Βαντερλέι Λουξεμπούργκο…
Αυτό το φεστιβάλ θρύλων λοιπόν δεν θα μπορούσε να μην προσφέρει θέαμα. Θα ήταν αδύνατο να μη δικαιώσει τις προσδοκίες για φαντεζί ενέργειες και γκολ. Και την αρχή έκανε ένας (όχι και τόσο) παλιός γνώριμος:
Παίρνοντας την ασίστ από τον μεγάλο Ρομάριο, ο Ρονάλντο (που τότε αγωνιζόταν στην Ίντερ) έκανε μια κίνηση που ξεσήκωνε το «Καμπ Νου» τα προηγούμενα χρόνια. Πέρασε με τον χαρακτηριστικά άνετο τρόπο του τον Ρουντ Χεσπ. Και πέτυχε ένα τυπικό για την κλάση του γκολ (όπως τα 47 σε 49 παιχνίδια του με την Μπαρτσελόνα).
Λίγο αργότερα ο Λουίς Ενρίκε εκμεταλλεύτηκε μια έξοδο για τα πανηγύρια που έκανε ο Ροτζέριο Σένι σε σέντρα του Μπουντεβάιν Ζέντεν και ισοφάρισε. Για να δώσει έπειτα τη σκυτάλη σε έναν συμπαίκτη του, που εκείνη τη βραδιά όμως ήταν… αντίπαλος!
Απέναντι λοιπόν στην ομάδα που αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο ο Ριβάλντο την κάρφωσε» μ’ ένα επίσης εμβληματικό γκολ: Ζύγισμα του αριστερού εκτός περιοχής και ένα… παστέλι στη γωνία που πανηγυρίστηκε στις εξέδρες από τους οπαδούς της Μπάρτσα σαν αυτά που πετύχαινε με τη φανέλα της δικής τους ομάδας!
Το τελικό 2-2 διαμόρφωσε λίγο αργότερα ο Φιλίπ Κοκού, με κοντινή προβολή έπειτα από εκτέλεση φάουλ του Φίγκο που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ο Σένι. Αυτό δεν είχε όμως και τόση σημασία. Σημασία είχε ότι θεατές και τηλεθεατές έγιναν μάρτυρες ενός αγώνα που θα μπορούσαν να διηγηθούν στα εγγόνια τους. Ότι είδαν «ιερά τέρατα» του ποδοσφαίρου να στριμώχνονται στο τερέν.
Και ένα στιγμιότυπο στη λήξη του αγώνα που εκ των υστέρων θ’ αποκτούσε τη δική του ιστορική (όσο και ειρωνική) σημασία: Οι Ρονάλντο και Φίγκο ν’ ανταλλάζουν φανέλες στο «Καμπ Νου», λίγο πριν σμίξουν έπειτα στη Ρεάλ ως μέλη των θρυλικών «galacticos»…