Ο πιο διάσημος Κόμης όλων των εποχών είναι ο Δράκουλας. Ο Κόμης με την πιο συναρπαστική ιστορία ήταν αυτός του Μοντεκρίστο. Ο «Κόμης» που σημάδεψε όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο -αν και δεν έμεινε πολύ σε αυτό- ήταν ο Μάρτον Εστερχάζι: Χωρίς να… πίνει αίμα (όπως το θρυλικό βαμπίρ) ή να καταστρώνει το απόλυτο σχέδιο εκδίκησης (όπως ο ήρωας του Αλέξανδρου Δουμά), αλλά παίζοντας με τρόπο που έμοιαζε επίσης βγαλμένος από μυθιστόρημα!
Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας (εξ ου και το προσωνύμιο), ο Μαγυάρος υπήρξε εξίσου αρχοντικός στο γήπεδο. Χάιδευε την μπάλα, την έστελνε με μια ποικιλία εκτελέσεων στα δίχτυα, δημιουργούσε για τους συμπαίκτες του. Ένας πραγματικός βιρτουόζος και ένας άξιος εκπρόσωπος της διαχρονικά μερακλίδικης ουγγρικής σχολής. Γι’ αυτό πρόλαβε να λατρευτεί από τους φίλους της ΑΕΚ (και να γίνει σημείο αναφοράς) φορώντας τρία μόλις χρόνια τη φανέλα της ομάδας τους.
Κι όμως: Αυτός ο παίκτης αποκτήθηκε σχεδόν… από σπόντα από την «Ένωση». Και θα μπορούσε αντ’ αυτής να έχει καταλήξει σε έναν από τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης! Πριν φτάσει λοιπόν στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 1984, ο Εστερχάζι ήταν ήδη καταξιωμένος. Είχε κατακτήσει δυο πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο στην πατρίδα του και ήταν διεθνής με την εθνική Ουγγαρίας (με την οποία κατέγραψε συνολικά 29 συμμετοχές με 11 γκολ και αγωνίστηκε έπειτα στο Μουντιάλ του ’86). Μόνο που η ΑΕΚ… δεν είχε εντοπίσει εκείνον ως στόχο!
Έχει εξιστορήσει χαρακτηριστικά ο ίδιος σε συνέντευξή του στο gazzetta: «Η ΑΕΚ ήρθε να δει τον Άντραζ Τόροτσικ. Ήταν από τους κορυφαίους παίκτες της ηλικίας μου. Παίξαμε ένα τουρνουά στο Ουίπεστ όπου είχε πάρει μέρος η Χόνβεντ. Ο Άντραζ έπαιζε φορ, όπως και εγώ. Το ματς ήταν Τετάρτη, ο Άντραζ μπορούσε να παίξει μία φορά καλά όλη την εβδομάδα. Τότε δεν ήταν η… μέρα του λοιπόν (γέλια) και αντίθετα εγώ ήμουν εξαιρετικός.
Έβαλα δύο γκολ, νικήσαμε και μετά μιλήσαμε. Μου παραδέχθηκαν ότι ήρθαν για τον Άντραζ στην αρχή, αλλά τελικά εντυπωσιάστηκαν με εμένα. Ήμουν τυχερός γιατί θεωρώ ότι ο Τόροτσικ ήταν από τους κορυφαίους παίκτες και εγώ ούτε τα… παπούτσια του δεν μπορούσα να καθαρίζω. Ήταν μεγάλο αστέρι. Αλλά εκείνη τη μέρα εγώ έπαιξα καλά, εκείνος όχι. Ευχαρίστησα τους αντίπαλους αμυντικούς κιόλας (γέλια).
Έτσι πήρα στην ΑΕΚ συμβόλαιο για δύο χρόνια. Ήταν έκπληξη για εμένα γιατί τότε είχαμε κομμουνισμό. Για να φύγεις από την Ουγγαρία και να παίξεις αλλού χρειαζόσουν άδεια. Αρκετοί είχαν φύγει χωρίς άδεια και είχαν τιμωρίες από την UEFA. Έπρεπε να είσαι άνω των 30 ετών και με πάνω από 25 συμμετοχές στην εθνική ομάδα».
