Πάπαλα και αυτή η χρονιά για τον Παναθηναϊκό. Σε ένα μήνα χάθηκαν όλα με τις ευθύνες να βαραίνουν όλους στο σύλλογο. Την διοίκηση που έχει υποστελεχωμένη την ομάδα και δεν προστατεύει στο παρασκήνιο, τους παίκτες που είναι μπλαζέ και άνιωθοι στα παιχνίδια που αυτοί επιλέγουν και τέλος, με λιγότερη ευθύνη, τον προπονητή που έκανε λάθη μεν, σε μια ομάδα δε, που δεν διαμόρφωσε στο ελάχιστο εκείνος.
Από τον Βιτόρια θα πρέπει να ξεκινήσει ο σχεδιασμός στον Παναθηναϊκό για την επόμενη χρονιά, διότι ο Πορτογάλος δείχνει ότι είναι κανονικός προπονητής, με τα λάθη του μεν, αλλά ένας προπονητής που διαβάζει το παιχνίδι. Ας του δoθεί η ευκαιρία να χτίσει το δικό του Παναθηναϊκό με δικά του υλικά (που θα επιλέξει αυτός ) και με κανονική προετοιμασία. Ούτως η άλλως τίτλους και διακρίσεις δεν βλέπουμε, τουλάχιστον ας επενδύσουμε στην υπομονή, μπας και στο τέλος δικαιωθούμε. Ο Βιτόρια είναι σοβαρός, αλλά πρέπει να στηριχθεί. Και επιτέλους να υπάρξει μία ποδοσφαιρική λογική και συνέχεια.
Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να περιμένει τα πλέι οφ για να δει την κατάταξη του στο πρωτάθλημα και αναλόγως να πράξει το καλοκαίρι.
Δεν χρειάζεται τα φετινά πλέι οφ για να δει ότι Σένκεφελντ, Κώτσιρας, Ζέκα, Λοντίγκιν, Μαντσίνι, Λημνιός, Γερεμέγιεφ δεν μπορουν να προσφέρουν. Να φύγουν ελεύθεροι ή δανεικοί, όχι στο Κορωπί να διαβρώνουν το κλίμα.
Δεν χρειάζεται τα φετινά πλέι οφ για να δει ότι χρειάζεται καλύτερο βασικό τερματοφύλακα, καλύτερα σέντερ μπακ, σύγχρονα και πιο μπαλάτα βασικά χαφ απο Μαξίμοβιτς και Τσέριν! Και ότι θες επιτέλους έναν σέντερ φορ που να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, έναν σέντερ φορ της μιας επαφής. Ότι χρειάζεσαι αριστερό εξτρέμ χτες, αφού δεν έχεις ούτε έναν!
Βασικό θέμα είναι επίσης και η στελέχωση της ομάδας με στελέχη έμπειρα και αξιόλογα. Καλά και άγια τα δικά της παιδιά, αλλά η κατάσταση στα αποδυτήρια θέλει προσωπικότητα και όχι παιδιά που απλά ζουν το όνειρο τους εργαζόμενοι στον Παναθηναϊκό. Θέλει στελέχη αναγνωρίσιμα, να τρίξουν τα δόντια ή να στηρίξουν τους παίκτες όποτε χρειάζονται.
Κλείνοντας, καλό θα ήταν ο Παναθηναϊκός στο φετινό μεταγραφικό παζάρι να κινηθεί για Έλληνες παίκτες. Όχι μόνο να αποκτήσει, αλλά και τους ήδη υπάρχοντες να τους δώσει την ευκαιρία να παίξουν. Μόνο κερδισμένος θα βγει από αυτό – του βγουν δεν του βγουν. Έλληνες παίκτες νέους, γαλουχημένους εδώ, όχι μισθοφόρους και ονόματα που έρχονται για την σύνταξη πίσω συν Ελλάδα.
Η ποιότητα στην ομάδα υπάρχει, αυτό που λείπει είναι κατανόηση της κατάστασης στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Όταν πας στην Λαμία ή στις Σέρρες για να παίξεις, ο ξένος παίκτης δεν ξέρει τι θα αντιμετωπίσει, βλέπει την βαθμολογία και το mood του είναι ότι είτε έτσ, είτε αλλιώς θα περάσει εύκολα. Ο ξένος παίρνει κίνητρο μόνος του, δεν χρειάζεται τον περίγυρο. Ο Έλληνας παίκτης είναι ψυλλιασμένος, έτοιμος, νιώθει. Και το κυριότερο, δένεται με τον κόσμο αν είναι παθιασμένος και τιμά την φανέλα. Και ας μην έχει την ποιότητα του Ουναΐ.
Ο Παναθηναϊκός οφείλει να επιστρέψει στο μοντέλο των Γκουμομπασινάδων, μπολιάζοντας την ποιότητα που ήδη έχει στο ρόστερ του. Το μοντέλο που… κράχτηκε όσο τίποτε άλλο από τους εχθρούς, και βλέπουμε τώρα τα αδελφάκια να έχουν 3-4 βασικούς Ελληνες στην ενδεκάδα. Ποιότητα στο ρόστερ του έχει άφθονη, δεν χρειάζεται να την πειράξει, ούτε να έχει πίσω από τον κάθε Μλαντένοβιτς και κάθε Πελίστρι έναν ακόμα ξένο.
Αν οι νέοι ΓκουμοΜπασινάδες λέγονται Βήχοι, Κάτρηδες, Καραμάνηδες, Χαρίσηδες, Λιάγκες δεν έχει σημασία. Την επόμενη χρονιά με παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη στα «εύκολα» θα πρέπει να πας με τους ψυλλιασμένους. Στις Σέρρες δεν θα κερδίσεις με αριστερό μπακ τον Μαξ, αλλά θα κερδίσεις με τον Βήχο. Στην Λαμία δεν θα κερδίσεις με Αραό και Τσέριν, αλλά με τον Λιάγκα και τον Καραμάνη.
Η πνευματική προετοιμασία, η διάθεση, το πάθος και η κατανόηση που παίζεις και με ποιόν, είναι αυτή που μετράει στην Ελλάδα και δίνει τίτλους, φτιάχνει και χαλάει αποδυτήρια. Όσα πρωταθλήματα χάθηκαν τα τελευταία χρόνια χάθηκαν από τους μικρούς, δεν χάθηκαν στα ντέρμπι.