Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μοιάζει πάντοτε επίκαιρο. Στο άκουσμά του (ειδικά αν είσαι άνω των 30) ανατριχιάζεις. Ανακαλείς μνήμες, αναπολείς εποχές, γυρνάς στα παιδικά σου χρόνια. Γιατί ακόμα κι αν δεν είσαι ποδοσφαιρόφιλος, συμφωνείς σ’ ένα πράγμα: Ελάχιστα πράγματα μπορούν να συναγωνιστούν το… κοκτέιλ συγκίνησης και νοσταλγίας που προσφέρει το μουσικό σήμα της «Αθλητικής Κυριακής»!
Το εύθυμο, ξεσηκωτικό και εύρυθμο κομμάτι δεν έχει ταυτιστεί απλά με την πιο ιστορική αθλητική εκπομπή. Αλλά έχει γίνει trademark μιας ολόκληρης εποχής και σε κοινωνικό (εκτός από ποδοσφαιρικό) επίπεδο. Πόσοι γνωρίζουν όμως ότι άλλος ήταν ο λόγος που γράφτηκε; Και ότι δεν προοριζόταν για το θρυλικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης;
Στα μέσα λοιπόν της δεκαετίας του ’60 η τηλεόραση αποτελούσε είδος πολυτελείας. Ο κόσμος συνωστιζόταν έξω από τα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών για να ξεκλέψει έστω κάποιες ματιές. Και χωρίς υπερβολή, η επιθυμία του να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο έπαιξε κομβικό ρόλο στο να βρεθεί σταδιακά το «μαγικό κουτί» στα σαλόνια των σπιτιών.
Ήταν τέτοια η κάψα για αθλητικό περιεχόμενο που στα δυο κρατικά κανάλια εμφανίστηκαν ισάριθμες εκπομπές. Και μάλιστα είχαν και το ίδιο όνομα: «Ματιές στα σπορ». Εκείνη λοιπόν του ΕΙΡ (η άλλη ήταν στην ΤΕΔ) μετεξελίχθηκε στην «Αθλητική Κυριακή»: Με παρουσιαστή τον μορφωμένο, ευγενή και ταυτόχρονα γνώστη του ποδοσφαίρου, Γιάννη Διακογιάννη…
Όπως ήταν εύλογο βάσει της επιτυχίας της, η εκπομπή προσέλκυσε χορηγούς. Και με το τσιγάρο να είναι της μόδας εκείνη την εποχή, το ποιος θα βάλει την καλύτερη διαφήμιση στην «Αθλητική Κυριακή» έγινε αντικείμενο ανταγωνισμού των μεγάλων καπνοβιομηχανιών της χώρας.
Εντέλει χορηγός έγιναν τα τσιγάρα «Άσσος Φίλτρο» (την ώρα που οι «Ματιές στα σπορ» της ΥΕΝΕΔ είχαν σπόνσορα τον Κεράνη). Και κάπου εκεί έγινε η… καραμπόλα μέσω της οποίας καθιερώθηκε το μουσικό σήμα της «Αθλητικής Κυριακής».
Το συγκεκριμένο κομμάτι λοιπόν είναι σύνθεση του Χρήστου Λεοντή: Ενός από τους καλύτερους και σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Μόνο που το έγραψε κατά παραγγελία (όχι για την εκπομπή, αλλά) για μια διαφήμιση του Παπαστράτου! Και όταν η χούντα απαγόρευσε τη διαφήμιση 1,5 χρόνο μετά, επιλέχθηκε να ντύσει μουσικά την εκπομπή της οποίας η εταιρεία ήταν χορηγός.
Το ακόμα καλύτερο; Ούτε ο Γιάννης Διακογιάννης, ούτε ο ίδιος ο Χρήστος Λεοντής ενημερώθηκαν γι’ αυτό! Ο πρώτος νόμιζε πως ήταν κάποιο απόσπασμα από ξένο κομμάτι ή έργο ξένου καλλιτέχνη. Και ο δεύτερος το άκουσε από την τηλεόραση και δεν πίστευε στ’ αυτιά του!
Πιθανολογείται μάλιστα ότι η συγκεκριμένη κίνηση είχε πολιτικό υπόβαθρο. Κατά την κρίση πολλών, η απόκρυψη του ονόματος του συνθέτη οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν γνωστή η τοποθέτησή του ως αριστερός. Και είναι γνωστό ότι η χούντα ακολουθούσε τακτικές… εξαφάνισης σε τέτοιες περιπτώσεις. Το επιβεβαιώνουν δεκάδες τραγούδια, ποιήματα και βιβλία που χαθήκαν η έμειναν στην ανωνυμία εξαιτίας της συγκεκριμένης τακτικής.
Κάπως έτσι η αλήθεια για το ποιος ήταν ο σύνθετης του θρυλικού σήματος της «Αθλητικής Κυριακής» μαθεύτηκε πολλά χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας. Όταν είχε πάρει ήδη πια τη θέση του ως ένα από τα πιο θρυλικά και ταυτόχρονα νοσταλγικά ακούσματα όλων των εποχών…