Μπορεί ένα ολόκληρο πρωτάθλημα να κριθεί από ένα ατομικό λάθος, από μια αβλεψία της στιγμής; Εξαρτάται. Αν το αυτό το πρωτάθλημα κριθεί σε ένα παιχνίδι την τελευταία αγωνιστική και αυτό το παιχνίδι με τη σειρά του κριθεί από μια απερισκεψία ενός ποδοσφαιριστή, τότε ναι, συνεπαγωγικά ένας ολόκληρος τίτλος θα έχει κριθεί εξαιτίας ενός ατομικού λάθους. Όμως τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός στραβοπατούσε στις Σέρρες και το 0-2 κόντρα στον Πανσερραϊκό τελείωνε τελικά 2-2, το πρωτάθλημα μόνο στο τέλος του δεν βρισκόταν.
Συνεπώς, το στιγμιαίο «θόλωμα» του Ντραγκόφσκι, που κόστισε στον ίδιο μια κόκκινη κάρτα και στον Παναθηναϊκό ένα πέναλτι και μια οδυνηρή ισοφάριση, δεν έφερε την καταστροφή. Ναι, οι δυο βαθμοί που έχασε η ομάδα του Ρούι Βιτόρια την στέλνουν στο μείον τέσσερα από την κορυφή αλλά μόλις την προηγούμενη αγωνιστική, μετά την νίκη επί του ΠΑΟΚ, άπαντες παραδέχονταν πως ο Παναθηναϊκός είναι πλέον για τα καλά ομάδα πρωταθλητισμού. Ένα στραβοπάτημα σε μια σεζόν που κανείς δεν πηγαίνει τρένο, δεν μπορεί να αλλάξει ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Κυρίως, έρχεται να υπενθυμίσει πως σε ένα πρωτάθλημα τόσο εύθραυστων ισορροπιών είναι απαγορευτικό να χάνεται η συγκέντρωση ακόμα και σε ένα παιχνίδι που μοιάζει να μην είναι κρίσιμο. Για την ακρίβεια, ειδικά σε αυτά τα ματς. Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού λειτούργησε στις Σέρρες ως αληθινό παράδειγμα προς αποφυγή και ίσως για πρώτη φορά από την ημέρα της έλευσης του στην Ελλάδα κουβαλάει σε ένα ματς τον τίτλο του αρνητικού πρωταγωνιστή.
Φυσικά και στην όλη συζήτηση εμπλέκεται και ο παράγοντας της διαιτησίας αλλά σε αντίθεση με τη συμπεριφορά του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, η συζήτηση αυτή είναι υποκειμενική. Ακόμα και στην εποχή του VAR άλλωστε υπάρχουν ορισμένες φάσεις μέσα στο παιχνίδι που παραμένουν στην κρίση του διαιτητή και οι επαφές εντός περιοχής που δυνητικά συνιστούν πέναλτι ανήκουν σε αυτές.
Στην επίμαχη φάση με τον πορτιέρο του Παναθηναϊκού υπάρχουν διαιτητές που θα ισχυριζόντουσαν πως πρόκειται περί βαρβάτης υπερβολής το να θεωρείται φάουλ αυτή η απώθηση με το κεφάλι και ότι ο παίκτης του Πανσερραϊκού κάνει θέατρο για να εκβιάσει πέναλτι. Υπάρχουν και άλλοι διαιτητές που θα έλεγαν πως δε θα μπουν στη διαδικασία να βάλουν… «δυναμόμετρο» στην κίνηση του παίκτη που κάνει το φάουλ ούτε και να γίνουν ψυχολόγοι για να καταλάβουν το αν ο παίκτης, που δυνητικά δέχεται το φάουλ, κάνει θέατρο ή όχι. Τιμωρούν την κίνηση και ξεμπερδεύουν.
Οι μεν διαιτητές σφυρίζουν με βάση το πνεύμα του κανονισμού. Οι δε με βάση το γράμμα του. Όμως κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα: έχουν και αυτοί δίκιο. Είναι από τα περίεργα, τα άβολα ανοιχτά παραθυράκια στους κανονισμούς. Και με βάση το γεγονός ότι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις το αν θα πέσεις σε έναν διαιτητή της πρώτης ή σε έναν διαιτητή της δεύτερης κατηγορίας, η ελαχιστοποίηση και της παραμικρής πιθανότητας να κρεμάσεις την ομάδα σου είναι επιβεβλημένη.
Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Ούτε να απαιτεί από κάθε διαιτητή να σφυρίζει ουσιαστικά και όχι τυπικά. Αυτό που περνάει από το δικό του χέρι είναι η σοβαρότητά του. Πρόβλημα με αυτή δεν είχε ούτε στην αρχή της σεζόν που του έφταιγαν ένα σωρό αγωνιστικά θέματα. Θα είναι κρίμα για αυτόν, τώρα που έλυσε τα τελευταία, να αποκτήσει ξαφνικά ζήτημα «σοβαρότητας» και συγκέντρωσης…