Είναι Κυριακή απόγευμα. Έχει ωραίο καιρό. Ήλιο. Η αγαπημένη σου ομάδα παίζει ντέρμπι. Δεν έχεις NOVA ή Cosmote για να το δεις σπίτι. Αποφασίζεις να πας με φίλο στην καφετέρια στην πλατεία. Είσαι σίγουρος γι΄αυτό; Έχεις πάρει κάποιο λεξοτανίλ; Ένα βιβλίο διαλογισμού; Έχεις κάνει μια γιόγκα ή ρέικι πιο πριν βρε αδερφέ; Γιατί αν δεν έχεις πάρει προφυλάξεις ετοιμάσου να παίξεις πινγκ πονγκ με τα νεύρα σου. Ο ένας τύπος χειρότερος από τον άλλον. Θα τους δεις γύρω σου σαν τα όρνια στην καφετέρια ή το σουβλατζίδικο που θα δεις το ματς.
Η γκαντεμόσαυρα από την απέναντι πλευρά
Δεν κάθεται από την αρχή στην καφετέρια. Εμφανίζεται πάντα στο ημίχρονο. Σαν τα σαλιγκάρια. Εκεί που η ομάδα σου είναι στο 0-0 ή μπορεί να χάνει από τους Τσουρουκάδες F.C., πετάγεται με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στην πόρτα. «Δεν θα κάτσω πολύ. Ήρθα να δω το σκορ και φεύγω». Και ψεύδεται και συνουσιάζεται. Γιατί ξέρει επακριβώς τι έχει γίνει στο ματς. Γι΄αυτό ήρθε. Θα φύγει στο 50 και θα εμφανιστεί ξανά στο 88 μόνο αν δεν έχει αλλάξει το σκορ. Θέλει μόνο να κοροϊδέψει και τίποτα άλλο. Έχει φαλάκρα στο κέντρο, πυκνό μαλλί στα αναχώματα, κατακίτρινα δόντια, ίσως τ1ρώει σουβλάκι με τζατζίκι και η φάτσα του είναι πιο εκνευριστική από τη φωνή της Στέλλας Μπεζαντάκου
Ο εξωτερικά ήρεμος τύπος που είναι ηφαίστειο μέσα του
Αν τον παρακολουθήσεις κρυφά στο σπίτι του να βλέπει μπάλα θα ακούσεις εφευρετικά μπινελίκια και κατάρες. Όταν βγαίνει έξω κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συγκρατηθεί. Μέσα του βράζει και έξω του αρκείται απλώς σε ξεφυσήματα και βογκητά. Το ζενίθ της έξαρσης του είναι ένα 50% δυνατό-50% σιγανό «άει σιχτίρ». Στο τέλος του ματς βγαίνει έξω να τον χτυπήσει ο αέρας και ρίχνει κλωτσιά σε κάποιο πεζούλι. Είναι σχεδόν πάντα κάτω από 30 και ο λόγος που συγκρατείται βρίσκεται στην συνείδηση ότι πρόκειται περί ξεφτίλας να φωνάζεις χωρίς νόημα για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Ο γέρος που δεν ξέρει καλά τα ονόματα και εξυμνεί ακόμα τον Δομάζο/Κούδα/Ιβ/Μαύρο
Λογικά σε καμιά δεκαετία θα είναι είδος υπό εξαφάνιση αυτή η κατηγορία. Και καλύτερα να μην επιβιώσει στην επόμενη γενιά. Δεν έχει ποτέ σταθερή παρέα, μεταφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι, όλοι τον φωνάζουν κοντά τους. Άλλοι για να σπάσουν πλάκα με την γραφικότητα του, άλλοι γιατί τον έχουν πρότυπο.
Ο «έχω παίξει μπάλα εγώ και ξέρω, αν δεν είχα σπάσει το δαχτυλάκι μου, θα έπαιζα σεντερφόρι Πανιώνιο»
Άλλο ένα χαμένο ταλέντο. Κλαίει γοερά το αθλητικό στερέωμα της χώρας που δεν τον γνώρισε για τα καλά. Θεωρεί πως κάθε κίνηση στο ποδόσφαιρο είναι απλή. «Σπάσε δεξιά τη μπάλα ρε Μανθάτη αγόρι μου», «Εκεί σουτάρουν με εξωτερικό φάλτσο ρε Κλωναρίδη» είναι κάποιες επωδοί που παίζουν με κασετούλα. Όπως ο Κώστας Καρράς στην Παριζιάνα.
Ο μηδενιστής. Όχι ο ράπερ.
Δεν του αρέσει τίποτα. Δεν είναι ικανοποιημένος ποτέ. Παίζει η ομάδα με ξένους; Τους βρίζει. Μισθοφόρους τους ανεβάζει, χρέπια τους κατεβάζει. Βάζει μέσα ο προπονητής κάτι ταλεντάκια από την ακαδημία; Απανωτά τα «έλεος». Αυτός ο τύπος κάθε βδομάδα ζητάει την απόλυση του κόουτς και στο τέλος κάθε ματς πανηγυρίζει τις νίκες. Το επόμενο πρωί λέει πάντα «Διώχτε τον πια». Έτσι, με «χ». Της αγανάχτησης!
Ο ματσό εθνικιστής που νομίζει ότι έχει χιούμορ
Ερντογάν, έλα να μας κάνεις ναζάκια στα Ίμια τώρα. Ναι φίλοι μου, ακούστηκε χθες το βράδυ σε σουβλατζίδικο στο Κουκάκι, κατά τη διάρκεια του Οσμάνλισπορ-Ολυμπιακός. Έχει απόλυτο δίκιο ο φίλος. Ο Ερντογάν έχει κάνει το σκατό του παξιμάδι με το τελείωμα του Ελγιουνούσι. Που και που θα αποκαλέσει κανέναν μαύρο ως πίθηκο και κάποιον άλλο αδερφή. Το διπλό χτύπημα που δίνει αυτός ο τύπος έγκειται στην πεποίθηση του πως διαθέτει τρομερό χιούμορ. Η ατάκα με τον Ερντογάν είναι το διαπιστευτήριο του.
Ο μπινελίκιας
Έχει περάσει πριονοκορδέλα την εντεκάδα των αντιπάλων, τον προπονητή, τη μάνα τους, τον πατέρα τους, μια θεία τους από το χωριό, το πρώτο τους κατοικίδιο, ένα μεταχειρισμένο αμάξι που παρέδωσαν τις πινακίδες και κάτι κακομαγειρεμένες μπάμιες που έφαγαν πριν μερικά χρόνια. Δεν έχει ποικιλία στα μπινελίκια. Μένει σταθερά στις 4 γραμμές του γηπέδου. Το «γ» και το «μ» είναι τα δύο πρώτα στην αλφάβητο του.
Η παρέα όλων των παραπάνω
Αν πίστευες ότι το χειρότερο είναι ένας τύπος από τους παραπάνω ξέχωρα, που να τους δεις σε ένα τραπέζι. Αφαίρεσε τον ήρεμο πιτσιρικά. Βάλε όλους τους άλλους που έχουν άθροισμα ηλικίας πάνω από 250 και κιλών πάνω από 450. Αν αντέξεις πάνω από 10 λεπτά μαζί τους, παίρνεις Νόμπελ Ειρήνης και Φυσικής!