Πέραν όμως των κανονισμών της χώρας, η ΑΕΚ έπρεπε να προσπεράσει και ένα ακόμα σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια να κάνει δικό της τον Εστερχάζι: Το ενδιαφέρον που υπήρχε από την Μπαρτσελόνα! Με μεθοδικές κινήσεις λοιπόν και κινούμενοι μυστικά, οι άνθρωποι της «Ένωσης» μπόρεσαν να τον ντύσουν στα κιτρινόμαυρα. Ήταν η απαρχή ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού… έρωτα.
Με την άφιξή του κιόλας στη Νέα Φιλαδέλφεια ο Εστερχάζι έγινε σημαντικός. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε από τον μεγάλο ανταγωνισμό στην επίθεση, αλλά σχημάτισε μια μαγική τριάδα με τους Θωμά Μαύρο και Χόκαν Σάντμπεργκ, η οποία ακόμα μνημονεύεται από τους ΑΕΚτζήδες άνω των 50. Κι όλα αυτά παρόλο που στην αρχή ένιωσε ότι δεν… χωρούσε! Ενδεικτική είναι η εξιστόρησή του στην ίδια συνέντευξη στο gazzetta:
«Εγώ πάντα έπαιζα ως κυνηγός. Πριν το πρώτο παιχνίδι, θυμάμαι ο Μαύρος ήταν αρχηγός και με μεταφραστή με ρώτησε: “Τι θέση παίζεις;” Εγώ του απάντησα ότι έπαιζα φορ. Μου απάντησε ότι εκεί έπαιζε ο Σάντμπεργκ. Δεν είχα πρόβλημα και του είπα να παίξω δεξιά. “Α, δεξιά δεν γίνεται γιατί παίζει ο Δίντσικος“, μου απαντάει.
Μετά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά και τότε για πλάκα του λέω να παίξω αριστερά. Και τότε μου είπε ο Μαύρος ότι έπαιζε εκείνος εκεί (γέλια). Και εγώ γυρνάω και λέω “γιατί κάνετε αστειάκια με εμένα; Αν όλες οι θέσεις είναι κλεισμένες, γιατί με ρωτάτε;”. Και κάπως έτσι έπαιξα ως 10άρι! Δεν είχα ξαναπαίξει σ’ αυτή τη θέση αλλά τελικά μου άρεσε πολύ. Ήμουν ελεύθερος, πολύ τρέξιμο, έκανα σουτ, έδινα πάσες».
Όπως αποδείχθηκε όμως, δεν… άρεσε μόνο στον ίδιο, αλλά και στους φίλους της ΑΕΚ. Γιατί ο Εστερχάζι προσέφερε κάποιες στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας στις 59 συμμετοχές του με τον δικέφαλο στο στήθος. «Μάτωσε» συνολικά 16 φορές τα δίχτυα. Άγγιξε την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1985 (το οποίο κατέληξε εντέλει στον ΠΑΟΚ). Και… συμμετείχε στο ιστορικό γκολ της νίκης επί της Ρεάλ για το Κύπελλο UEFA: Τότε που πήδηξε πάνω από την μπάλα στο σουτ του Παύλου Παπαϊωάννου και μπέρδεψε τον τερματοφύλακα, Χοσέ Οτσοτορένα!
Ήταν τέτοια η καψούρα του κόσμου της ΑΕΚ για τον Εστερχάζι που δεν του κράτησε κακία για το γεγονός ότι το 1987 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό. Και ήταν τέτοιο το δέσιμο που πρόλαβε και ο ίδιος ο «Κόμης» ν’ αναπτύξει με τον σύλλογο, ώστε να δηλώνει ακόμα και στα 68 του: «Την αγάπησα την ΑΕΚ και την αγαπώ. Είμαι πολύ μικρό κομμάτι της, γιατί δεν κερδίσαμε τίποτα όταν αγωνιζόμουν, αλλά για μένα είναι υπέροχο ότι είμαι μέρος της ιστορίας αυτής της ομάδας»…