Τα πράγματα πριν την έναρξη του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ ήταν πάρα πολύ συγκεκριμένα για τα δύο αγωνιστικά στρατόπεδα: ο Ντιέγκο Αλόνσο είχε πάρει αγκαλιά την πολύ καλή του φίλη, κατά δήλωση του ιδίου, και δεν την άφηνε να φύγει με τίποτα (την πίεση), καθώς πιθανό αρνητικό αποτέλεσμα θα τον έστελνε από εκεί που ήρθε. Σημαντική παράμετρος; Ότι το εισιτήριο θα ήταν μίας διαδρομής και δε θα είχε επιστροφή προς την Αθήνα.
Στον αντίποδα, και για τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είχαν αρχίσει ν’ ακούγονται ορισμένοι ψίθυροι, παρά το γεγονός πως πριν από σκάρτο μισό χρόνο είχε φέρει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στον Πειραιά. Η μεσοβδόμαδη εμφατική νίκη επί της Μπράγκα τον έκανε, πάντως, να αισθάνεται πολύ καλύτερα στην, πάντα ηλεκτρική, καρέκλα του προπονητή.
Μ’ αυτά δεδομένα ήταν… δεδομένο πως αυτό το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός δε θα έβριθε ακριβώς από ποδοσφαιρική ποιότητα, καθώς ο Γιάννης θα φοβόταν το θεριό, τη στιγμή που ακριβώς το ίδιο θα έκανε και το θεριό στη θέα του Γιάννη.
Οι γηπεδούχοι, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν καλύτεροι, πράγμα λογικό για μια ομάδα που παίζει για την «ύπαρξή» της. Κάτι η αποχώρηση του Ιωαννίδη, ωστόσο, κάτι η πολύ περίεργη φάση σχεδόν με τη λήξη του ημιχρόνου και η ιδέα της ισοπαλίας (μ’ ένα σκεπτικό του στιλ «Πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα») άρχισε να γίνεται από ανεπιθύμητη πιθανότητα μια ρεαλιστική πιθανότητα.
Οι φιλοξενούμενοι, από την άλλη, μάλλον ξεκίνησαν με προσέγγιση να μη δεχτούν γκολ και να διασφαλίσουν, έστω, το «Χ», όμως όσο περνούσε η ώρα καθίστατο σαφές πως ο Μεντιλίμπαρ ήθελε τη νίκη και οι αλλαγές του προς αυτήν την κατάσταση κινήθηκαν.
Εν τέλει, μηδέν εις το πηλίκο: 0-0 και… αυτό ήταν.
Το ντέρμπι δεν επιδέχεται περαιτέρω κριτικής- παρά το γεγονός πως στις καθυστερήσεις χρειάστηκε μία εκπληκτική διπλή απόκρουση του Λοντίγκιν για να μην αλλάξει το σκορ- όχι γιατί ήταν ένας κακός αγώνας, αλλά γιατί υπήρξε φοβερά ισορροπημένος και δεν μπορεί (ή καλύτερα δεν αξίζει) να υπεραναλυθεί.
Εκείνο που αξίζει σίγουρα να ειπωθεί είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει ο προπονητής του Ολυμπιακού στους μικρούς του συλλόγου (Κωστούλας και Μουζακίτης που ήταν αμφότεροι πολύ καλοί), σε μία τακτική επιλογή που δεν μπορεί παρά να γεμίζει ελπίδα όσους δε φορούν οπαδικές παρωπίδες.
Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση και μένει να φανεί αν ο Αλόνσο θα παραμείνει στη θέση του ή όχι, ο Ολυμπιακός… δεν έπαθε και τίποτα.
Το βασικό συμπέρασμα του παιχνιδιού, όμως, ήταν ένα.
Και δεν έχει να κάνει μόνο με τους «αιώνιους», αλλά είναι ένα συνολικό συμπέρασμα μετά από εφτά αγωνιστικές: φαβορί στο πρωτάθλημα δεν υπάρχει, ανεξαρτήτως του τι θέλει να πιστεύει και να γράφει ο οποιοσδήποτε.
Η ΑΕΚ γνώρισε την πρώτη της ήττα χθες και έπεσε από την κορυφή, ο ΠΑΟΚ- η μάλλον καλύτερη ομάδα μέχρι τώρα στη λίγκα- για να κερδίσει τον Λεβαδειακό έφτυσε ασπρόμαυρο αίμα (και χρειάστηκε οι γηπεδούχοι να χάσουν πέναλτι πρώτα…), ο Παναθηναϊκός δεν πείθει ούτε τον εύπιστο Θωμά και ο Ολυμπιακός των 100 χρόνων οσονούπω δεν είναι πως έχει μπει ακριβώς με το πόδι στο γκάζι.
Ή μήπως ξεχάσατε ήδη πως ο Άρης, η επιτομή του «από το πουθενά», το βράδυ του Σαββάτου φιγουράριζε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας;
Εν ολίγοις: και η φετινή Superleague αναμένεται να εξελιχθεί σε μία κούρσα για 4, ου μην και για 5, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο των τελευταίων ετών.
Ποιο είναι αυτό; Το πιο αμφίρροπο και συναρπαστικό πρωτάθλημα του πλανήτη γη! Εκτός κι αν στην Αγγλία έχει 4-5 υποψήφιους για το πρωτάθλημα ή στην Ισπανία και δεν το ξέρουμε.
Ναι, εντάξει, δεν χρειάζεται καν να το πείτε: το επίπεδο και η ποιότητα δεν είναι κι από το πάνω ράφι. Αλλά…
Αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας ρε παιδιά. Έτσι δεν είναι;