Την Τρίτη ανακοινώθηκαν τα αποτελέσμα της ψηφοφορίας του κοινού της Euroleague για τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία της διοργάνωσης και στην πρώτη δεκάδα συναντάμε 4 Έλληνες παίκτες, 6 που έπαιξαν/παίζουν στον Παναθηναϊκό και 5 στον Ολυμπιακό. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης βρέθηκε στην κορυφή με μικρή διαφορά από Σπανούλη-Γιασικεβίτσιους.
Πίσω τους ακολουθούν οι Μποντίρογκα, Παπαλουκάς, Σλούκας, Ναβάρο, Μπατίστ, Πρίντεζης και Χάινς.
Πριν προχωρήσω επιχειρηματολογώντας για αυτό που λέει ο τίτλος, να διευκρινίσω προς όσους δεν το γνωρίζουν, πως η ψηφοφορία δεν έχει ολοκληρωθεί, αυτά τα αποτελέσματα αφορούν μόνο το κομμάτι του κοινού που καθορίζει μόνο το 10%.
Πέραν του 10% που καθορίζεται από τις ψήφους των φιλάθλων, το υπόλοιπο 90% θα διαμορφωθεί από σύστημα της Euroleague στο οποίο ψηφίζουν οι MVP και τα μέλη των καλύτερων ομάδων των δεκαετιών 2000-2010 και 2010-2020 (40%), οι προπονητές που έχουν κερδίσει το τρόπαιο (40%) και δημοσιογράφοι (10%).
Εννοείται όμως, πως, λογικά, οι φίλαθλοι, οι δημοσιογράφοι και οι ομάδες μας, δεν άφησαν την ευκαιρία να αναδείξουν το μεγαλείο τους που είχαν στα δικά τους χρώματα τόσους παιχταράδες, με τον Διαμαντίδη να αποτελεί, δικαιολογημένα, ένα ιερό τοτέμ για τον Παναθηναϊκό και τους φιλάθλους του, όπως κι ο Σπανούλης για τον Ολυμπιακό.
Το κριτήριο με το οποίο ο καθένας κρίνει τον κορυφαίο, δεν είναι ένα. Υπάρχουν πολλά. Ας απαριθμήσω μερικά:
1. ποιος είχε το μεγαλύτερο ταλέντο
2. ποιος μπορούσε να κάνει πολύ καλά πολλά πράγματα
3. ποιος οδήγησε την ομάδα του σε υπερβάσεις-κατακτήσεις
4. ποιος έχει τα περισσότερα τρόπαια
5. ποιος είχε το μεγαλύτερο impact στην ομάδα ή στις ομάδες που έπαιξε
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως από τους 10 παίκτες, οι 5 δε θα μπορούσαν με τίποτα να είναι οι κορυφαίοι. Μπατίστ, Πρίντεζης, Ναβάρο (αυτός ακόμα περισσότερο, διότι υπολείπεται σε όλα εκτός του σκοραρίσματος των υπολοίπων), Παπαλουκάς, δε θα μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Μποντίρογκα.
Για μισό. Κάποιον ξεχνάω. Α ναι, τον Σλούκα. Ο μόνος που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η καριέρα του, έπεισε το κοινό να τον τοποθετήσει στη λίστα με τους 10 καλύτερους στη Euroleague, στην 6η θέση.
binary comment
Κοιτάζοντας όμως τα κριτήρια που τέθηκαν παραπάνω, όπως και δύο ακόμα που θα προσθέσω, προσωπικά δε μπορώ να φανταστώ πώς ο Κώστας Σλούκας δεν είναι ο κορυφαίος παίκτης που έχει παίξει στη Euroleague με βάση τα επιτεύγματα.
Αν και είναι πιθανό σε 10-15 χρόνια αυτή η κουβέντα να μην έχει νόημα, αφού θα τσακωνόμαστε για το αν είναι ο Ναν ή ο Βεζένκοφ που πρέπει να πάρουν την πρώτη θέση, θα τολμήσω να βάλω τα πόδια μου στη φωτιά και να δεχτώ τα βρισίδια από τους Παναθηναϊκούς, γιατί ο Διαμαντίδης δεν αγγίζεται.
Κατανοώ πως μιλάμε για μια θρυλική μορφή, ήταν και για μένα ένα είδωλο, έχω αφίσες του στο κρεβάτι μου από πάνω και κατανοώ πως το παρελθόν είναι πάντοτε πιο λάγνο, πιο ελκυστικό.
