Ο τραυματισμός του Μουσταφά Φαλ και το κόψιμο του Μόουζες Ράιτ πριν από την εκπνοή της τελευταίας προθεσμίας για την υποβολή των ξένων στο ελληνικό πρωτάθλημα ανάγκασε τον Ολυμπιακό να παίξει με έναν σέντερ στη σειρά των περσινών τελικών με τον Παναθηναϊκό. Νωρίτερα στη σεζόν είχε ταλαιπωρηθεί από τους τραυματισμούς των ΜακΚίσικ, Γουίλιαμς-Γκος, Γουόκαπ, τον σοβαρό του Μιλουτίνοφ (που έλειψε συνολικά για 80 ημέρες) και ξανά του Φάλ, ο οποίος στην καρδιά του χειμώνα είχε χάσει σημαντικά παιχνίδια της Euroleague και ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ίδια ατυχία την περσινή σεζόν, αλλά ούτε αυτός… έχαιρε άκρας υγείας. Ο Κώστας Σλούκας έχασε συνολικά εφτά παιχνίδια στην κανονική διάρκεια της Euroleague. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έμεινε εκτός από Οκτώβρη έως τέλη Γενάρη και ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ έλειψε από την 7η έως την 13η αγωνιστική της διοργάνωσης, ενώ έχασε και τα 3/5 παιχνίδια κόντρα στη Μακάμπι στα πλέι-οφ.
Την ίδια ώρα ήταν για τους πράσινους «λαχείο» η αποφυγή τραυματισμών του Ματίας Λεσόρ. O Εργκίν Αταμάν είχε ξεκάθαρα τζογάρει στη θέση «5», καθώς σε περίπτωση απώλειας του Γάλλου θα προέκυπτε σοβαρό έλλειμα ποιότητας στη ρακέτα.
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Στο ότι η αμφισβήτηση και σε πολλές περιπτώσεις γκρίνια των οπαδών – όπως αυτή εκφράζεται στα social media – για την υπερφόρτωση στα ρόστερ των δύο «αιωνίων» με παίκτες πρώτης γραμμής, είναι πολύ πιθανό να καταστεί αναίτια εκ των εξελίξεων. Για να ακριβολογούμε έχει ήδη καταστεί, καθώς ο Ολυμπιακός μετράει τις πρώτες απώλειες. Και οι δύο «πύργοι» του τέθηκαν εκτός μάχης, πολύ πιθανό τουλάχιστον έως τα τέλη Οκτώβρη. Αίφνης οι Ράιτ και Πετρούσεφ, που υποτίθεται ότι θα ζοχάδιαζαν σκουπίζοντας πάγκο ή εξέδρα, έγιναν υπεραπαραίτητοι. Με αυτούς στο «5» θα πάνε οι ερυθρόλευκοι σε Σούπερ Καπ και εκτός απροόπτου στις 7 πρώτες αγωνιστικές της Ευρωλίγκας, που είναι το 1/5 της regular season.
Μουρμούρα υπάρχει και για τις υπόλοιπες θέσεις (πέραν της front line), αφού με την επιστροφή του Έβανς θα υπάρχουν οχτώ πρωτοκλασάτοι παίκτες (Γουόκαπ, Γουίλιαμς-Γκος, Ντόρσεϊ, Βιλδόσα, Φουρνιέ, Έβανς, ΜακΚίσικ, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης) + ο Μήτρου-Λονγκ για την κάλυψη της περιφέρειας και του «3». Αν δεν υπάρξουν τραυματισμοί, σίγουρα θα αποβούν κάποιοι δυσαρεστημένοι από το χρόνο συμμετοχής τους, ωστόσο ποιος μπορεί να εγγυηθεί για κάτι τέτοιο; Ο Γουόκαπ παίζει δύο χρόνια χωρίς ανάσα, ο Γουίλιαμς-Γκος είναι εγνωσμένα ευάλωτος, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι κατάσταση θα γυρίσει ο Έβανς.
Με την ίδια (μπακαλίστικη) λογική, η μεταγραφή του Οσμάν στον Παναθηναϊκό «τελείωσε» τον Γκριγκόνις και αποδυναμώνει το ρόλο του Παπαπέτρου, ενός κομβικού παίκτη στη σειρά των πλέι-οφ με τη Μακάμπι. Την ίδια ώρα, ανησυχούν κάποιοι για τα λεπτά συμμετοχής του «αφανούς» MVP πέρσι Τζέριαν Γκραντ μετά τις προσθήκες των Μπράουν και Οσμάν. Ο δεύτερος δεν παίζει στην ίδια θέση με τον Αμερικανό, αλλά η απόκτηση του λένε ότι τελειώνει στο μυαλό του Αταμάν την προοπτική σχημάτων με small ball (ένας πλέι-μέικερ + οι Ναν, Γκραντ στο παρκέ). Ξεχνούν όμως ότι όλα αυτά ισχύουν όταν όλοι οι παίκτες είναι διαθέσιμοι. Αν για παράδειγμα απουσιάσει ένας εκ των Σλούκα, Μπράουν, Γκραντ ή Ναν, οι άλλοι τρεις καθίστανται αυτομάτως απολύτως αναγκαίοι.
Για τις top ομάδες της Ευρώπης η σεζόν περιλαμβάνει πια 75+ παιχνίδια (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έδωσαν πέρσι 41 στη Euroleague και άλλα 10 μεταξύ τους, χώρια τα υπόλοιπα στο ελληνικό πρωτάθλημα). Οι ομάδες που θέλουν το τρόπαιο πρέπει να διαθέτουν βάθος και οι Αταμάν, Μπαρτζώκας έκαναν αυτό που όφειλαν και στην τελική επιβάλλει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Προς τι ο προβληματισμός αν νιώσουμε ξανά μετά από χρόνια ότι οι ομάδες μας διαθέτουν το βάθος της Ρεάλ, που για χρόνια είχε τεταρτο-πέμπτο γκαρντ έναν παίκτη της ποιότητας του Φαμπιάν Κοζέρ.
