Μια παρεξήγηση ήταν, κι απ’ αυτήν θα καταστραφούμε…

Μία παντελώς άστοχη έκφραση, ένα «συγγνώμη» που δεν ήρθε, μία κάμερα τη λάθος στιγμή στο σωστό μέρος και μια απεχθής αγωνιστική εικόνα- ή, αλλιώς, ο φετινός Άρης.

“Episches Theater”- πάει να πει «Επικό θέατρο». Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο πατέρας που κυοφόρησε στα σπλάχνα του για πολύ περισσότερους από 9 μήνες το σύγχρονη εκδοχή του, πριν το φέρει στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το επικό θέατρο έχει τις ρίζες του στον Όμηρο καθότι, μη γελιόμαστε, οι κερατάδες τα έχουν πάρει όλα μα όλα από εμάς- έτσι δεν είναι;

Πού κολλάει, θ’ αναρωτηθεί κάθε εχέφρων αναγνώστης που έφτασε έως εδώ, ο Μπρεχτ σ’ ένα κείμενο με φωτογραφία του Καστρίτη; Μήπως ο μπαμπάς του Μπρεχτ εντασσόταν κι αυτός στην κατηγορία «Ο μπαμπάς σας είναι Αρειανός»; Μήπως υπήρξε μπασκετόφιλος; Μήπως προσπαθούμε πάρα πολύ να κάνουμε χιούμορ με κάτι που πασιφανώς δε μας βγαίνει και θα έπρεπε να σταματήσουμε 107 λέξεις νωρίτερα;

Απάντηση: τίποτα από τα παραπάνω. Απλά ο Μπέρτολτ (έτσι τον φωνάζουμε όσοι τον γνωρίσαμε καλά, με το μικρό του) ήταν εκείνος που είχε γράψει το υπέροχο «Μια παρεξήγηση ήταν, κι απ’ αυτήν θα καταστραφούμε».

Ο Άρης της φετινής σεζόν δεν βγάζει ακριβώς μάτια. Για την ακρίβεια τα βγάζουν οικειοθελώς, μιμούμενοι τον Οιδίποδα, όσοι βλέπουν ανελλιπώς (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) τα παιχνίδια του.

Το να πει κανείς ότι οι επιλογές στους ξένους «δε βγήκαν» αποτελεί ευφημισμό του χειρίστου μπασκετικού είδους, ενώ και ο ελληνικός κορμός του δείχνει να έχει προσβληθεί από κομμίωση (αυτή η κολλώδης ουσία, ξέρετε τώρα) και είναι θέμα χρόνου ν’ ακουστεί ο αγωνιστικός επιθανάτιος ρόγχος του.

Μέσα σε ένα σκάρτο τετράμηνο οι Θεσσαλονικείς έχουν συλλέξει περισσότερα κίτρινα φύλλα κι από τον άνθρωπο που μαζεύει μανιωδώς παλιές εφημερίδες του Πρώτου Θέματος, περιφέρουν ασκόπως το θνησιμαίο τους σαρκίο στο Eurocup και στην Ελλάδα έχουν φτάσει στο σημείο να μάχονται για τη σωτηρία.

Και φυσικά, ξέρετε τι συμβαίνει όταν έχει στραβώσει τόσο πολύ το κλίμα, έτσι; Έχει φτάσει η στιγμή να κάνει το κομμάτι του ο γάιδαρος.

Σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, λοιπόν, στο παιχνίδι με την Μπουργκ- του οποίου η ένδειξη από «Κατάλληλο για όλους» δεν άργησε ν’ αλλάξει σε «Κατάλληλο μόνο για άτομα άνω των 18 ετών»- στο Nick Galis Hall ο coach Καστρίτης πήρε τάιμ άουτ σε μια προσπάθεια αφύπνισης των παικτών του και…

«Θέλω να μου πεις αν θέλεις να παίξεις και αν σε ενοχλεί αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή. Εγώ θέλω να παίξεις. Θες; Έλα πάμε, μη μασάς. Σήκωσε το κεφάλι σου και παίξε. Μην ακούς κανέναν. Γράψε τους στα α…δια σου. Όλοι αυτοί είναι ένα κάρο μ…κες. Εντάξει;», είπε στον Γκιουζέλη.

Φυσικά, τα ανωτέρω λόγια αποτελούν την επιτομή του «Καλά θα πάει αυτό»: ο Super-3 εξέδωσε τάχιστα ανακοίνωση με τον άκρως δηκτικό υπέρτιτλο «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ…κες», η ΚΑΕ κάλεσε τον προπονητή σε μία σύσκεψη που τράβηξε σε μάκρος και στο τέλος αποφασίστηκε, εν όψει και του κρίσιμου παιχνιδιού με τον Κολοσσό το Σάββατο, να μείνει ο Καστρίτης στο πόστο του.

