Κανονικά μια ήττα εντός έδρας (και μάλιστα από ομάδα όχι καλύτερη) θα ήταν λόγος προβληματισμού. Σε άλλες εποχές θα έφερνε δεδομένα και γκρίνια. Ανάμεσα στα σπουδαία όμως που έχει καταφέρει η σημερινή Εθνική είναι και κάτι σπάνιο για Ελλάδα: Όχι μόνο δεν υπήρξε απογοήτευση που χάσαμε από τη Σκωτία, αλλά ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο η ελπίδα πως αυτή η ομάδα έχει λαμπρό μέλλον: Κυρίως από το… θορυβώδες (όσο και εντυπωσιακό) ντεμπούτο του Κωνσταντίνου Καρέτσα!
Ήταν ούτως ή άλλως μεγάλη η πίστη ότι αυτή η φουρνιά μπορεί να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Αφενός από τις σπουδαίες εμφανίσεις και τις μεγάλες νίκες (με αποκορύφωμα αυτή επί της Αγγλίας στο «Γουέμπλεϊ»). Kαι αφετέρου από τον, ανεπανάληπτο για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα της χώρας, συνδυασμό νιάτων και ταλέντου: Προφανώς είχαμε και στο παρελθόν παιχταράδες, αλλά δύσκολα θυμάσαι γενιά που να έχει αναμφισβήτητη ποιότητα και ταυτόχρονα τεράστια προοπτική.
Βλέπεις λοιπόν τον Καρέτσα να κάνει την πρώτη του συμμετοχή στα 17 και να ρίχνει σαγόνια: Να ντριμπλάρει σαν βιρτουόζος, να σεντράρει φαρμακερά, να σπάει τα άλατα σε κοτζάμ Ρόμπερτσον. Και πέρα από… ιερόσυλες συγκρίσεις που αναπόφευκτα περνούν από το μυαλό σου, κάνεις την εύλογη σκέψη: Όταν «δέσει» κι αυτός με τα υπόλοιπα (ας το πούμε) wonderkids, πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα;
Γιατί είναι επίσης μεγάλος ο πειρασμός να μη σχηματίσεις μια ονειρεμένη ενδεκάδα στο μυαλό σου: Με τον «ψημένο» πλέον (και έτοιμο για την εκτόξευση) Τζολάκη κάτω από τα δοκάρια. Τον φουριόζο (και ραγδαία βελτιωμένο) Βαγιαννίδη στο δεξί άκρο της άμυνας. Τον ποιοτικό και κλασάτο Τσιμίκα (ή τον περισσότερο ισορροπημένο Γιαννούλη) στο αριστερό. Τον Μαυροπάνο της Premier League και τον Κουλιεράκη που λιγουρεύεται ήδη η Μπάγερν στο κέντρο της άμυνας.
Τον ακούραστο και διακτινιζόμενο Σιώπη ως εξάρι, τον compact Ζαφείρη σε ρόλο οκταριού και από ‘κει και μπροστά μια τετράδα όχι για όνειρα, αλλά για… φαντασιώσεις: Με άπιαστο Καρέτσα στα δεξιά. «Ταυρί» και μπουκαδόρο Τζόλη από αριστερά. Και τον θρασύτατο και υπερ-ταλαντούχο Κωστούλα πίσω από επιθετικό που κάνει χατ-τρικ με την Μπαρτσελόνα (Παυλίδης) ή έφτασε να κοστίζει πάνω από 30 εκατ. ευρώ (Ιωαννίδης).
Ακόμα κι αν μοιάζει βιαστικό, ακόμα κι αν είναι στη θεωρία, πρέπει να το παραδεχθείς: Είναι συναρπαστικό! Ειδικά αν σκεφτείς ότι (υποτιθέμενες) εναλλακτικές λύσεις σε μια τέτοια ομάδα θα ήταν παίκτες όπως ο Βλαχοδήμος, ο Ρέτσος, ο Ρότα, ο Μουζακίτης και ο Κωνσταντέλιας.
Μόνη επιφύλαξη και χώρος που δείχνει να «πονάει» αυτή η Εθνική είναι τα χαφ: Κι αυτό όχι λόγω έλλειψης ποιότητας, αλλά λόγω αγωνιστικών χαρακτηριστικών. Όπως σωστά επισήμανε και ο (πολύ ειδικότερος επί της θέσης) Κώστας Κατσουράνης στην εκπομπή του στους betarades, η σωματοδομή παίζει ρόλο σ’ αυτό το σημείο του γηπέδου. Κι εκεί λείπει ένας παίκτης σαν τον Κουρμπέλη (ή μια πιο βελτιωμένη έκδοσή του σαν τον… ίδιο τον Κατσουράνη).
Πέρα όμως απ’ αυτό, η Εθνική μοιάζει πλήρης. Δεν είναι κακό, ούτε… φουσκώνει τα μυαλά των παικτών να λέμε ότι δείχνει ικανή για σπουδαία επιτεύγματα. Και αν το συνδυάσεις με το γεγονός ότι καθοδηγείται από έναν προπονητή με την αξία, τη μεθοδικότητα (και το ήθος) του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το ομολογείς: Την ονειρεύεσαι όχι μόνο παρούσα, αλλά και πρωταγωνίστρια σε μεγάλες διοργανώσεις!