Ο Διαμαντίδης ήταν ξεκάθαρα ο καλύτερος all around παίκτης που έχουμε δει στα 25 χρόνια της Euroleague από γκαρντ, αλλά και εν γένει. Κοιτάζοντας όμως με μια αποστασιοποίηση και μια πιο αντικειμενική ματιά, είναι το μόνο στοιχείο στο οποίο υπερέχει του Σλούκα. Και ο Σπανούλης υπερέχει στη σωματοδομή που του επέτρεψε να αναπτύξει το επιθετικό του ταλέντο και στο ότι ήταν για περισσότερα χρόνια dominant.
Αν κοιτάξουμε χωρίς εμμονές και εμπάθεια τα στοιχεία που έχει ο Σλούκας, μα και την συνολική του καριέρα, μαζί με τον Σαρούνας, είναι ο μόνος παίκτης που βγήκε έξω από το προστατευμένο μαντρί των ελληνικών ομάδων και τα κατάφερε. Και, ταυτόχρονα, έκανε και τη διαδρομή από τον έναν αιώνιο στον άλλον.
Ο Σλούκας, όπως ο Σάρας, έχει πάρει Ευρωλίγκα με 3 διαφορετικές ομάδες, έχει 4 τρόπαια, και έχει παίξει σε 10 final-4. Και ετοιμάζεται για το 11ο, καλώς εχόντων των πραγμάτων.
Διαμαντίδης και Σπανούλης έχουν 3 τρόπαια, ο Διαμαντίδης ήταν σε αυτό του 2011 ο υπέρτατος πρωταγωνιστής και λιγότερο στου 2007 (το 2009 ο Σάρας ήταν ο μπροστάρης), ο Σπανούλης στα δύο που πήρε με τον Ολυμπιακό.
Ο Σλούκας πήρε το περσινό ως απόλυτος ηγέτης της ομάδας του, ενώ ήταν 4ος-5ος παίκτης στα 2 του Ολυμπιακού και 2ος-3ος σε αυτό που πήρε με τη Φενέρ.
Όσα όμως έχει κάνει ο Σλούκας, που έχει ακόμα 2 χρόνια καριέρας για να προσθέσει, τα έχει κάνει από το 2016 και μετά, στην πιο ανταγωνιστική και σκληρή εκδοχή της Ευρωλίγκας. Σε σεζόν με μίνιμουμ 34 ματς, όπου όλοι παίζουν με όλους και δεν υπάρχουν πάνω από 2-3 παιχνίδια στα οποία μπορείς να «κλέψεις».
Ο Διαμαντίδης έπαιξε όλη του την καριέρα σε μια Ευρωλίγκα που ως το 2013 η πρώτη φάση, των ομίλων, είχε εύκολες ομάδες και η 2η φάση, των 16, σχετικά εύκολες. Ο Σπανούλης ήταν στο 50-50.
Να προσθέσω και κάτι ακόμα; Ο Σλούκας έκανε ξανά τον Παναθηναϊκό ομάδα με νοοτροπία πρωταθλητή. Ο Αταμάν τον πήρε για να γίνει ο floor general, άσχετα που εμφανίστηκε ο Ναν και κάνει παπάδες στο σκοράρισμα. Τα μυαλά τα άλλαξε ο Σλούκας και επανέφερε μια ομάδα σε final-4 μετά από 12 χρόνια, η οποία ήταν 15η μια χρονιά πριν και για μια 3ετία ήταν σάκος του μποξ.
Να πάμε και στα ατομικά στατιστικά; Ο Σλούκας βρίσκεται στην 3η θέση παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές, 3ος στον χρόνο συμμετοχής, 4ος στο PIR, 8ος στους πόντους και 3ος στις ασίστ. Κι έχει ακόμα, ξαναλέω, μια διετία για να τα ανεβάσει όλα αυτά.
Να με συγχωρούν όλοι οι σπουδαίοι, ο Διαμαντίδης θα είναι πάντα αυτό το κάτι άλλο, το ιδιαίτερο, ο Σπανούλης ο σπουδαιότερος Έλληνας ηγέτης και σκόρερ, αλλά αυτά που έχει κάνει ο Σλούκας, δεδομένου κιόλας πως το ταλέντο του παικτικά ήταν μικρότερο των άλλων δύο, είναι για υπόκλιση.
Φυσικά, είναι απλά μια προσωπική άποψη, δεν γράφτηκε για να ακυρώσει όσαν έχουν πετύχει Διαμαντίδης και Σπανούλης ή οι άλλοι. Γράφτηκε για να πυροδοτήσει μια ωραία συζήτηση που σίγουρα θα μετατοπιστεί όταν ψηφίσουν και οι υπόλοιπες κατηγορίες που, πιστεύω, θα αλλάξουν αρκετά την κατάταξη και ίσως κάποιοι παίκτες βγουν από τη 10άδα.