Έμοιαζε ειρωνικό και όμως ήταν αλήθεια. Πέρασε στα ψιλά καθώς η έλευση του Μαρσιάλ υπήρξε τόσο εκκωφαντική που δεν άφηνε περιθώριο και χώρο για άλλο θέμα και άλλη συζήτηση αλλά οι παρατηρητές των λεπτομερειών είχαν να το λένε: μόλις λίγες ώρες προτού διαρρεύσει πως ο πρώην άσσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έρχεται στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΚ, ο Ματίας Αλμέιδα έθετε δημοσίως, ακριβώς μετά το ματς της ΑΕΚ με τον Βόλο, έναν (πολυτελή) προβληματισμό του: «Το ρόστερ είναι πολύ μεγάλο για τα γούστα μου».
Ο προβληματισμός του Αργεντίνου για το πως θα διαχειριστεί τόσους πολλούς παίκτες για τόσες λίγες θέσεις μεσοεπιθετικά (για τις αμυντικές θέσεις η κουβέντα στην ΑΕΚ είναι η ακριβώς ανάποδη…) ήταν μεν εύλογος αλλά εδώ που τα λέμε όχι τόσο πειστικός συγκεκριμένα για την επιθετική γραμμή της ομάδας. Εκεί άλλωστε υπήρχε μόνο ο ευπαθής Λιβάι Γκαρσία και μέχρι την έλευση του Πιερό ο… κανένας. Αλλά ακόμα και αυτή η τελευταία δεν γέμισε και με μεγάλο ενθουσιασμό τον κόσμο της ΑΕΚ: σε ένα καλοκαίρι που ακούστηκαν ονόματα για την επίθεσή της όπως αυτά του Κορέα, του Ντεπάι και του Φοφανά, ένας κάποιος Πιερό ισοδυναμούσε με ένα μίνι ξενερωματάκι.
Την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, ο επιθετικός από την Αϊτή μετράει δύο γκολ σε τρεις εμφανίσεις. Και τα δυο με τρόπο καρμπόν: σέντρα του Ρότα από τα δεξιά, κεφαλιά από τον θηριώδη επιθετικό, η μπάλα στα δίχτυα. Το δεύτερο εκ των δυο σε πολύ πιο αστραφτερό ματς: κόντρα στον Παναθηναϊκό, στο μεγάλο ντέρμπι της αγωνιστικής, σε ένα ματς που η ΑΕΚ ήθελε πάρα πολύ την νίκη μπας και φύγει από μια τροχιά συνεχόμενης μουρμούρας και εσωστρέφειας.
Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του σούπερσταρ Λαμέλα πήρε αναβολή στο ντέρμπι αυτό, οι εκτιμήσεις πως ο Μαρσιάλ θα μπορούσε να είναι έτοιμος ακόμα και να παίξει αποδείχθηκαν υπεραισιόδοξες αλλά εν τέλει, ο ταπεινός Πιερό έκανε τη δουλειά με τον τρόπο που ξέρουν να την κάνουν αυτοί οι αντιεμπορικοί, παλιομοδίτικοι φορ σαν και του λόγου του: αθόρυβα, επαγγελματικά, αποτελεσματικά. Πάνω από όλα αυτό: αποτελεσματικά. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς σπαταλημένες ευκαιρίες: επίκαιρη θέση μέσα στο κουτί, ένα άγγιγμα, γκολ, τελεία.
Και δεν ήταν μόνο αυτό: το 2-0 προκύπτει από ένα πέναλτι που ο Πιερό κερδίζει σε μια από τις πολλές μονομαχίες που δίνει μέσα στην περιοχή του Παναθηναϊκού. Ο τίτλος του MVP στο μεγάλο ντέρμπι της Αθήνας δικαιωματικά πάει στο σπίτι του. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι βέβαιο, είναι η μοίρα επιθετικών με το στιλ του: μόλις κοπάσουν τα πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη της ΑΕΚ, η συζήτηση τριγύρω της θα διαμορφωθεί εκ νέου από πιο εμπορικά ονόματα.
Πότε θα επιστρέψει με τον Λαμέλα; Να πωληθεί ο Λιβάι ή να τον κρατήσουμε για να βγάζει μάτια όποτε δεν είναι τραυματίας; Ο Μαρσιάλ θα μας βγει.. Σισέ ή Μαρσέλο; Ο Περέιρα θα βγάλει ενενηντάλεπτο και μάλιστα, χωρίς εμφανή διαχείριση δυνάμεων εντός του ματς ή θα τον έχουμε για ποιοτικά μισάωρα; Μέχρι ο ακούραστος, λίγο ατσούμπαλος, κομματάκι αργός και έξω από κάθε hot συζήτηση επιθετικός της, την ξελασπώσει εκ νέου κάνοντας με τον πιο απλό τρόπο αυτό που αποτελεί την βαθιά ουσία της μπάλας.
Στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου θα υπάρχει πάντα μια θέση για αυτούς τους one touch φορ, αυτούς που δεν πήγε κανείς στο αεροδρόμιο για την πάρτη τους, εκείνους που δεν έχουν φανταχτερές ενέργειες για χάιλαϊτς που να γεμίζουν βιντεάκια στο youtube, αλλά χωρίς αυτούς -το ξέρουν άπαντες- νίκες, τίτλοι, επιτυχίες δεν έρχονται. Για φορ σαν τον MVP του πρόσφατου ΑΕΚ-Παναθηναϊκός.