Κι επειδή εν αρχή ην ο λόγος, ας τα πάρουμε από την αρχή: ο Καστρίτης είναι ένας καλός προπονητής. Επίσης, είναι ένας ευγενέστατος άνθρωπος και όποιοι τον γνωρίζουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Ακόμα, έχει πολλά ελαφρυντικά για τη φετινή πορεία της ομάδας, καθώς α) δεν είναι ποτέ εύκολο να φτιάχνεις κάθε χρόνο ένα αξιόμαχο σύνολο όταν αλλάζεις, λόγω περιορισμένου μπάτζετ, 10 παίκτες- πράγμα που σημαίνει ότι δε θα «σου βγουν» όλοι, όπως συνέβη πέρυσι και β) ο μόνος που δεν έχει τραυματιστεί στον Άρη είναι ο κύριος που πουλάει τα χοτ ντογκ στο κυλικείο, αν και τώρα τελευταία τον ταλαιπωρεί- ιδίως όταν αλλάζει ο καιρός- το γόνατό του.

Πέραν τούτων, τελευταία φορά που πήρε σφύριγμα ήταν σ’ έναν αιφνιδιασμό του Γιαννάκη με τον Γκάλη το 1990, όταν ο Μηνάς Γκέκος έκανε φάουλ στον τελευταίο σ’ ένα ματς ΑΕΚ-Άρης. Οι διαιτητές όχι απλά δεν σέβονται τον (αλλοτινό) Αυτοκράτορα, αλλά του φέρονται σα να είναι επαίτης.

Κι επειδή καταλαβαίνουμε ότι ορισμένοι μπορούν να παρερμηνεύσουν τα γραφόμενα και να θεωρήσουν πως βάζουμε τον Καστρίτη σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου αφότου έχει πλύνει τα χέρια του, να τονίσουμε και το προφανές: αυτό που είπε ήταν απαράδεκτο και θα έπρεπε πάραυτα να βγει και να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο, χωρίς μα, μου και αστερίσκους.

Γιατί, ξέρετε, αυτό ακριβώς συνέβη: στην προσπάθειά του να στηρίξει τον παίκτη του και να του πει να μη δίνει σημασία στα όσα ακούγονται γύρω του (σ’ ένα ματς, να θυμίσουμε, που οι κιτρινόμαυροι έχαναν 40 πόντους) «ξέφυγε» και κατέληξε σε λάθος επιλογή λέξεων.

Κι αυτό επειδή αν χάνεις με 40, βλέπεις σύσσωμη την ομάδα να έχει το κεφάλι στο πάτωμα και googlΆρης (επ, είδατε τι κάναμε εδώ;) απελπισμένα «Ηλεκτροσόκ γρήγορο πώς το κάνω», το να πεις στο τάιμ άουτ «Ω, αγαπητέ Γεώργιε,  κώφευσε εις τα κελεύσματα των παριστάμενων οπαδών, καθαρόγραψέ τους στο μαλακό σου υπογάστριο, δαύτοι είναι ένα κάρο αυνανιζόμενοι», δεν πολυπαίζει.

Ξαναλέμε: ήταν κατακριτέο και πολύ, πολύ άσχημο να το πει αυτό ο coach; Ξεκάθαρα ναι, ιδίως από τη στιγμή που παρά το γεγονός πως η ομάδα δεν βλέπεται ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει στο Παλέ για να τη βλέπει.

Το εννοούσε, όμως, στην πραγματικότητα; Σε καμία περίπτωση.

Κάπως έτσι, ο Άρης βρίσκεται με όλα τα μέρη του σώματός του- της πλάτης συμπεριλαμβανομένης- στον τοίχο. Αν γίνει καμιά «στραβή» το Σάββατο θα έχουμε δράματα απείρως πιο ρεαλιστικά από τα μονόπρακτα του Μπρεχτ.

Μέχρι τότε, η «παρεξήγηση» θα πρέπει να μπει στον πάγο και να μην εξελιχθεί σε μη αναστρέψιμη καταστροφή. Ο κόσμος, οι παίκτες και ο Καστρίτης θα πρέπει να σηκώσουν κεφάλι και- γιατί όχι;- να ρίξουν μια ματιά στην οροφή του Αλεξανδρείου, σ’ ένα στρογγυλό κατασκεύασμα περιτριγυρισμένο από μπάνερ, που το μέσο του κοσμεί μία φανέλα.

Δε χρειάζεται να νιώσουν δέος, δε χρειάζονται επικά φινάλε λες και βρισκόμαστε σε κάποιο γερμανικό θέατρο του μεσοπολέμου. Αρκεί ένα και μόνο πράγμα, όταν πατήσουν εκ νέου το παρκέ σε 2 μέρες από τώρα και δουν τον κόσμο στις εξέδρες:

Να μείνουν μαλάκες.