Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που αισθάνεσαι στην ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι ανώτερο ακόμα και άθεος να δηλώνεις. Το «Θεέ μου!» είναι μια απόλυτα φυσιολογική αυθόρμητη αντίδραση ενώ το βλέπεις να συμβαίνει, σαν να είσαι μάρτυρας θαύματος. Και παίζει σοβαρά να μην ειπώθηκε μόνο από εκστασιασμένους από χαρά οπαδούς του Ολυμπιακού. Ο Χρήστος Μουζακίτης έχει αυτό το (θεϊκό) χάρισμα που τον κάνει τόσο ξεχωριστό ώστε να τον παραδέχονται ανοιχτά και οι απέναντι. Ακόμα ενδεχομένως και όταν τους «ξεραίνει» στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων, ακόμα και αν αυτό σημαίνει αποκλεισμός από τη συνέχεια του Κυπέλλου Ελλάδος. Εν στάσει, με ένα μονοκόμματο άπιαστο βολέ. Θεέ μου…
Ο Παναθηναϊκός έπεσε (1-0), δεν θα συνεχίσει στη διοργάνωση που πέρυσι του χάρισε την κούπα. Αλλά αυτό συνέβη μόνο και μόνο επειδή στο δρόμο του βρέθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο της χώρας μας. Ο νεότερος ever ηλικιακά διεθνής με τη Γαλανόλευκη – ήταν 17 χρονών, 10 μηνών και 23 ημερών όταν πέρασε αλλαγή στο ματς με την Φινλανδία, για το Nations League.
Κατάκτηση Youth League, τελικός Διηπειρωτικού Κ20 στο «Μαρακανά» (πόσο κρίμα και άδικη εκείνη η ήττα από τη Φλαμένγκο) για αρχή, για να μας συστηθεί. Και πλέον σε επίπεδο ανδρών, ασίστ στο Οπόρτο, νικητήριο στη Λιβαδειά και τώρα buzzer beater στο αιώνιο ντέρμπι, στο πλαίσιο του οποίου οι «Πράσινοι» έτρεχαν αήττητο 9 αγώνων και οι «Ερυθρόλευκοι» μετρούσαν μόλις μία νίκη στα 17 αμέσως προηγούμενα.
Η λίστα με τα «τικ» όλο και γεμίζει. Αυτός ο (μεγάλος) μικρός σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και ανέλαβε καθώς φαίνεται να κάνει μέχρι και τα… ρεπό του Ελ Κααμπί. Το ότι έβαλε τέτοιο ασύλληπτο γκολ δύο λεπτά μετά από το χαμένο πέναλτι του Μαροκινού συμπαίκτη του και αμέσως μετά την τεράστια ευκαιρία του Τζούρισιτς, δείχνει πως ο Χρήστος Μουζακίτης έχει αυτό το «κρύο αίμα» που ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους. Δεν τον επηρεάζουν οι στιγμές του παιχνιδιού, έχει την ίδια σωστή νοοτροπία και αυτοπεποίθηση ό,τι κι αν έχει προηγηθεί ή συμβαίνει γύρω του.
Ένα γνήσιο ποδοσφαιρικό διαμάντι ο 18χρονος. Παίζει μεστά, παίζει σωστά, είναι γεμάτος ποιότητα. Τον έχουν συγκρίνει με διάφορους μεγάλους και τρανούς ως τώρα. Μέχρι και με τον Λούκα Μόντριτς. Τι λέμε εμείς; Πως αυτό δεν έχει κανένα νόημα στην παρούσα φάση. Θα τραβήξει το δικό του δρόμο ο Χρήστος Μουζακίτης, μακριά από συγκρίσεις παντός είδους. Κι αν συνεχίσει έτσι κανείς δεν θα λέει «μου θυμίζει τον…». Θα είναι αυτός το όνομα, αυτός η χάρη.
Η ομορφιά που κομίζει για το σπορ είναι από αυτές που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Και βρίσκεται ακόμα μόλις στην (πολύ) αρχή του. Είναι το παρόν. Είναι το μέλλον. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο να χαίρονται μπορούν με αυτή την εξέλιξη. Ένα χαφ που ξέρει πολλή μπάλα, ένα παιδί που ξέρει τι θέλει και πώς να το διεκδικήσει. Στην καρδιά της μεσαίας γραμμής, χωρίς φόβο, μόνο με πάθος.