Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ ήταν πάντα μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ένας παίκτης όχι ο πιο ταλαντούχος, όχι ο πιο αθλητικός, όχι ο πιο φινετσάτος, που κατάφερε όμως κάτι ξεχωριστό: Nα γίνει one of a kind. Μια κατηγορία μόνος του: Της… μόνιμα «χρυσής αλλαγής»! Την εποχή που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έχανε στο 90’ και ο αντίπαλος φοβόταν μήπως… χάσει ο ίδιος, ο Νορβηγός υπήρξε σύμβολο της νοοτροπίας «δεν παραιτούμαστε ποτέ».
Με το γκολ που πέτυχε λοιπόν στη Βαρκελώνη, σφραγίζοντας τη δραματικότερη ανατροπή που έγινε ποτέ σε τελικό Champions League, έγινε μια από τις πιο λατρεμένες φυσιογνωμίες στην ιστορία του συλλόγου. Με πάμπολλα από τα συνολικά 126 τέρματά του (σε 366 συμμετοχές) «ξελάσπωσε» την ομάδα. Με τους 12 τίτλους που πανηγύρισε (σε 11 χρόνια στο «Ολντ Τράφορντ») θεωρήθηκε ισάξιο μέλος της απίθανης ομάδας που σάρωσε τα πάντα μετά τα 90s.
Κι όμως: Τη μεγαλύτερη προσωπική αποθέωση την κέρδισε με μια… κόκκινη κάρτα! Την ιστορική που αντίκρισε σ’ ένα ματς με τη Νιούκαστλ το 1998!
Λίγο πριν το τέλος του πρωταθλήματος λοιπόν η Γιουνάιτεντ κυνηγούσε την πρωτοπόρο Άρσεναλ. Υποδεχόμενη την ομάδα του Κέβιν Κίγκαν δεν είχε κανένα περιθώριο για απώλειες. Παρόλα αυτά, δυο λεπτά πριν τη λήξη, βρισκόταν κολλημένη στο 1-1. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έφτασε κατάφατσα με μια καταστροφική ήττα:
Έπειτα από μια δική της εκτέλεση κόρνερ, η Νιούκαστλ έβγαλε αντεπίθεση. Με όλους σχεδόν τους παίκτες της ανεβασμένους για το γκολ της λύτρωσης, ο Ρομπ Λι ξεχύθηκε ολομόναχος προς το δικό της μισό. Ώσπου ο Σόλσκιερ είπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ή μάλλον στα πόδια του. Ή μάλλον τα… πόδια του αντιπάλου στα χέρια του!
Με το ένστικτο λοιπόν και τη διορατικότητα που τον έκανε τόσο πολύτιμο σκόρερ, ο Νορβηγός κατάλαβε ότι κάτι θα πάει στραβά. Κάνοντας ένα ανεπανάληπτο σπριντ, έφτασε κοντά στον Λι. Και «κλαδεύοντας» τον με μια ανεπανάληπτα κυνική καρατιά (ώστε να μη σκοράρει), αντίκρισε τη μοναδική κόκκινη της καριέρας του…
Η έκφραση «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» (η οποία του είχε αποδοθεί για τα γκολ του) μόλις είχε πλησιάσει στην κυριολεκτική επιβεβαίωσή της. Αντίπαλοι παίκτες και οπαδοί τον πέρασαν πριονοκορδέλα για την ενέργεια του και το ρίσκο να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό. Η αυτοθυσία όμως για την ομάδα του -η λογική να κάνει ό,τι χρειαζόταν ώστε να την υπερασπιστεί- τον έκαναν ν’ αντιμετωπιστεί ως ήρωας:
Οι εξέδρες σηκώθηκαν όρθιες και του χάρισαν δυνατό χειροκρότημα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ τον πλησίασε να του χαϊδέψει το κεφάλι, ακούγοντας τη φράση «I had to» (έπρεπε να το κάνω). Ο Ρόι Κιν πιθανότατα είχε δακρύσει από συγκίνηση (ή και από ζήλεια που δεν είχε κάνει ο ίδιος τέτοιο fatality). Όλοι ενθουσιάστηκαν και εκτίμησαν την ενέργειά του εκτός από έναν: Τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον…
Στ’ αποδυτήρια μετά τη λήξη ο Σκωτσέζος καθόλου δεν συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν αυτοθυσία, εκείνος έβλεπε έναν τρόπο προσέγγισης του παιχνιδιού που δεν ταίριαζε στον ίδιο και τον σύλλογο. Και αφού του τα έψαλε (βάζοντας και πρόστιμο τους μισθούς δυο εβδομάδων) οδήγησε τον Σόλσκιερ να δηλώσει έπειτα από χρόνια:
«H κατσάδα που έφαγα μετά το παιχνίδι και ο λόγος που μου την έκανε ήταν σωστά. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θέλει κανείς να νικά με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι στη φιλοσοφία της. Οι οπαδοί όμως το λάτρεψαν»…
