Μοιάζει κάπως παράδοξο, αλλά είναι πραγματικότητα. Παρόλο που διαθέτει τον καλύτερο επιθετικό του πρωταθλήματος (ή τουλάχιστον τον πιο ακριβό), ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ενίσχυση στην επίθεση. Διότι η απουσία του Φώτη Ιωαννίδη και το διάστημα δυστοκίας που διένυσε πριν επανέλθει στα γκολ το έκαναν σαφές: Σεζόν που φιλοδοξεί να συνδυάσει πρωταθλητισμό με πορεία στην Ευρώπη δεν βγαίνει μόνο με έναν φορ υψηλότατου επιπέδου. Δεδομένου λοιπόν ότι τέτοιος δεν κρίνεται ο Αλεξάντερ Γερεμέγεφ, οι «πράσινοι» ψάχνουν για φορ.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Σωστά θεωρείται ότι ο Ιωαννίδης χρειάζεται ένα ποιοτικό back up. Σωστά βγαίνει το συμπέρασμα πως η εξάρτηση μόνο από έναν επιθετικό (όσο σπουδαίος κι αν είναι) κάνει προβληματική την παραγωγικότητα μιας ομάδας. Το αποδεικνύουν τα συνεχή 1-0 του Παναθηναϊκού, το αποδεικνύει ακόμα και η περίπτωση του φανταστικού Ελ Κααμπί στον αιώνιο αντίπαλο: Όσο καυτός κι αν παραμένει ο Μαροκινός, έχει δημιουργήσει δυσλειτουργία η διαπίστωση πως αν δεν σκοράρει εκείνος, ο Ολυμπιακός «μπουκώνει».
Βάσει λοιπόν (και) όλων των παραπάνω, πολύ καλά κάνει ο Παναθηναϊκός και αναζητά στράικερ. Το θέμα είναι πως δεν χρειάζεται έναν στράικερ οποιουδήποτε τύπου. Και σίγουρα όχι τον Κάρολ Σφιντέρσκι (που ακούστηκε ως βασικός υποψήφιος)…
Ο Πολωνός είναι ένας τιμιότατος επιθετικός. Το πέρασμά του από την Ελλάδα ήταν πετυχημένο και οι φίλοι του ΠΑΟΚ δικαίως τον αγάπησαν: Τα 35 γκολ με τη φανέλα της ομάδας τους (σε σύνολο 135 αγώνων) δεν ήταν ένας εντυπωσιακός απολογισμός, αλλά πολλά εξ αυτών ήταν καθοριστικά. Και φυσικά τα 11 τέρματα που έχει να επιδείξει με την εθνική Πολωνίας (έχοντας μπροστά του κοτζάμ Λεβαντόφσκι) είναι ένα ακόμη παράσημο.
Το θέμα ωστόσο δεν είναι η αξία του Σφιντέρσκι, το θέμα είναι τα χαρακτηριστικά του ως παίκτης. Και αν «κουμπώνουν» με αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Ο Πολωνός είναι παίκτης που δεν μπορεί ν’ αποδώσει μακριά από την περιοχή. Άντε να χρησιμοποιηθεί ως δεύτερος επιθετικός. Μπορεί λοιπόν να είναι ακόμα 27, αλλά μοιάζει φορ παλιάς κοπής:
Αυτός της μιας επαφής, που θα τελειώσει τη φάση και σπανιότατα θα τη δημιουργήσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Και αυτός που δεν μπορεί να τοποθετηθεί ούτε υπηρεσιακά στα άκρα: Η ντρίμπλα, η ταχύτητα, η διεισδυτικότητα και η καλή σέντρα δεν συμπεριλαμβάνονται στα προσόντα του.
Κατόπιν όλων αυτών, μοιάζει αδύνατο να παίξει μαζί με τον Ιωαννίδη. Ταυτόχρονα στο γήπεδο θα μπορούσαν να βρεθούν μονάχα σε ειδικές συνθήκες (όπου ενδεχομένως η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ και θέλει να γεμίσει την περιοχή). Δεδομένου λοιπόν ότι ο Φώτης δεν κουνιέται από την ενδεκάδα, η απόκτηση ενός παίκτη που μπορεί μόνο να τον αντικαταστήσει (και όχι και να συνυπάρξει μαζί του) μοιάζει αχρείαστη. Μια περιττή πολυτέλεια αντί για μια χρηστική λύση.
Εξάλλου γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχει ήδη ο Γερεμέγεφ. Παρά τις αδυναμίες, το μονοδιάστατο παιχνίδι του και τις (αρκετές ειν’ η αλήθεια) χαμένες ευκαιρίες, ο Σουηδός μπορεί ν’ ανταποκριθεί στον ρόλο του αυστηρά αναπληρωματικού: Δεν έχει πρόβλημα να έρθει από τον πάγκο (ίσα-ίσα που μοιάζει να τον βολεύει περισσότερο). Και παρά τη δικαιολογημένη σε έναν βαθμό γκρίνια, είναι γεγονός πως μετρά ήδη δυο γκολ «τρίποντα» (με Asteras AKTOR και Athens Καλλιθέα).
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν δεν χρειάζεται μια εφεδρεία. Δεν θα του λύσει το πρόβλημα ένας «ρεπατζής» του Ιωαννίδη. Εκείνο που χρειάζεται είναι ένας παίκτης που να μπορεί, με την ίδια σχεδόν αποτελεσματικότητα, να τον αντικαταστήσει και να συνυπάρξει μαζί του. Τον δικό του «Μαρσιάλ» (που θα παίζει το ίδιο άνετα στα άκρα και στην κορυφή της επίθεσης) ή τον δικό του «Κωστούλα» (που θα είναι all around και με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Φώτη).
Και πάντως όχι έναν επιθετικό σαν τον (συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα) Σφιντέρσκι. Διότι είναι δεδομένο πως ο Πολωνός θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος και να δώσει λύσεις. Επίσης δεδομένo όμως είναι και κάτι άλλο: Επίπεδο αλλάζεις με ψαγμένες και στοχευμένες επιλογές και όχι με δοκιμασμένα «μπαλώματα»…