Σύμφωνοι. Και τώρα βλέπουμε παιχταράδες. Μόνο που αυτοί πάνε κατά βάση μόνο προς δύο κατευθύνσεις. Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Που δεν έχουν καμία σχέση με τον εγχώριο – ας τον πούμε – ανταγωνισμό, λογικό καθώς μιλάμε για τις 2 πιθανότατα κορυφαίες ομάδες στην Euroleague αυτή τη στιγμή. Αν γυρίσουμε όμως το χρόνο πίσω στα 90’s, θα διαπιστώσουμε πως ήταν το σύνολο της Α1, το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και το λέμε δίχως ίχνος σοβινισμού αλλά απλά γιατί έτσι ήταν, γεμάτο με πολύ καλούς μπασκετμπολίστες. Που είχαν κάτι να πουν ακόμα και μες την… τρέλα τους. Όπως ο “Elevator” κατά κόσμον Χάρολντ Έλις.
Το παρατσούκλι του, Ασανσέρ στο πιο…. ελληνικό. το όφειλε στο απίστευτο άλμα του, στα θεαματικά του καρφώματα. Αν το καλοσκεφτούμε πάντως περιέγραφε ταμάμ και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματά του. Μια πάνω, μία κάτω. Αν θόλωνε το μάτι του, και αυτό κάθε άλλο παρά σπάνια συνέβαινε, καλύτερα να μην ήσουν δίπλα του. Το καταλάβαμε με τη μία, ούτε μήνα δεν είχε στα μέρη μας όταν πλακώθηκε με τον ΜακΝτάνιελ που έπαιζε τότε στον Ηρακλή και τιμωρήθηκε με 2 αγωνιστικές.
Αυτό, όμως, ήταν ως και πταίσμα. Είχε και πολύ χειρότερο. Ο (καημένος ο) Ντίνος Αγγελίδης το διαπίστωσε στην πράξη. Και ήταν και συμπαίκτες! Στον Άρη. Την πρώτη ομάδα δηλαδή από τις τρεις συνολικά που έπαιξε ο Αμερικανός στη χώρα μας. Το κακό συνέβη τη σεζόν 1995-96. Σε μια προπόνηση δύο ημέρες πριν το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, οι δύο τους έπαιζαν ο ένας τον άλλον πολύ σκληρά στο εσωτερικό διπλό. Μόνο που αυτό το θεωρητικά καλοδεχούμενο «τα δίνω όλα» ήταν πολύ οριακό. Και η εύθραυστη ισορροπία δεν κράτησε. Σε μια φάση, ο Έλληνας άσος χτύπησε με αγκωνιά στο στόμα τον Έλις. Αυτός μόλις είδε να τρέχει αίμα, «τρελάθηκε». Επιτέθηκε στον Αγγελίδη, τον γρονθοκόπησε και του προκάλεσε διπλό κάταγμα στην κάτω γνάθο, στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο. Και να σκεφτεί κανείς πως νωρίτερα στη σεζόν, σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Μπεσίκτας, είχε βάλει το κορμί του ασπίδα για τον Έλληνα συμπαίκτη του όταν κάποια στιγμή απειλήθηκε θερμό επεισόδιο με τους απέναντι.
Μετά από τόσο σοβαρό παράπτωμα, όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά, ο Αμερικανός κινδύνευε σοβαρά με διακοπή συμβολαίου. Αλλά μόλις επέστρεψαν οι σφυγμοί στο νορμάλ και έφυγε η… θολούρα από το μυαλό, φέρθηκε σωστά και έξυπνα. Ζήτησε τάχιστα συγγνώμη από τον Αγγελίδη, καθώς και από όλη την ομάδα.
Και μετά, στο γήπεδο, ήταν εκπληκτικός. Με 30 πόντους, 10 ριμπάουντ και 5 κλεψίματα, στην καλύτερή του πιθανότατα εμφάνιση στην Ελλάδα με τον Άρη, ήταν ο καταλύτης για να έρθει η νίκη με 86-74 επί του ΠΑΟΚ, ο κόσμος των «κιτρίνων» στην κερκίδα παραληρούσε από χαρά, και ειπώθηκαν διάφορα συνθήματα που κάνουν ρίμα με το «Έλις» αλλά για λόγους (αυτό)λογοκρισίας θα αποφύγουμε να αναπαράγουμε τώρα.
Πάντως ο Χάρολντ Έλις δεν συνέχισε στη Θεσσαλονίκη μετά το καλοκαίρι. Παρά τις καλές στατιστικές του (19,4 πόντοι και 11,6 ριμπάουντ ανά ματς), παρότι ήταν ένας καταπληκτικός αμυντικός. Περισσότερο τότε δεν έφταιξε ο χαρακτήρας του, αν και σίγουρα έπαιξε ρόλο. Η ενόχληση είχε να κάνει κυρίως με το ότι δεν ήταν αυτός που έπρεπε στα πλέι οφ, κάποιοι τον είπαν ως και αδιάφορο, αν και η συλλογική μνήμη των φαν του Άρη, κράτησε σε βάθος ετών μόνο τις καλές στιγμές και αυτό κάπως ξεχάστηκε.
Μετά τη φυγή του από τους Κίτρινους, συνέχισε να… επιμένει ελληνικά. Πήγε στον Απόλλωνα Πάτρας. Κάνοντας ξανά καλή σεζόν. Με 18,2 πόντους και 6,5 ριμπάουντ μέσο όρο, 2,4 κλεψίματα ανά αγώνα (πρώτος σε όλη την Α1), κέρδισε και στο διαγωνισμό καρφωμάτων στο All Star Game. Ούτε στην αχαϊκή πόλη μακροημέρευσε, ωστόσο. Και σίγουρα, για να συμβεί αυτό, έπαιξε κομβικό ρόλο ο αυτοκαταστροφικός και οξύθυμος χαρακτήρας του. Πάμπολλες οι διηγήσεις που τον ενέπλεκαν σε διάφορα περίεργα σκηνικά στα μπαρ της πόλης, ενώ στα επεισόδια που έγιναν γνωστά ήταν ένα ξύλο που έπαιξε με δύο πορτιέρηδες ενός κλαμπ. Ναι, ναι, ξανά και πάντα αυτή η μόνιμη αδυναμία του να κοντρολάρει τα νεύρα του.
Στη χώρα μας έμελλε να έρθει ακόμα μια φορά. Για το Ηράκλειο, στο οποίο και έπαιξε την αγωνιστική περίοδο 1998-99. Δεν ήταν πάντως μια πετυχημένη συνεργασία. Μόλις 10 αγώνες κατέγραψε (15,2 πόντοι και 5,3 ριμπάουντ οι μέσοι όροι του) με τον κόουτς Βαγγέλη Αλεξανδρή δεν έκαναν ποτέ χωριό – καλά μαντέψατε, ο χαρακτήρας του Χάρολντ Έλις είχε κάνει ξανά τη ζημιά του.
Αυτό ίσως του στέρησε να κάνει κάτι πιο σημαντικό στο ΝΒΑ, όπου και πέρασε από Λος Άντζελες Κλίπερς (πριν από τον Άρη) και Ντένβερ Νάγκετς (πριν από το Ηράκλειο). Γενικώς τον ακολουθούσε η φήμη του τρομερά αθλητικού παίκτη, με έφεση στα ριμπάουντ και στα κλεψίματα, ενώ διακρινόταν και για το θέαμα που προσέφερε. Ωστόσο ποτέ δεν ήταν κλασικός σουτέρ, ενώ κυρίως οι ομάδες τον απέφευγαν ή δεν τον κράταγαν επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα του. Είναι ένα βάσιμο ερώτημα πόσα πολλά παραπάνω θα είχε κάνει αν δεν ήταν τόσο «μανούρας», τόσο νευρικός.
Με το που αποσύρθηκε από τα παρκέ, παρέμεινε στο χώρο του μπάσκετ, αρχικά ήταν ανιχνευτής ταλέντων στις ΗΠΑ και θεωρούταν μάλιστα από τους τοπ. Τη σεζόν 2008-09 έφτασε ως το τεχνικό τιμ των Ντιτρόιτ Πίστονς, μετέπειτα είχε κατά σειρά διευθυντική θέση στο τμήμα scouting των Ορλάντο Μάτζικ και στους Νιου Γιορκ Νικς (διευθυντής αγωνιστικού προσωπικού).
Τον Οκτώβριο του 2023 γύρισε στη βάση του θα έλεγε κανείς, αναλαμβάνοντας Αθλητικός Διευθυντής στο Κολέγιο Μορχάουζ, όπου είχε ξεκινήσει την καριέρα του. Φανταζόμαστε θα είχε ηρεμήσει πια για τα καλά, είναι και 54 ετών άνθρωπος. Φανταζόμαστε…
