Πολλά μπορεί να πάνε στραβά στο ποδόσφαιρο ακόμα και αν είσαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος σε ένα παιχνίδι. Η αναποδιά συνεπώς και ανά συνθήκες δικαιολογείται. Αυτό ωστόσο που δεν μπαίνει ποτέ σε διαδικασία συζήτησης είναι η γλώσσα του σώματος. Η νοοτροπία, η ψυχολογία. Να μην είσαι δηλαδή αυτός που πρέπει στο “state of mind”. Να λοιπόν τι είναι αυτό που κάνει βαριά και ασήκωτη την ήττα (2-0) που υπέστη στη Θεσσαλονίκη ο Παναθηναϊκός, από τον Άρη.
Οι «Πράσινοι» ήταν εκτός τόπου και χρόνου σε μια περίσταση που έπρεπε να μπουν με το μαχαίρι στα δόντια. Ήξεραν εκ των προτέρων πως ο Ολυμπιακός είχε χάσει βαθμούς εντός έδρας με τον Αστέρα Τρίπολης. Ήξεραν συνεπώς ότι με νίκη θα πλησίαζαν σε απόσταση βολής από την κορυφή (-2). Αυτό όμως που θα έπρεπε να είναι κίνητρο, πηγή έμπνευσης μετατράπηκε σε βάρος ευθύνης, ασήκωτο, οδυνηρό. Είδαμε μια soft ομάδα, ένα σύνολο που έδειχνε να μην κατανοεί το τι διακυβευόταν.
Δεν λέμε πως ήταν εύκολο ματς. Κάθε άλλο και προφανώς. Όμως το «Τριφύλλι» το έκανε πολύ πιο δύσκολο με το πώς (δεν) το προσέγγισε ψυχολογικά. Κάποια στιγμή αυτό θα πρέπει να ειπωθεί δυνατά. Γιατί ΟΚ η κριτική στη διοίκηση ή στον εκάστοτε προπονητή, υπάρχουν σαφώς λόγοι που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια, όμως φέτος μιλάμε για ένα γεμάτο ρόστερ, με έμπειρους παίκτες, με πολύτιμες παραστάσεις και δεδομένες ικανότητες. Στα ζόρικα τους θες να φανούν μπροστάρηδες, σε αυτά που στη σούμα της σεζόν διαχωρίζουν τον καλό από τον σπουδαίο. Θα μπορούσαν να πρεσάρουν, να μην αφήσουν τον Άρη να πάρει ανάσα. Ούτε τεχνική, ούτε δημιουργία, ούτε τίποτα τέτοιο σύνθετο. Η 11άδα φώναζε «κάντε το». Αυτό, το απλό πράγμα. Το είδαμε ποτέ να συμβαίνει; Ποτέ. Μα ποτέ.
Ο Ρούι Βιτόρια έχει κάνει, αναντίρρητα, πολλά στο λίγο διάστημα που βρίσκεται στην ομάδα. Δεν πετιέται τίποτα από όσα έχει πετύχει. Όμως στο «Βικελίδης» ήταν και αυτός ντεφορμέ ψυχολογικά, δίχως καθαρό μυαλό. Ειδικά στο τέλος ο Παναθηναϊκός ήταν κάτι το εντελώς ασύνδετο, βγαλμένο από το manual Ντιέγκο Αλόνσο. Κάτι που συνέβη και επειδή αυτοί που μπήκαν ήταν χειρότεροι από αυτούς που βγήκαν. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις αλλαγές απλά για να… κάνεις αλλαγές. Ο Τετέ και ο Τζούρισιτς είναι παίκτες που ακόμα και στην κακή τους μέρα, έχουν την ικανότητα να κάνουν τη διαφορά. Μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για τους αντικαταστάτες τους στο συγκεκριμένο ματς (Μαντσίνι, Λημνιός); Εύλογη η απάντηση και δίχως ίχνος κακίας. Είναι, απλά, η πραγματικότητα. Μην παρεξηγηθούμε. Δεν λέμε πως οι 2 συγκεκριμένοι παίκτες δεν είναι καλοί. Λέμε πως δεν είναι για παιχνίδι που θες να γυρίσεις. Κάτι που μας γυρνάει και μια ακόμη απορία: Για ποιο λόγο αδυνάτισε τόσο πολύ ο Πορτογάλος κόουτς το κέντρο με τις αλλαγές του;
Ο Παναθηναϊκός χάνοντας από τον Άρη (δείχνει να) έχασε και μεγάλο μέρος των πιθανοτήτων του να είναι αυτός που θα κόψει στο φινάλε πρώτος το νήμα στη Super League. Ξαναλέμε, όχι επειδή ηττήθηκε. Αυτό θα μπορούσε να του συμβεί ακόμα και να είχε κάνει τα περισσότερα σωστά. Η νοοτροπία όμως, και ασυγχώρητη είναι και κάνει ακόμα και τον πιο αισιόδοξο φαν των «Πρασίνων» να σκοτεινιάζει. Δημιουργεί γκρίνια, εσωστρέφεια και κακό κλίμα. Χάσμα ανάμεσα στην ομάδα και στον κόσμο της.
Ο Παναθηναϊκός δεν επιτρέπεται να κάνει άλλη τέτοια εμφάνιση. Γιατί τότε αυτό που τώρα είναι υποψία, πως δηλαδή δεν το πάει σωστά για να φτάσει στη στέψη, θα γίνει βεβαιότητα. Γιατί ποτέ στα χρονικά δεν υπήρξε πρωταθλήτρια ομάδα που να μην έσφιγγε από αυτοπεποίθηση στα δύσκολα, που να μην έκανε το χρέος της όταν η μπάλα έκαιγε. Για να το πούμε κι έτσι: Επιτρέπεται να πέσεις, όχι να μην προσπαθείς.