Έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Αν υπήρχε σχετικός μετρητής, θα επιβεβαίωνε ότι το όνομά του είναι απ’ αυτά που έχουν αναφερθεί περισσότερο από τον 20ο αιώνα και έπειτα.
Άπειροι ποδοσφαιρόφιλοι τον λάτρεψαν, ερωτεύτηκαν την μπάλα εξαιτίας του, βάφτισαν τα παιδιά τους με τ’ όνομά του.
Μέχρι και θρησκεία (με κανονική εκκλησία λατρείας) έγινε στην Αργεντινή…
Άλλοι τόσοι έχουν ασχοληθεί (παράλληλα ή μεμονωμένα) με τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και της καριέρας του: Τον εθισμό στα ναρκωτικά, την έκλυτη ζωή, τις σχέσεις με τη μαφία, το γκολ με το χέρι…
Όλες πτυχές του ίδιου ανθρώπου. Ενός ινδάλματος που υπήρξε τόσο γοητευτικό με την μπάλα στα πόδια (ή με τις τοποθετήσεις του για κοινωνικά ζητήματα) που οι «δαίμονες» του δεν κατάφεραν ποτέ να τον αποκαθηλώσουν στα μάτια αυτών που τον θεωρούν θεό του ποδοσφαίρου.
Κανείς δεν ξέρει λοιπόν πού θα έφτανε αν το ποδόσφαιρο ήταν η βασική του προτεραιότητα. Αν διέθετε, για παράδειγμα, την αφοσίωση του Πελέ, τη σταθερότητα του Μέσι, το work ethic του Ρονάλντο…
Και αν θα υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών σε περίπτωση που δεν ήταν αιχμάλωτος του εθισμού του.
Ενός εθισμού που (κρίνοντας εκ των υστέρων βέβαια) θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν προφανής. Ότι τον καταλάβαινες με γυμνό μάτι και χωρίς αντι-ντόπινγκ κοντρόλ. Όπως ισχυρίζονται επικριτές του ότι συνέβαινε από τις αντιδράσεις του εντός κι εκτός γηπέδου…
Ακόμα και η ιστορικότερη… προθέρμανση όλων των εποχών (αυτή που είχε κάνει στο Μόναχο τον Απρίλη του 1989 ως παίκτης της Νάπολι) χρησιμοποιείται ως επιχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ανεπανάληπτο σόου με τα λυμένα παπούτσια, την επίδειξη τεχνικής και τις επαφές της μπάλας στους ρυθμούς του «Life Is Life» το επικαλούνται κι αυτό κάποιοι ως ένδειξη χρήσης κοκαΐνης.
Το ίδιο συμβαίνει όμως και με άλλα (όχι τόσο εμβληματικά) στιγμιότυπά του πριν την έναρξη κάποιου αγώνα.
Όπως αυτά που στριμώχνονται σε ένα video 58 δευτερολέπτων με τον ειρωνικό τίτλο «ο Μαραντόνα προπονούταν με αυτόν τον τρόπο και κανένας δεν υποψιαζόταν ότι ήταν υπό την επήρεια του… Λευκού Χρυσού».
Και το υπονοούμενο ότι οι νευρικές ή υπερβολικά ενθουσιώδεις κινήσεις, οι κωλοτούμπες, τα «βαρελάκια», τα ζογκλερικά και οι έντονοι πανηγυρισμοί μαρτυρούν πως ήταν… high.
Όπως και να ‘χει, ακόμα και αλήθεια να εμπεριέχει αυτή η διαπίστωση, ένα είναι βέβαιο:
H κοκαΐνη μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα, αλλά όχι να μετατρέψει από μόνη της κάποιον σε ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα.
Το μπρίο και η αλεγκρία του Μαραντόνα ήταν ολοφάνερη στον τρόπο του παιχνιδιού του απ’ όταν ξεκίνησε ακόμα την καριέρα του.
Και για καθέναν που σε αυτά τα στιγμιότυπα βλέπει έναν φουριόζο ντοπαρισμένο, υπάρχουν χιλιάδες που βλέπουν κάτι άλλο:
Ένα παγκόσμιο είδωλο να χαίρεται την μπάλα με τον ίδιο τρόπο που το έκανε πιτσιρικάς στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες…