Το να είσαι σπουδαίος και να μην έχεις εχθρούς μοιάζει ανέφικτο. Ειδικά στην Ελλάδα η επιτυχία (σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής) είναι… εγγύηση για αντιπαλότητες. Για ανθρώπους που θα σου βάλουν τρικλοποδιές ή θα σε βλέπουν με μισό μάτι. Πόσω μάλλον αν ανήκεις σε κάποιο μισητό στρατόπεδο των «απέναντι». Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, μπορεί να το συμπεράνει κανείς με ασφάλεια: Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είναι ο πιο «οικουμενικός» παράγοντας του ελληνικού αθλητισμού.
Σε μια χώρα όπου το να είσαι με διαφορετική ομάδα απ’ αυτή που υποστηρίζει κάποιος άλλος μπορεί να γίνει ακόμα και λόγος δολοφονίας, ο ιστορικός ηγέτης του Παναθηναϊκού κατάφερε κάτι μη ρεαλιστικό: Να γιγαντώσει αγωνιστικά την ομάδα του. Να πανηγυρίσει πλήθος τίτλων. Να λατρευτεί από τους φίλους της ομάδας του. Και όλα αυτά κερδίζοντας τον σεβασμό και της πλειοψηφίας των αντίπαλων οπαδών.
Γιατί δεν ήταν μόνο η εξωστρέφεια του. Ο αυθορμητισμός και η μειλίχια έκφρασή του. Ήταν η αναγνώριση του πάθους που είχε για την ομάδα του. Η «καψούρα» που συνοψιζόταν σε φράσεις όπως η ιστορική: «Άλλοι τα παίζουν στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό. Η δική μου τρέλα είναι ο Παναθηναϊκός».
Αυτό που κυρίως ξεχώριζε όμως τον Παύλο ήταν ο σεβασμός για τον αντίπαλο. Και η προθυμία να βοηθήσει τον οποιονδήποτε ανεξαρτήτως χρωμάτων και προτιμήσεων. Είναι γνωστό εξάλλου (και καταγεγραμμένο στον Τύπο της εποχής) ότι υπήρξε από τους πρώτους που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στα θύματα της θύρας 7. Αμέσως μετά την τραγωδία της 8ης Φεβρουαρίου 1981 στο «Καραϊσκάκη» είχε βρεθεί στο Τζάνειο νοσοκομείο. Ανέφερε χαρακτηριστικά η «Αθλητική Ηχώ» της επόμενης μέρας:
«Ανάμεσα στους παράγοντες που έφτασαν στο Γενικό Κρατικό ήταν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, Σταύρος Νταϊφάς και ο τέως γενικός γραμματεύς του Παναθηναϊκού, Παύλος Γιαννακόπουλος, ο οποίος έθεσε στη διάθεση του νοσοκομείου όσα φάρμακα χρειαστούν οι τραυματίες φίλαθλοι και παράγοντες από το εργοστάσιο του ή εισάγονται από το εξωτερικό. Επίσης ο μεγαλέμπορος και βιομήχανος φαρμάκων κ. Π. Γιαννακόπουλος διαθέτει όση ποσότητα χρειαστεί ρευμακροτέξ (σ.σ. ονομασία φαρμάκου), που είναι υποκατάστατο του πλάσματος του αίματος».
Την ίδια ανθρωπιά εξάλλου, που σπάνια συναντιέται σε παράγοντες του δικού του οικονομικού βεληνεκούς, είχε δείξει και σε μια ακόμα περίπτωση που αφορούσε τον αιώνιο αντίπαλο: Όταν βοήθησε (χωρίς να το γνωρίζει κανείς μέχρι να το αποκαλύψει ο ίδιος) τον θρυλικό Αττίλιο.
Σε συνέντευξή του λοιπόν το 1997 στο «Φως των σπορ» είχε κάνει μια εξομολόγηση. Είχε εξηγήσει για την ιδιοσυγκρασία του: «Τα όνειρα όλα που είχα, με τη βοήθεια του Θεού, εκπληρώθηκαν. Τώρα εκείνο που μου έχει μείνει είναι να βοηθάω τους ανθρώπους. Και όποιος έχει την ανάγκη μου πραγματικά τον βοηθάω. Είναι πάντα ανοικτή η πόρτα μου για όλους. Χωρίς να σκέπτομαι αυτός που μου ζητάει βοήθεια σε τι Θεό πιστεύει».
Με αυτή την αφορμή λοιπόν θυμήθηκε το περιστατικό με τον εμβληματικό οπαδό του Ολυμπιακού. Και αποκάλυψε χαρακτηριστικά:
«Κι εδώ θα πω κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να πω ποτέ, αλλά είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για όσα σου λέω: Όταν ο περίφημος τρομπετίστας του Ολυμπιακού, ο Αττίλιο, ήταν βαριά άρρωστος, ζήτησε βοήθεια από τον Ολυμπιακό για εγχείρηση και δεν του την έδωσαν. Θέλεις να μάθεις ποιος του την έδωσε; Δεν χρειάζεται να σου πω. Καταλαβαίνεις…».
