«Ο ορισμός της παράνοιας είναι κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Η συγκεκριμένη φράση είναι μια από τις ιστορικότερες του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αν δεν ήταν, θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του πως (επιλέγει να) αντιμετωπίζει η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό: Με τρόπο πεισματικό, που αγγίζει τα όρια της ποδοσφαιρικής αφέλειας.
Στο ντέρμπι Κυπέλλου με τους Πειραιώτες η «Ένωση» κατέβηκε (υποτίθεται) υποψιασμένη. Είχε πάρει (υποτίθεται) το μάθημα από το κάζο του πρωταθλήματος. Είχε διαβάσει (υποτίθεται) τους λόγους που δεν φάνηκε καν ανταγωνιστική του αντιπάλου. Και τι κατάφερε; Να φάει ακόμα περισσότερα, γράφοντας μια από τις βαρύτερες ήττες της ιστορίας της!
Μπορεί λοιπόν στην Ελλάδα να είμαστε όλοι προπονητές και ειδικά εκ των υστέρων να το παίζουμε δικαστές, ωστόσο υπάρχουν εμμονές του Ματίας Αλμέιδα απέναντι στους «ερυθρόλευκους» που βγάζουν μάτι. Που έκαναν «μπαμ» από τα περσινά ματς των δυο ομάδων (και πριν καν έρθει η εξάρα). Με κυριότερα τη σύνθεση των χαφ, το πώς προσπαθεί να σπάσει το ασφυκτικό πρέσινγκ του αντιπάλου και τους χώρους που του δίνει να παίξει στην αντεπίθεση.
Η ιδέα να παρατάξει στο πρωτάθλημα τριάδα Γιόνσον-Περέιρα-Μάνταλου είχε αποδειχθεί καταστροφική. Όπως αποδείχθηκε όμως, όχι και διδακτική. Απέναντι λοιπόν στα γνώριμα aggressive χαφ του Ολυμπιακού επέλεξε πάλι soft και αργό κέντρο: Μέσα ο Περέιρα (που αποδείχθηκε ξανά ανεπαρκής λόγω ταχύτητας και χάρισε ένα από τα γκολ) και δίπλα του ο Λαμέλα (που λόγω χαρακτηριστικών δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει σε αυτόν τον ρόλο και με αυτόν τον αντίπαλο).
Και κυρίως άφησε ξανά εκτός άξονα τον πιο απαραίτητο απ’ όλους σ’ εκείνους τους χώρους: Τον Ορμπελίν Πινέδα. Πέρυσι στα πλέι-οφ όπου χρειάστηκε να μετατοπιστεί δεξί μπακ η ΑΕΚ έχασε το κέντρο, το ματς (και σε μεγάλο βαθμό τον τίτλο). Στο φετινό ματς πρωταθλήματος έμεινε στον πάγκο και όταν μπήκε ήταν ήδη αργά. Και την Τετάρτη επιλέχθηκε να πάει στο αριστερό άκρο της επίθεσης (λείποντας ξανά από το σημείο που τον είχε τόσο ανάγκη η ομάδα).
Ενώ λοιπόν ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε ξανά στο κέντρο (κλείνοντας χώρους, πιέζοντας και παίρνοντας όλες τις δεύτερες μπάλες) στην άμυνα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για την ΑΕΚ: Με δυο βαριά στόπερ, των οποίων οι αδυναμίες εκτίθενται όταν είναι τοποθετημένοι ψηλά στο γήπεδο (και χαρακτηριστικό παράδειγμα την αντίδραση του Βίντα στο πρώτο γκολ). Και μ’ ένα ακατανόητο build-up, εγκληματικό για την ίδια και βούτυρο στο ψωμί του αντιπάλου της.
Λες και είναι ντροπή (και όχι προπονητική ευελιξία) να αλλάξεις ένα πλάνο που δεν βγαίνει. Λες και είναι ντροπή να παίξεις με βαθιά μπαλιά, αντί να γυρίσεις την μπάλα σ’ έναν τερματοφύλακα που αποδεδειγμένα έχει πρόβλημα με τα πόδια. Λες και είναι προτιμότερο να δωρίζεις γκολ με απίθανα ατομικά λάθη (όπως του Μουκουντί) από το να δοκιμάσεις κάποιο εναλλακτικό πλάνο ανάπτυξης.
Αντί λοιπόν να διδαχθεί από το δικό της μάθημα (αλλά και ευρωπαϊκών ομάδων ανώτερων από την ίδια, όπως η Άστον Βίλα) η ΑΕΚ συνέχισε να πηγαίνει με το κεφάλι… στον τοίχο. Και αντί να διαβάσει το πώς ομάδες πολύ χαμηλότερου βεληνεκούς έχουν μπλοκάρει τον Ολυμπιακό, η ίδια συνέχισε να του δίνει στο πιάτο όχι απλά νίκες, αλλά θριάμβους: Δεν γίνεται ο Λεβαδειακός και ο Αστέρας να τον οδηγούν σε ρεκόρ γιόμας και η ΑΕΚ να τρώει διψήφιο αριθμό γκολ…
Βάσει όλων αυτών, δεν χρειάζεται να έχεις δίπλωμα UEFA Pro για να καταλάβεις τι πρέπει ν’ αλλάξει. Το ποδόσφαιρο συνεχώς και σε παγκόσμιο επίπεδο διδάσκει ότι οι εμμονές τιμωρούνται σκληρά: Κοτζάμ Αντσελότι έχει πάθει λουμπάγκο από τις κούπες, αλλά με τον τρόπο που επέλεξε ν’ αντιμετωπίσει τη φετινή Μπαρτσελόνα το κοντέρ έγραψε 9 γκολ σε δυο ματς. Οπότε δεν θα είναι έκπτωση στις προπονητικές αρχές του Αλμέιδα να εμφανίσει μια ΑΕΚ διαφορετική απέναντι στον Ολυμπιακό.
Μια ομάδα πιο κυνική. Με επίγνωση των αδυναμιών της και διάθεση να τις μακιγιάρει. Με αναγνώριση ότι σε κάποια σημεία ο αντίπαλος υπερέχει και προσπάθεια να τα ματσάρει. Με ενισχυμένο κέντρο. Χαμηλότερα μέτρα στο γήπεδο. Όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες με αθλητικά χαρακτηριστικά. Τερματοφύλακα που να μη δέχεται περισσότερα γκολ από τις τελικές που έγιναν στην εστία και να μπορεί να βρει συμπαίκτη με μια μπαλιά.
Όχι πώς αν κάνει όλα αυτά (που μοιάζουν βασικές και κραυγαλέες διορθώσεις) είναι εγγυημένο πώς θα νικήσει. Μα σίγουρα θα έχει περισσότερες πιθανότητες να ξαναγίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών της δικής του ομάδας αντί για των αντιπάλων. Και δεν θα μπορεί κανείς να του καταλογίσει ότι επιμένει σε ένα πλάνο το οποίο έχει αποδειχθεί ήδη (και με οδυνηρό τρόπο) αποτυχημένο…
