Αν υπάρχει κάποιος Έλληνας σπίκερ που μπορεί να παραλληλιστεί με τους παθιασμένους Νοτιοαμερικανούς, αυτός αναμφίβολα είναι ο Μανώλης Μαυρομμάτης. Οι τηλεθεατές των 80s’ και 90s’ τον θυμούνται καλά. Μοναδικός στο είδος του.
Γεννηθείς τον Δεκαπενταύγουστο του 1941 στον Πλατανιά Χανίων. Με σπουδές πάνω στην κοινωνιολογία και τις διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην ΕΙΡ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας), έπειτα στην ΕΙΡΤ και τέλος στην ΕΡΤ.
Υπήρξε σκηνοθέτης/σεναριογράφος στο θέατρο και την τηλεόραση. Η πιο γνωστή συνεργασία του ήταν με τον Νίκο Φώσκολο στην σειρά «13ο ανακριτικό γραφείο». Δεκαπέντε ημίωρα επεισόδια από τις 27 Φεβρουαρίου μέχρι τις 29 Μαΐου 1971.
Σύντομα, όμως, τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Εργάστηκε σε εφημερίδες, όπως «Το Βήμα», «Τα Νέα» και «Το Φως των Σπορ». Υπήρξε επί σειρά δεκαετιών ανταποκριτής της “Corriere dello Sport”, καθώς επίσης της “Marca” και της “A Bola”.
Γνωρίζοντας άπταιστα τα ιταλικά, αρκετά καλά τα ισπανικά και λιγότερο τα πορτογαλικά, δεν έλαβε τυχαία τον «λάτιν» χαρακτηρισμό «Μανόλο». Το 1972 πέρασε στο αθλητικό και εκείνα τα χρόνια συνήθιζε να παίρνει συνεντεύξεις από τους δεκάδες Νοτιοαμερικανούς που είχαν κατακλύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που κράτησε μέχρι το 2004, όταν και εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Μαυρομμάτης συνήθιζε να μιλά ακατάπαυστα στις περιγραφές του, αποφεύγοντας να διαβάζει στατιστικά και να αναλώνεται σε αναδρομές. Ρωτούσε τους ξένους συναδέλφους του για τη σωστή προφορά των ονομάτων των παικτών. Έφτανε στα γήπεδα περίπου δύο ώρες πριν από τη σέντρα, προκειμένου να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος. Όταν ανέβαζε την ένταση, η αγωνία των τηλεθεατών αυξανόταν.
Έλεγε 300-350 λέξεις το λεπτό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λάθη που υπέπιπτε κατά τη διάρκεια της μετάδοσης. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα σαρδάμ γίνονταν εσκεμμένα, με σκοπό να δοθεί ενδιαφέρον σε ανιαρά ματς. Δεν υιοθετούμε… Στις περισσότερες περιπτώσεις, πάνω στην ταχύτητα, ερχόταν και η γκάφα. Είχε, όμως, πάντοτε τον τρόπο να την καλύψει, χάρη στην ευελιξία, την ευστροφία και την πονηριά του, αν θέλετε.
Σε μία αναμέτρηση μεταξύ της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, ο Πέδρο Μουνίτις τέθηκε αντιμέτωπος με τον Νούνο Καπούτσο. Για ευνόητους λόγους ο ένας μετατράπηκε σε «Μουνίτιθ» και ο άλλος σε «Καπούσο» Και πάλι όμως υπήρχε θέμα.
Κανένα πρόβλημα για τον «Μανόλο». Σιγά μην δεν έβρισκε λύση. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου αποφάσισε να απαλλαχθεί από αυτό που τον απασχολούσε.
Ιδού τι είπε: «Κυρίες και κύριοι, όπως με ενημέρωσαν οι Ισπανοί συνάδελφοι, ο Μουνίτις επιθυμεί να προσφωνείται με το μικρό του όνομα, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των Ισπανών που χρησιμοποιούν ένα όνομα, αφού ομολογουμένως έχουν πολλά ονόματα και όπως πιθανόν γνωρίζετε, χρησιμοποιούν και το επώνυμο της μητέρας τους».
Δεκάδες είναι τα σαρδάμ που ξεστόμισε κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του. Τα περισσότερα είχαν μία εξήγηση. «Σαμπανέφσκι» = Σαμπανάτζοβιτς, «Μπερμπέκης» = Μπορμπόκης, «Ζινεντάν» = Ζιντάν, «Τρεζεμπεκέ» = Τρεζεγκέ και πάει λέγοντας.
Αυτό που πραγματικά δεν έχει καταφέρει κανείς να «αποκρυπτογραφήσει», καταγράφηκε το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου 1995 στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τη Σεβίλλη στη ρεβάνς του 2ου γύρου του Κυπέλλου UEFA. Ο Χουανίτο είχε σημειώσει το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης του «Σάντσεθ Πιθχουάν» στο 89ο λεπτό.
Με τον Σταύρο Διαμαντόπουλο στον πάγκο τους, οι «ερυθρόλευκοι» πασχίζουν να ισοφαρίσουν το σκορ της σειράς. Ο Μανώλης Μαυρομμάτης ζει έντονα το παιχνίδι, επηρεασμένος κι από την «καυτή» ατμόσφαιρα. Αποκαλεί μάλιστα «Σκαρτάδη» τον Σκαρτάδο, επειδή αμέσως μετά θέλει να αναφέρει τον Σαπάνη και μπερδεύεται.
Στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, έπειτα από φάουλ του Θόδωρου Παχατουρίδη, οι Αντρέι Γιουσκόβιακ και Ίλια Ίβιτς αδυνατούν να παραβιάσουν την εστία του Χουάν Κάρλος Ουνθουέ. Η φράση «χάνει την μπάλα από πολύ κοντά» θα μπορούσε να γραφτεί και «χάνειτηνμπάλααπόπολύκοντά». Ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πρέπει να κύλησε για να την πει.
Είναι μόνο η αρχή. Λίγο αργότερα, με τον Ολυμπιακό να εντείνει την πίεση, ο Μανώλης Μαυρομμάτης μπουρδουκλώνεται. Η φάση δεν τον βοηθά. Οι αλλεπάλληλες κόντρες ευνοούν τους γηπεδούχους. Και τότε καταγράφεται τούτο εδώ το έπος. «Κι εδώ έχουμε τώρα…». Καλά μέχρι εκεί. Μετά…;