Απέμεναν περίπου 100 δευτερόλεπτα για να τελειώσει το χθεσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο +7. Αναρωτιόμουν τι προσφέρεται περισσότερο για να προτάξει κανείς από το ματς και ξεκίνησα το κους-κους με τον διευθυντή του Menshouse Μάκη Ρηγάτο. «Κάτσε να τελειώσει πρώτα», ήταν η προτροπή του, την οποία όμως δεν συμμερίστηκα.
«Μόνο αν σας δώσουμε τον Ουόκαπ γυρίζει αυτό», απάντησα χαριτολογώντας, πεπεισμένος όμως ότι δεν υπήρχε επιστροφή στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός, αν και είχε το μαξιλαράκι του +7 από το ντέρμπι του ΣΕΦ, παρουσιάστηκε πολύ πιο πεινασμένος από τους ερυθρόλευκους, που πλάκα-πλάκα έχουν ένα δισεπίλυτο πρόβλημα στο ρόστερ. Το ρόλο του Τεξανού γκαρντ όταν η μπάλα καίει.
Μπρος γκεμός και πίσω ρέμα για τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Να κρατήσει εκτός παρκέ στα τελευταία λεπτά τον καλύτερο αμυντικό του και ενώ ο αντίπαλος τελειώνει με small ball Ναν-Σλούκα-Γκραντ ή να ρισκάρει τις απώλειες που δεδομένα θα έχει στην επίθεση; Έχω την αίσθηση ότι η απάντηση έχει δοθεί εκ του αποτελέσματος την τελευταία τριετία. Στον ημιτελικό με την Εφές στο Final Four του Βελιγραδίου είχε 5 πόντους σε 25’ συμμετοχής και δεν ήταν καθόλου απειλητικός στο φινάλε. Στον τελικό του Κάουνας με τη Ρεάλ έμεινε στο απόλυτο μηδέν με 0/5 τρίποντα και στον περσινό ημιτελικό με τους Μαδριλένους σούταρε ξανά 0/5 από τα 6,75μ. (και ένα 6ο από το κέντρο). Μόνο στον ημιτελικό με τη Μονακό έκανε τη διαφορά υπέρ της ομάδας του, διότι ένας… κακοήθης θα πει ότι οι οπαδοί της εκάστοτε αντιπάλου παρακαλάνε να είναι στο παρκέ στα τελευταία λεπτά ενός αγώνα που κρίνει τίτλο.
Αντέχει μια ομάδα επιπέδου Ολυμπιακού, με τις φιλοδοξίες που έχει, να παίζει λειψή επιθετικά στην τελική ευθεία μιας κομβικής αναμέτρησης; Κακά τα ψέματα, η αντίπαλη άμυνα θα δώσει χώρο στον Ουόκαπ και οι πέντε θα μαρκάρουν πρακτικά τους άλλους τέσσερις. Αν ο Αμερικανός πλέι-μέικερ αστοχήσει στα σουτ που θα πάρει είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθείς. Στο Κάουνας, αν είχε βάλει έστω και ένα τρίποντο, ο Ολυμπιακός θα είχε σήμερα τέσσερα ευρωπαϊκα. Μπορεί και… πέντε, αν έπαιζε πέρσι με την ψυχολογία του πρωταθλητή Ευρώπης. Δεν είναι εύκολο όμως να σκοράρει ούτε σε αυτά που είναι ελεύθερος, διότι ο χρόνος που του δίνουν για σουτ οι καλύτερες ομάδες είναι ελάχιστος.
Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο Ολυμπιακός αντέχει να το κάνει αυτό απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες της φετινής Ευρωλίγκας, επειδή είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω, δεν αντέχει να το κάνει απέναντι στο αντίπαλο δέος, τον Παναθηναϊκό. Απέναντι δηλαδή στην ομάδα που σφύζει από ποιότητα και προσωπικότητα στην περιφέρεια. Ο Γκραντ, που είναι μακράν ο πιο VFM παίκτης την τελευταία διετία στην Ευρωλίγκα, ήταν απίθανος στο πρώτο ημίχρονο. Όχι μόνο σκόραρε κατά βούληση, αλλά έδεσε και κόμπο τον Εβάν Φουρνιέ, ο οποίος δεν ανέκαμψε ποτέ ψυχολογικά. Και ο Κώστας Σλούκας, που έμοιαζε να είναι κακόκεφος για τρία δεκάλεπτα, γύρισε ξανά το διακόπτη και ήταν αυτός που τελείωσε το ντέρμπι. Δύο τρίποντα, ένα drive και μία ασίστ για τον αγκυροβολημένο στη γωνία Ναν έβαλαν τέλος στη σεμνή τελετή. Το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο, ενώ για οποιονδήποτε περιφερειακό του Ολυμπιακού (πλην του Φουρνιέ βεβαίως) ένα τέτοιο μπαράζ φάσεων μοιάζει άφταστο.
Το ατομικό ταλέντο και η «ηγετικότητα» του Παναθηναϊκού στα γκαρντ δεν γίνεται να ματσαριστούν με παίκτες τύπου Ουόκαπ. Όσο και αν η ομαδικότητα επιδρά, η διαφορά στην ικανότητα της ατομικής δημιουργίας είναι τόσο μεγάλη που σε ματς που θα κρίνονται στον πόντο οι «πράσινοι» θα έχουν τις πιθανότητες με το μέρος τους. Όταν το χρονόμετρο πιέζει και οι άμυνες παίζουν πια με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση, ο ανεπαρκής επιθετικός θα νιώσει ακόμα πιο άβολα και ο παίκτης που έχει μάθει να βγαίνει μπροστά, θα είναι φουλ εγκλιματισμένος με τις συνθήκες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ελληνοποιημένος γκαρντ είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο που μπορεί να προσφέρει πολύτιμη βοήθεια στην ομάδα του, προφανώς και σε ρόλους ειδικών αποστολών. Να είναι στην πεντάδα όμως όταν κρίνονται όλα, έχω την αίσθηση πως μειώνει τις πιθανότητες επιτυχίας του Ολυμπιακού.
Σε τι μας έκανε τελικά πιο σοφούς το δεύτερο φετινό ντέρμπι για την Basket League; Ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να νικήσει στο ΟΑΚΑ ακόμα και «μισός» την κατά τον Γιώργο Καλαϊτζάκη «καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή στη Euroleague». Ναι, επειδή έχει Γκραντ, επειδή έχει Σλούκα και Ναν (μπορεί να ήταν άστοχος, αλλά βγήκαν αρκετά ελεύθερα σουτ λόγω των νταμπλ τιμ πάνω του) και γιατί μετά από δύο σερί ήττες μια παρέα νικητών βγάζει πάντα περηφάνια, αντίδραση και σκυλίσια ένταση.
Αλλά και επειδή το βράδυ της Δευτέρας προστέθηκε ακόμα ένα πρόβλημα στο σταυρόλεξο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Τσεντί Οσμάν το δείχνει εδώ και ένα μήνα περίπου, αλλά στο ελληνικό clasico το πιστοποίησε. Δεν είναι μόνο ένας φόργουορντ από το πάνω ράφι, αλλά και ένας παίκτης με προσωπικότητα, που απαιτεί να πάρει την ευθύνη. Τέτοιου τύπου δηλαδή που δύσκολα συναντάς στον Ολυμπιακό, αν εξαιρεθούν Βεζένκοφ, Φουρνιέ.
Και Έβανς είπατε; Ναι, θεμιτό να ελπίζουν οι οπαδοί των ερυθρόλευκων ότι με αυτόν θα μετριαστεί σε καταλυτικό βαθμό το χάντικαπ στην περιφέρεια. Αν είναι και λογικό (μετά από εννιά μήνες απουσίας και έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό), θα φανεί στο χειροκρότημα…